Prins Willem Alexander kan wat de premier betreft lid blijven van de raad van commissarissen van De Nederlandse Bank (DNB). Een meerderheid in de Tweede Kamer vindt dat de prins moet stoppen als commissaris. Echter, de politiek gaat hier niet over, maar God.

door Tjebbe van Tijen

Het parlementair krakeel over de ongewenste deelname van Prins Willem Alexander bij de Raad van Commissarissen van De Nederlandse Bank, waarbij van behoudend christelijk tot op papier revolutionaire partijen als de SP zich allen zorgen maken over de goede naam en faam van de kroonprins, is onlogisch.

Immers die positie bij de bank is natuurlijk door God gegeven, waarom wordt dat door niemand herkend? Beatrix wist het in haar 25-jarig jubileum interview voor de staatsomroep NOS – dat vast en zeker bewaard is gebleven – duidelijk te zeggen: haar taak was een goddelijke…

Niet de minister-president, maar God is dus de uiteindelijke verantwoordelijke. Wie de beëdigings- en inhuldigingsceremonie – per nieuwe vorst – in de Nieuwe Kerk van Amsterdam goed bekijkt, ziet daar dan ook de handelingen die de goddelijke overdracht van verantwoordelijkheid bevestigen: 'Zo waarlijk helpe mij God almachtig!'

Inzicht van boven

Een goede heerser is geen manager, een goede heerser krijgt inzicht van boven. Dit koninklijke deelnemen aan maatschappelijke processen is toch wat de Nederlandse natie wil? En dat goddelijke straalt ook – niet zo'n klein beetje – af op de overige leden van het koningshuis.

Zo is Prins Constantijn goddelijk bevlogen lid van de Raad van Toezicht van het Stedelijk Museum Amsterdam. En ik neem aan dat de website van het koninklijk huis zo nog meer goddelijke inbreng in de Lage Landen weet bloot te leggen. Alles heel publiek en volstrekt oorbaar.

Het randschrift van de jammerlijk verloren gegane Nederlandse munt liet dat nog duidelijk zien: 'God zij met ons' een korte samenvatting van 'Si Deus nobiscum quis contra nos' (Zo God met ons is, wie zal tegen ons zijn). Dat 'met ons zijn' van God behoeft een boodschapper en de rol van 'goddelijke boodschapper' is een moeilijke taak.

Het huis van Oranje heeft zich in die taak sinds eeuwen gespecialiseerd. Het is ook in die zin dat Prins Willem Alexander zitting dient te hebben bij de instelling die dat feit middels geslagen munten aan heel het volk openbaart. Dankzij de ijver en het doorzettingsvermogen van voormalig minister Zalm van Financiën is deze spreuk met de komst van de euro niet verloren gegaan en nog steeds op de in Nederland geslagen euromunten (zij het enkel op de 2 euro exemplaren) te lezen.

De Nederlandse euro draagt ook de beeltenis van de regerend monarch. Dat Willem Alexander vooruitlopend op die eer zitting heeft in een overlegkransje van de Nederlandse Bank lijkt me dan ook gerechtvaardigd, al was het enkel om er op tijd bij te zijn om ervoor te zorgen dat zijn beeltenis naar genoegen gestalte krijgt.

'Ons'

Blijft de vraag wie nu die 'ONS' dan zijn… is het enkel de pluralis majestatis van de monarch, de monarch en zijn/haar familie, of heel het volk dat goddelijke bescherming geniet? Dan komt natuurlijk ook de vraag of God als wezen of als alom aanwezige natuur gezien moet worden en als dat laatste het geval is hoe zou het kunnen dat het 'met God zijn', iets exclusiefs Nederlands of van de Europese Gemeenschap zou wezen?

Nu er pal bij mij om de hoek een standbeeld voor Spinoza opgericht is, durf ik wel mijn overtuiging te uiten dat mij het begrip van een niet-exclusieve alom aanwezige God het beste past.

Zou het gezien de nu toch wel algemeen doorgedrongen gedachte van het nastrevenswaardig ideaal van een gemenebest van elkaar welgezinde wereldburgers, ook niet beter zijn om bij de troonsbestijging van Willem Alexander een aparte herdenkingsmunt te laten slaan met een oud munt randschrift dat twee eeuwen terug op de gouden en zilveren handelsducaten van de Republiek der Nederlanden gebruikt werd: 'Concordia res parvae crescunt' (in harmonie groeien de kleine dingen) (*).

Dat is nu een goed punt dat De Prins in zijn rol als toezichthouder van de Nederlandse Bank in kan brengen en door kan drukken.

* De volledige Latijns spreuk luidt: 'Concordia res parvae crescent, discordia maxime dilabuntur'. De mogelijke vertalingen lopen nogal uiteen. Mijn interpretatie zou zijn: Eendracht doet het kleine groeien, de grootste zaken vallen uiteen door onenigheid. Voor het eerste deel wordt dikwijls 'Eendracht maakt macht' gebruikt, maar dat lijkt me onjuist, ergens moet toch het begrip groeien terugkomen.

Dit artikel is afkomstig van de weblog van Tjebbe van Tijen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

.

Naar boven

hghg