De nieuwe
oorlog

Ik heb mij altijd verwonderd over sentimenten zoals het nationalisme. Wat een eenzaamheid om bij een heel volk te willen horen. Maar gaandeweg betrap ik mij steeds vaker op een soort gevoel van collectieve identiteit gebaseerd op zoiets ongrijpbaars als vrijheid van meningsuiting.

Vrijheid van meningsuiting is voor mij absoluut. Maar een doodsbedreiging is geen mening. 'Ik zou het niet erg vinden als je zou sterven' is een mening. 'Ik zou je graag zien sterven' weer niet, volgens mij dan. Ik heb hiervoor ook geen sluitende redenering, het is gewoon een intuïtieve kwestie.

Het kost mij ook bijzonder veel moeite om het verschil te duiden tussen een groep anarchisten die geweld verheerlijken, en een groep moslims die dit doen. Voor rechts is dit natuurlijk geen probleem, zij zien in ieder een even groot kwaad. En sinds Marcel T. .weten we dat dit wellicht niet geheel onterecht is.

Toch zou ik met Marcel T. een goed gesprek kunnen voeren, maar met Mohammed B. niet. Is dit een kwestie van gedeelde identiteit? Dat Marcel en ik, ondanks onze kardinale verschillen ten opzichte van ethiek een gezamenlijk denkkader hebben? Dat van de individuele vrijheid?

Ligt hierin toch de grondslag van de kracht die mensen van allerlei pluimage tot een eenheid kan verbinden? Als dit zo is, toont het postmodernisme zijn zwakheid; die van de kleinste gemene deler van de waarheid. Er is niet één waarheid nodig, die heeft ook nooit bestaan. Wel is ze, in ideologisch opzicht, steeds verder versnipperd. Maar daardoor nog niet verzwakt.

Voor mij vallen anarchisten die oproepen tot een gewelddadig omverwerpen van de staat behalve in de categorie 'aandoenlijk' kennelijk ook in de categorie 'individualistisch' en behoren daarmee tot de ingroup. Moslims die oproepen tot het stichten van een kalifaat vallen bij mij in de categorie 'collectivistisch' en behoren daarmee tot de outgroup.

Ik heb aldus een niet-racistische discriminant in mijn denken opgespoord. Maar wel een gevaarlijke. Want al reagerend op moslimfunda-blogjes kreeg ik sterk de behoefte de imaginaire grenzen van het individualisme, van de gewetensvrijheid te verdedigen. Tegenover zoveel religieus geblaat over de rechtvaardiging van moord en doodslag krijg ik een atheïstische bloeddorst. Opeens was het mijn vrijheid van meningsuiting. Mijn grondwet.

Nog nooit zoiets meegemaakt, uniek. Dat is wat funda-blogjes met veel citaten uit de Koran en veel dreigementen aan het westen in mij losmaken. Ik, de apologeet van terrorisme nota bene (want gewoon oprotten uit Irak en Afghanistan). Ik ga mij eerdaags laten opnemen in een PSP-commune ergens in Stadskanaal. U hoort nog van mij.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Naar boven

hghg