1ddRavagedigitaal 8 juli 2009dPrint deze pagina | |
|
De Japanse film Megane over onthaasten is een mediatieve ervaring. Toch heeft regisseuse en scenarioschrijver Naoko Ogigami er een flinke dosis humor en nuchterheid in gestopt. Onthaasten is ondertussen een versleten begrip geworden. In Megane (Brillen) wordt hiervoor de vertaalde term 'schemeren' gebruikt. Dat schemeren wordt in de film niet verklaard, al wordt de suggestie gewekt dat het een vorm van boeddhistische meditatie is. Schemeren is in de film het in zichzelf terugtrekken, om in een staat van het niets te belanden. Hier en nu, en het beleven van zintuiglijke ervaringen staat voorop. Knap is hoe de makers met een dergelijk concept een meeslepende rolprent hebben weten te maken. Gesitueerd op een Zuid-Japans eilandje begint Megane met een jonge vrouw die een koffer naar een hotel sleept. Het is een idyllische plaats niet ver van het strand. Taeko (Satomi Kobayashi) is een ietwat stijve universiteitsprofessor die snakt naar rust. Yuji (Ken Mitsuishi) de hoteluitbater is vriendelijk en mysterieus, en maakt het de hotelgasten moeilijk met onbegrijpelijke plattegronden. Taeko is de enige gast van het hotel. De film laat zien hoe zij zich gaandeweg overgeeft aan een andere manier van leven. Een film over onthaasten, dat móet welhaast een trage aangelegenheid zijn. Er gebeurt inderdaad weinig, de vertelling is een intrigerende, en op een of andere manier een spannende herhaling van zetten. De ontmoetingen tussen de personages vinden plaats tijdens de honger opwekkende maaltijden, en tijdens het eten van schaafijs bij het strandpaviljoen. Het is verfrissend een film te zien waar men niet overladen wordt met een overvloed aan informatie. Waar men zelf naar betekenissen en zingeving moet gaan zoeken, een vertelling bedacht als meditatie. Al komen er een paar kalenderachtige spreuken voorbij, uiteindelijk is het een broodnuchter verhaal met komische accenten. Wie wil dat niet, in een idyllische omgeving genieten van rust en heerlijke Japanse cuisine. Meest intrigerende personage in de film is Sakura (Masako Motai), een geheimzinnige oude vrouw die in meerdere functies werkzaam is. Van het maken van goddelijk schaafijs, gymnastiekles geven tot en met het wekken van de hotelgasten. Ze is het spirituele hart van de vertelling, haar sereniteit en wijsheid moeten voor verdieping en ontspanning zorgen. Megane lijkt voor de kijker in het begin een zware dobber te worden; hier ligt een minimalistische overkill op de loer. Dergelijke minimalistische films kunnen het effect van buiten sluiten hebben. Meegaan in een soort meditatie, wat de film van de toeschouwer vraagt, is voor de westerse filmkijker een zware opgave geworden. Het helpt dat Ogigami een bedreven en gedreven filmmaker is, met een echt filmhart. Alle spirituele ballast in aanmerking genomen, is het hoe dan ook een aangename rolprent om zich in te verliezen en om bij weg te dromen. Ulrik van Tongeren
.
hghg
|