De Franse film Stella toont de moeizame ontbolstering van een 11-jarig meisje. Sylvie Verheyde heeft haar jeugdervaringen verwerkt in een prachtige film die nog lang in het geheugen blijft nawerken.

Memorabel is het begin van de rolprent. De onzekere Stella gaat op weg naar haar eerste schooldag op de middelbare school. Ze heeft een voetbal bij zich die een jongen op school van haar probeert af te pakken. Ze geeft hem een por, en krijgt een dreun terug. Bij de terugreis heeft ze een blauw oog.

Klein en dapper is Stella, maar de neiging om haar vuisten te gebruiken valt niet goed op haar nieuwe school. Zij leeft in twee universums; naast de school de ruwe en chaotische caféwereld aan de rand van Parijs waar haar ouders een hotelcafé uitbaten.

Beide ouders hebben weinig tijd voor het meisje, ze hebben het te druk met hun 'open' relatie en met het in toom houden van de ruwe caféklanten. Tegelijkertijd probeert Stella haar plaats te vinden in de geordende wereld van de middelbare school, waar ze zich als armeluiskind moet bewijzen op de deftige school.

De gehele film is vanuit de ogen van Stella gefilmd. Hierdoor worden we meegezogen in de harde wereld van het café, en in haar verkenning van de wereld daarbuiten. Sylvie Verheyde schreef en regisseerde de rolprent. Ze putte uit haar jeugdervaringen, want ze is evenals Stella dochter van caféhouders uit Noord-Frankrijk. Deze autobiografische lading geeft de film een onmiskenbare kracht.

Spelend in 1977 heeft de film overtuigend de sfeer van die tijd; de authenticiteit van de kleding en het decor in al zijn details is adembenemend. Ook de soundtrack, voorzien van Franse popsongs uit die tijd, is raak. De zwijmelliedjes van Eddy Mitchell, Gérard Lenorman en Bernard Lavilliers geven de film een weemoedige en wrange lading, en maken de harde kanten van het verhaal dragelijk.

Léora Barbara in haar debuutrol heeft zowel een ontwapenende fragiliteit als kranige kracht. Ze draagt de film met een bijna achteloos gemak. Het gebruik van de voice-over vertaalt haar jeugdige kijk op de dingen die haar overkomen. Gelijktijdig ligt de weemoedige terugblik van de volwassen Stella erin opgeslagen.

Grote kracht van Stella is dat het niet alleen een registratie van een jaar uit het leven van dit jonge meisje geworden is. Verheyde heeft veel meer dan dat in haar film gestopt. Op een terloopse wijze worden de pijnlijke kanten van het klassenverschil getoond. Stella moet zich als het ware los zien te worstelen uit het Noord-Franse arbeidersmilieu waar ze vandaan komt. Met het onvermijdelijke gevolg dat ze zich nergens thuis voelt, en al helemaal niet tussen de arrogante trutjes op haar school.

Dan krijgt ze in feite meer warmte in de caféwereld van haar ouders. Gelukkig raakt ze bevriend met het slimme joods-Argentijnse meisje Gladys (Mélissa Rodrigues), die haar in aanraking brengt met een andere wereld en literatuur. Deze boezemvriendin levert haar een brug naar een nieuwe wereld.

De pijnlijke verandering die Stella doormaakt met alle gevoelens die daarbij horen, maken de film tot een aangrijpende ervaring. Het lijkt alsof regisseuse Verheyde alleen samen met de opmerkelijke Léora Barbara gezorgd hebben voor deze bijzondere Franse film. De andere acteurs hebben mede prachtig werk afgeleverd. Karole Rocher als Stella's moeder en Benjamin Biolay als ontredderde ouders dragen hun steentje eraan bij.

Het is Guillaume Depardieu in een van zijn laatste rollen die de adem doet stokken. De in 2008 op 37-jarige leeftijd in tragische omstandigheden overleden acteur maakt indruk als vertrouweling van Stella in het café van haar ouders. Het is een pijnlijk afscheid van de acteur.

Ulrik van Tongeren

Stella (Benelux Film Distributors), nu in de bioscopen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wat vind jij van deze film?

Naar boven

hghg