We
worden steeds 'onbewust asocialer'. Aldus de nieuwe campagne van SIRE
(Stichting Ideële Reclame). U weet wel: het jarenlange initiatief waarin
reclamemakend Nederland de natie zo nu en dan semi-prodeo een of ander
moralistisch spiegeltje voorhoudt. Meestal over een onbenullig zogenaamd
taboe onderwerp, een soort muurbloempje uit de balzaal van het sociale
debat, dat dan quasi integer nog eindeloos bespreekbaar gemaakt wordt.Â
Nou,
hoe dan nu weer. Onbewuste asocialiteit. Er is heel wat gebrainstormd
blijkbaar. We zien een moeder die de rommel die haar kinderen in de auto
gemaakt hebben (bigmeal verpakkingen enzo) klakkeloos de straat op veegt.
(filmpje)
We zien een andere muts druk sms'en en niet letten op haar tassen die
plaatsen in een volle bus bezet houden. Sporter die neusgat van snot ontdoet
in park naast bankje met oorlogsveteraan en vrouw. Blijven bellen tijdens
het afrekenen en handgebaren.
Nou,
dat soort dingen. Onbewuste asocialiteit dus, is je in een bubbel wanen
waar geen anderen meer lijken te bestaan, waar reflexmatig en robotesk
gehandeld wordt omdat men in de bovenkamer of concreet met iets anders
bezig is. Ja, de kleine irritaties van de hedendaagse autistische mobiliteit,
en nog ietsje erger.
Nou
heb ik nog nooit zo'n automobiliste, en al helemaal geen Volvorijdster,
en godbetert moeder, spijt me zeer, ooit zoiets zien doen. Ze wilden met
het filmpje even niet vooroordeelbevestigend bezig zijn, maar ik ken een
heleboel moeders met driekwart jassen in Volvo's, en niet een zou het
in haar hoofd halen om vuilnis uit de auto op straat te vegen. Dat doen
namelijk, zoals wij allemaal weten, alleen BMW- en Audi-rijders. Mannelijke
BMW- en Audi-rijders. Zonder kinderen.
Dan
die muts in de bus. (filmpje)
Hoe lang zou het duren voor iemand háár had toegesnauwd dat ze even snel
die tas moest weghalen? Ik schat in een volle stadsbus een minuut of twee.
Tegen háár durven ze wel. Ze zou besmuikt opkijken en met een defensief
mondtrekje de tassen weghalen, waarna iemand met nog rollende ogen een
bejaarde erheen zou dirigeren, dan wel zelf neerploft. Einde verhaal.
Maar
als de sms'er nu een grote dikke vent is met haar op zijn vingers en een
ijsmuts is die al behoorlijk naar drank ruikt? Dán, dán blijven zijn tassen
daar staan. Ja, niet als ik er naast sta, maar de rest van de tijd. Goed,
BMW-rijders, nare dikke bierkerels met ijsmutsen.
Dan
de sporter. Wie zou die jogger (filmpje)
zijn die zo met zijn gedachten bij zijn eigen sixpack is en wat hij zo
meteen weer allemaal zou gaan doen met den arbeid? Vast zo eentje die
gestopt (of nee, geminnn-derrrrd) is met roken en nu 'kwaliteitsmomentjes'
tussendoor in de sport zoekt. Splat! De man die maar door blijft gaan
met zijn belangrijke gesprek en doet alsof diegene waar hij een kooptransactie
mee doorloopt een machine is… waar zou dat gesprek over gaan?
Ik
ken geen mensen zoals in die spotjes die dat soort dingen doen. Ik heb
ze niet in mijn eigen kennissenkring. Ik ken de situaties wel, en onaangesloten
zombies in de publieke vibe zijn altijd (in verschillende gradaties van)
vlot geklede, fris gewassen mannen tussen de 25 en de 45. Ik denk dat
ze allemaal, de BMW-rijder die even snel de auto netjes moet maken (en
vuilnisbakken zijn voor lutsers), de contactgestoorde ijsmuts in de bus,
de afwezige jogger, het belangrijke gesprek, allemaal reclamemakers zijn.
De makers van dit spotje om exact te zijn.
Dat
'We' in 'we worden steeds onbewust asocialer' mag je heel letterlijk opvatten.
Het zijn het baasje, de artdirector, een technisch figuur, de creatieveling.
Welke softe navelstaarsessie heeft dit zelfinzicht opgeleverd?