Een film bedoeld als een ode aan de klassieke journalistiek is verfrissend in deze duistere tijden voor de papieren krant. State of Play is een spannende politieke thriller die handelt over de botsing tussen de traditionele en de blog-journalistiek.

Gek trouwens, dat in de film de botsing tussen inkt en digitaal centraal staat, terwijl op dit moment de krantenwereld bijna weifelend en angstig het digitale tijdperk betreedt. Tijdens de aftiteling van de film wordt schitterend de productie van de krant, van computerscherm en zoemende krantenpersen tot en met het eindproduct getoond. Hoelang nog? Het lijkt erop alsof het internet in een razend tempo de oude media aan het opvreten is.

Cal McAffrey is een ouderwetse onderzoeksjournalist die alleen lijkt te leven voor zijn werk. Russell Crowe speelt hem als een slonzige en sluwe journalist. Zijn professionele ethiek staat diametraal tegenover de blogjournaliste Della Frye, gespeeld door Rachel McAdams. Deze journaliste die bij dezelfde krant werkt, de Washington Globe, is goedkoop, produceert aan de lopende band kopij en neemt het niet zo nauw met ethiek en het checken van feiten.

De twee moeten natuurlijk samenwerken. Met allerlei ironische terzijdes zorgen Crowe en McAdams voor een verrukkelijk samenspel. Dat roept herinneringen op aan het sprankelende His Girl Friday (1940) van Howard Hawks, waar Cary Grant en Rosalind Russell op een vergelijkbare wijze invulling geven aan journalistieke samenwerking. Tevens refereert de film aan All the President's Men (1976), het paranoïde meesterwerk van Alan Pakula waar de journalisten Woodward en Bernstein het Watergate-schandaal weten te onthullen.

State of Play handelt ook over politieke corruptie. Senator Stephen Collins (Ben Affleck), wiens research-assistent en minnares vermoord werd, zit tevens in een commissie die de corruptie van een beveiligingsbedrijf aan de kaak probeert te stellen. Dergelijke beveiligingsfirma's verdienen goud met militaire operaties in het buitenland, onder meer in Irak.

Toevallig waren McAffrey en Collins studiemaatjes. De journalist probeert zijn vriend te helpen en tegelijkertijd de politieke corruptie waarbij hij mogelijk betrokken is, te ontwarren. Deze spagaat zorgt voor de denderende spanningsboog in de rolprent. Gebaseerd op de zes uur durende BBC tv-serie State of Play uit 2003 houdt de Amerikaanse remake zich in grote lijnen aan het origineel. Uiteraard vertaald naar de Amerikaanse situatie.

De drie scenarioschrijvers, Tony Gilroy, Michael Carnahan en Billy Ray, moesten de handeling van zes uur condenseren om tot een bioscoopfilm van twee uur te komen. In de BBC-serie wordt de psychologische oorlog tussen politici, journalisten en de politiemacht in Londen briljant verbeeld. De Britse regisseur Kevin Macdonald heeft met zijn Amerikaanse remake geprobeerd om een vergelijkbaar ontluisterend portret te maken van politieke corruptie in Washington.

In de nieuwe versie zijn natuurlijk de nuances en de labyrintische complexiteit van het origineel verloren gegaan. De BBC-serie toont een team van journalisten die over lijken gaat om achter de waarheid te komen. Waarbij de verstrengeling tussen krantenuitgevers en de politiek een intrigerende onderstroom van het verhaal vormt.

In de Amerikaanse versie is het vooral de klassieke eenzame onderzoeksjournalist die heldhaftig poogt achter de waarheid te komen. Maar ook hij wordt door zijn bazin regelmatig tot de orde geroepen. Er moeten immers kranten verkocht worden, sensatie en onthullingen moeten hiervoor zorgen. In deze economische crisis wankelen grote Amerikaanse kranten, en loopt de traditionele nieuwsvoorziening gevaar. Hier in Europa is het niet anders.

State of Play toont in ieder geval haarscherp de dilemma's waar de traditionele journalistiek voor staat. De film is zeer zeker nostalgisch en bijna sentimenteel over het nobele ambacht van feiten zoeken en de waarheid onthullen, kortom het klassieke krantenvak. Er zit een amusante aanval op de nieuwe blogjournalistiek in. Of de kranten werkelijk kunnen overleven in deze veranderende tijden is de grote vraag.

De film voldoet zeker als een spannende en pakkende politieke thriller. Russell Crowe en Rachel McAdams als contrasterende journalisten zijn een genot om naar te kijken. Toch weet de rolprent vooral doel te treffen en emotie op te roepen met zijn ode aan het aloude journalistieke ambacht.

Ulrik van Tongeren

State of Play (Universal Pictures International), nu te zien in 48 theaters.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wat vind jij van deze film?

.

Naar boven

hghg