Wendy and Lucy van de Amerikaanse regisseuse Kelly Reichardt vertelt over het andere Amerika. Het is een aangrijpend sociaal-realistisch portret van een jonge vrouw, pijnlijk balancerend op de rand van de afgrond.

Dat andere Amerika wat in Wendy and Lucy getoond wordt, is het Amerika van onbestemde kleine plaatsjes waar weinig werk en niet veel hoop op wat beters is. Hoofdpersoon Lucy (Michelle Williams) strandt in een dergelijk kleurloos stadje ergens in Oregon, in het Noord-Westen van de Verenigde Staten.

Lucy is op weg naar Alaska waar ze werk zou kunnen vinden in een visfabriek, althans, dat hoopt ze in ieder geval. De plot is minimaal: Lucy verliest voor een moment haar vrijheid omdat ze een blik hondenvoer uit een supermarkt steelt. Vervolgens verliest ze haar geliefde hond Wendy en als klap op de vuurpijl gaat haar auto stuk. De film is een opeenstapeling van kleine tegenslagen met grote gevolgen voor de jonge vrouw.

Wendy and Lucy is een minimalistisch drama zonder grote gebaren en heftige gevoelens. Meesterlijk wordt de stille wanhoop van Lucy opgebouwd. Michelle Williams speelt haar rol als Lucy ingehouden en subtiel, haar nuchterheid en vasthoudendheid zorgen ervoor dat het verhaal niet vastloopt in stroperig melodrama.

Een jonge vrouw die haar hond kwijt raakt en vasthoudend op zoek gaat naar haar trouwe levensgezel, dat is een bedrieglijk simpel gegeven om een film rondom te bouwen. Toch heeft regisseuse Reichardt samen met mede scenarist Jon Raymond niet alleen een portret van een ongelukkige jonge vrouw gemaakt. Tevens wordt met spaarzame en sobere middelen een vergeten Amerika in crisis geschetst, vol stille wanhoop en zonder sociale vangnetten.

Het is het straatarme Amerika waar arme sloebers blikjes en flessen bij elkaar scharrelen om van het statiegeld wat eten en bier te kunnen kopen. De enige persoon in de film waar Lucy een soort vriendschappelijke relatie mee opbouwt, is een bewaker die doelloos twaalf uur per dag aan de achterkant van een winkel staat te waken. Deze oude, wijze man met zijn hartelijke behulpzaamheid vertegenwoordigt het enige sprankje hoop in de vertelling.

"Ik weet niet wat de mensen hier de hele dag doen, de enig fabriek hier is al jaren geleden gesloten", verzucht de bewaker. Dat is in een notendop niet alleen waar de film over gaat, evenzeer zal dat gelden voor duizenden plaatsen in het rijkste land van de wereld. Het land van de onbegrensde mogelijkheden herbergt tientallen miljoenen mensen die worstelen om hun hoofd boven water te houden.

Het hedendaagse sociaal-realisme van Reichardt heeft zeker raakpunten met het neorealisme van de grote Italiaanse regisseur Vittorio de Sica, en met het sociaal bevlogen werk van de Belgische Dardenne broers (Rosetta). De Sica's Fietsendieven en Umberto D zijn vergelijkbare eenvoudige verhalen over verloren zielen op zoek naar verlossing en hoop.

Reichardt's vorige film Old Joy (2006) geeft al een schitterend tijdsbeeld over een verloren generatie van oude hippies. In haar nieuwste film heeft ze een aangrijpend portret gemaakt van een jongere generatie die wanhopig op zoek is naar werk en een doel in een stervende welvaartsstaat.

Ulrik van Tongeren

Wendy and Lucy (Filmmuseum), vanaf 6 augustus in de bioscopen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wat vind jij van deze film?

.

Naar boven

hghg