terugblik
scheuren barstte het bouwwerk van
wat geen jong geluk had mogen blijven
van
de bloem net rijp vers mooi van blad
was de steel reeds onherstelbaar geknakt
de
wind pakt in de herfst het
blad wat los raakt
genadeloos
lijdt ze gelijk
een speelbal van onnatuurlijke krachten
van
binnen is zij al verteerd
geen liefde nog tijd zullen haar wonden verzachten
ach
niemand ziet hoe zij lijdt
en allen bulderen van het lachen
|