![]() |
1Ravagedigitaal
7 november 2009dd![]() ![]() |
||
|
Een Nestbevuiler spreekt
Het derde en voorlopig laatste artikel over het kraakverbod. Om tot een volledig en gewogen oordeel te komen zo te zeggen, aangezien ik niet de geschiedenis in wil gaan als een soort Wijnand Duyvendak. Begrepen en gewaardeerd worden blijkt toch telken malen onze grootste behoefte, zelfs die van columnisten. Het lijkt er in ieder geval op dat men mijn vorige column ter harte heeft genomen, aangezien de grote kraakdemo in Utrecht prompt een media- en publieksvriendelijke actie werd, zeker alle testosteron-capuchonnetjes in aanmerking genomen. Mijn weddenschap dat het in de bak onder Hoog-Catharijne tot arrestaties zou komen, heb ik met plezier verloren. Want ik draag het kraken een zeer warm hart toe, daarover moet geen misverstand ontstaan. Ik was vroeger namelijk ook een testosteron capuchonnetje, die dronken op vergaderingen verscheen en aanspoorde tot het spoorslags herkraken van een verloren blok. En die de bivakmuts te pas te onpas opdeed, uit een soort van puberale onnadenkendheid (ben ooit zo vanuit een ontruiming een louche coffeeshop in gewandeld -bivakmuts nog op- mag blij zijn dat ik nog leef). En het moet gezegd, kraken is gewoon leuk! Ik ken maar weinig levensstijlen die het oorspronkelijke egalitaire anarchisme van onze voorouders zo dicht benaderen. Ik zeg dicht, maar niet helemaal. Want de conformistische druk is behoorlijk. Maar in ruil daarvoor krijg je wel een paar duizend vrienden, en je komt nog eens ergens. Niets ter wereld is zo gaaf als stijf van de adrenaline een groot pand kraken. Helemaal als je bij de breekploeg zit en alles gaat gesmeerd. De erotiserende werking die daar vanuit gaat is met geen pen te beschrijven. Je voelt je ontdekkingsreiziger, ingenieur, astronaut, brandweerman en SWAT-team tegelijk.
Een leeg pand is een universum van mogelijkheden, een fantasmagorie van de creativiteit en in sommige gevallen een orgasme van hebzucht. En dan -als je het hele pand hebt gezien, de deuren en de ramen en het trapgat hebt gebarricadeerd- kun je je eindelijk terugtrekken met een krat Schultenbrau op de nok van het dak, beentjes over de rand. De wereld is van jou! Niet voorwaardelijk, niet in bruikleen, maar helemaal, exclusief en totaal van jou! De poëzie van de leegstand en het intense gevoel van zeggenschap over je eigen bestaan kan wat mij betreft nergens mee vergeleken worden. Vandaar dat ik mij verre heb gehouden van de juridische kant van het kraken. Dan had ik net zo goed kunnen gaan huren, aangezien ik koppijn krijg van regeltjes en lettertjes. Kraken was en is voor mij een parallelle werkelijkheid zonder de nachtmerrie-achtige bureaucratische poespas, zonder zorgen en zonder morgen. En ik wil niets liever dan een nieuwe generatie die mogelijkheid gunnen. Geen afgunst, geen jaloezie, enkel een oprecht verlangen dat vrijheid om de hoek blijft liggen. En vandaar dat ik niet rouwig kan zijn om een kraakverbod, of flink pissig kan worden op techno-heads en crusties. De mooiste momenten in mijn krakend bestaan heb ik meegemaakt op plekken die officieel (nog) niet eens gekraakt waren. Juist omdat je niet bezig bent met het 'verdedigen' van je stukje land. Je bent er gewoon. En het maakt ook dat je er voorzichtiger mee bent en het niet vercrust, verneukt of anderszins onleefbaar maakt. Zonder eigenwaarde is vrijheid een dode letter, aangezien je de buitenwereld net zo verrot zult maken als je binnenwereld. Ik zou mededogen moeten hebben met deze mensen en ik heb lang verkondigd dat kraken een voor de staat zeer goedkoop afvoerputje is voor menig psychisch of sociaal gemankeerd individu. In een inrichting zouden ze 350 euro per dag kosten. Legaliseer kraken, stort dat geld in een fonds voor gedupeerde eigenaren en van de rente kun je sociale woningbouw stimuleren. Maar man, wat ben ik vaak vrijwillig opgestapt vanwege deze idioten en wat een medelijden heb ik met de eigenaren, buren, wethouders en dienders die met deze mensen te maken hebben gehad. Noem het ondoordacht om het kraakverbod exclusief aan ketamine-flippoos op te dragen, maar ik doe het lekker toch. Voor jullie jongens, graag gedaan en met de complimenten van Geert Wilders. Dat de slappe thee bij moeders thuis je net zo goed mag smaken als de wodka die jullie van mij hebben gejat! Ik ben geen wetboek-fetisjist, ik heb zelfs het concept kraakverbod nog niet gelezen. Maar ik weet wel dat er altijd gekraakt zal worden, omdat vrijheid gewoon niet te koop is. Men zal nooit kunnen verbieden ergens zomaar te zijn, omdat het kan. Kraken gaat door! Ilja Faun
-
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - -
|
|