Internationaal Film Festival Breda

De provincie Noord-Brabant, die in 2018 culturele hoofdstad wil worden, heeft eindelijk zijn eigen internationaal filmfestival. Alweer een filmfestival erbij ja. Jammer dat ze in de praktijk elkaar vaak in de weg zitten, want de maanden maart en april hebben te kampen met een opeenhoping ervan.

Het aangename compacte festival speelt zich af in het centrum van Breda. Circa zestig films, met een aantal voorvertoningen� die later in het jaar in de bioscoop gaan draaien. Ook wordt er een flink aantal films vertoond die niet in de bioscoop te zien zullen zijn, veelal kleine persoonlijke, eigenzinnige films. Stekelige films die niet commercieel genoeg geacht worden voor onze filmhuizen, dat geeft bij voorbaat de waarde van dit festival aan.

Het festival is bedacht en opgezet als ontdekkingsreis in de beeldcultuur. Het staat in het teken van de samensmelting van film, video en beeldende kunst. Breda, met onder meer de Akademie voor Kunst en Vormgeving St.Joost, de Game Academy, en het Graphic Design Museum profileert zich als stad van de beeldcultuur. Dat verklaart meteen de ambitie van de gemeente Breda.

Behalve het filmprogramma van lange films en een uitvoerig korte film programma, is er een reeks evenementen waaronder workshops, lezingen, gaming en het Catching In evenement, met vertoningen van films van bekende kunstenaars in de openbare ruimte. Voorts is er het 48 Hour Film Project, een competitie waarbij filmmakers binnen twee etmaal een korte film moeten maken. De openingsfilm is The Reader van Stephen Daldry, waarvan vrij snel alle voorstellingen uitverkocht waren.

De gevestigde regisseurs op het festival zijn eigenzinnige auteurs als Fran�ois Ozo (Ricky), Lukas Moodysson (Mammoth), Guy Maddin (My Winnipeg) en Stephen Frears (Cheri). Ook is er de kans om Parque via van Enrique Rivero in te halen, een van de beste films van het Rotterdamse filmfestival begin dit jaar.

Pargue Via is een intrigerende verkenning van de klassenmaatschappij in Mexico. Een eenzame conci�rge van een statig huis dreigt zijn positie kwijt te raken en komt tot een wanhoopsdaad. Minutieus wordt het dagelijkse leven van de oude man verbeeld, de sidderende spanning doet bijna denken aan die van een horrorfilm.

Interessant voorbeeld van de tegendraadse, onbekende cinema is de Amerikaanse film White Lightnin' van Dominic Murphy. Op het eerste oog handelt de rolprent over een manisch-depressieve jongen met een serieus drugsprobleem. Jesco houdt ervan aanstekervloeistof te snuiven. Dat brengt hem in problemen, en zorgt voor een rondgang langs talrijke tuchtscholen en gekkenhuizen. Zijn jeugd wordt hilarisch en shockerend weergegeven.

Waar de film in essentie over gaat, is een unieke dansvorm eigen aan West-Virginia. De Appalachian Mountain Dance is een obsederende dans op de tonen van harde country banjo muziek. Jesco wil in de voetsporen van zijn legendarische vader treden die een meester was van deze dans. Tegelijkertijd wil hij de moord op zijn vader wreken, en ook nog de demonen, veroorzaakt door zijn drugsprobleem, onder controle houden.

White Lightnin' is een uitzinnige film over 'white trash' in een van de meest achtergebleven gebieden van de Verenigde Staten. De film zit soms akelig dicht tegen exploitatie aan, maar is door de fantastische Edward Hogg in de hoofdrol en de sublieme soundtrack met muziek van de Hasil Hadkins toch een memorabele film geworden.

Het festival heeft Anton Corbijn als gastcurator uitgenodigd. Van deze veelzijdige fotograaf en filmmaker worden 's mans tien favoriete films vertoond, evenals zijn eerste zelf geregisseerde speelfilm Control. Voorts is er een tentoonstelling van snapshots te zien die hij tijdens de opname van Control maakte.

Corbijn's veelzijdigheid bestrijkt vele facetten van de beeldcultuur. Hij ontwierp platenhoezen, regisseerde tientallen muziekclips en regisseerde in 2007 zijn prachtige regiedebuut over de Britse zanger Ian Curtis van Joy Division. Curtis pleegde in 1980 op 23-jarige leeftijd zelfmoord.

Ulrik van Tongeren