Pranzo di Ferragosto is een rake Italiaanse filmschets over een vrijgezel van middelbare leeftijd die zich ontfermt over vier oude dames op een nationale feestdag. Regisseur Gianni di Gregorio heeft slechts 75 minuten nodig om een onderhoudend en charmant verhaal te vertellen.

De debuutfilm is een interessant genre op zich. Een prima uitgangspunt voor iedere beginnende cineast zou moeten zijn: blijf dicht bij persoonlijke ervaringen en hou het klein en fijn. De debuterende filmregisseur Gianni di Gregorio heeft ongetwijfeld dergelijke richtlijnen in zijn achterhoofd gehad bij het schrijven en regisseren van deze film.

Gianni, een vrijgezel van dik in de vijftig, zorgt dag en nacht voor zijn stokoude moeder in een appartement in het sfeervolle centrum van Rome. Omdat een baan erbij inschiet, leeft hij grotendeels op de pof en heeft hij een enorme huur- en energieschuld opgebouwd.

Zijn huisbaas komt op een dag langs met het zakelijke voorstel om ook een paar dagen voor zijn stokoude moeder te zorgen. Hierdoor zou een deel van Gianni's schuld worden kwijtgescholden. Op de dag van het logeerfeest brengt de huisbaas niet alleen zijn moeder, maar eveneens een zeer oude tante mee. Vervolgens komt de huisarts van Gianni met zijn moeder aanzetten voor een overnachting.

Het houdt in dat Gianni tijdens het culinair goed verzorgde midzomerfeest (Ferragosto, Maria Hemelvaart) voor vier stokoude dames moet zorgen. Natuurlijk zijn zij uiterst lastig; er worden heel wat oorlogjes in de loopgraven tussen de dames gevoerd. Met ijzeren geduld en af en toe een glas Chablis lukt het Gianni om op de been te blijven en er toch een onvergetelijke feestdag van te maken.

De nu 60-jarige Gianni di Gregorio had al ruime ervaring als theaterregisseur, acteur, en als scenarioschrijver voor speelfilms. Hij schreef mee aan het scenario van het gewelddadige maffia-epos Gomorrah. Als filmregisseur is Di Gregorio natuurlijk een laatbloeier en tamelijk onervaren, al is dat aan het resultaat niet af te zien.

Omdat hij zelf jarenlang voor zijn oude moeder moest zorgen, kon hij ruimschoots putten uit eigen ervaring om zijn vertelling authenticiteit mee te geven. Schijnbaar terloops wordt het typisch Italiaanse thema van de zoon die ogenschijnlijk eeuwig bij mama blijft wonen, aangestipt. Nog steeds blijven Italiaanse mannen bij hun moeder totdat ze gaan trouwen. Omdat de regisseur geen filmacteur kon vinden voor de rol van zorgzame zoon, speelt hij zelf die rol.

Het is een prachtig geregisseerde en geacteerde debuutfilm. Een op het oog simpel verhaal waarbij nauwelijks sprake lijkt te zijn geweest van een scenario. Met een budget van een half miljoen euro en als locatie zijn voormalig ouderlijk huis, waren de middelen beperkt. Deze beperkingen hebben het geheel een intieme kracht en weemoedige lading gegeven.

De regisseur heeft zich vooral geconcentreerd op het volgen van het doen en laten van de oude vrouwen, die geen acteerervaring hadden. Desondanks lijkt het er verdacht veel op alsof de dames vooral zichzelf spelen. Improvisatie heeft een belangrijke rol gespeeld omdat de vrouwen eigenwijs waren, en weigerden om de voor hen geschreven teksten uit het hoofd te leren.

Het is moeilijk om een film over oude mensen te maken zonder in clichés te vervallen, maar de valkuil om de dames als verwende kinderen te tonen, heeft de regisseur handig omzeild. De film is nergens sentimenteel of paternalistisch ten opzichte van de dames. Dat Di Gregorio zichzelf gecast heeft als zoon blijkt een meesterzet. Zijn doorleefde vertolking en het gebruik van oude bekenden in de overige rollen geeft de film dat beetje extra spankracht en liefdevolle intensiteit.

Ulrik van Tongeren

Pranzo di Ferragosto (Cinemien, vanaf 20 augustus in de bioscopen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wat vind jij van deze film?

.

Naar boven

hghg