pijn
er zijn dagen dat ik voor me uitstaar
en huil
dan dondert en bliksemt het diep
in mij
voor
verdriet is even
geen ruimte
mijn ogen worden vochtig de waterlanders glijden
naar benee
ik
verman mij en wrijf mijn natte neus
langs de mouw
wetend dat het weer even zal duren tot de
volgende huilbui
|