Wouter Bos, die reglementair gezien een rode kaart had verdiend, werd voluit geprezen om zijn machtsvertoon. Alle lof voor deze moedige man, die met voortreffelijk keeperswerk had voorkomen dat het spel zou eindigen.

door Philip de Wolf

Al jarenlang werd in vele grote en kleine stadions het voetbalspel gespeeld, zonder dat aan de verschillende wedstrijden een einde kwam. Het is de eeuwigdurende verlenging waar het publiek van kan blijven genieten. Het controlerende middenveld, van beide kanten, weet het spel al jaren gaande te houden zonder dat het gevaar van een goal optreedt. Een goal zou een sudden death betekenen, het einde van het spel. Maar daar rekent niemand op.

Sinds een aantal jaar staat Wouter Bos in de verdediging. Eerst was hij een gewone speler, maar sinds men zich realiseert dat de keeper er niet meer is, en de kansen voor de aanvallers blijven toenemen, staat hij er.

Men had een sterk geloof dat het spel ook zonder keeper gespeeld kon worden, zonder dat er ooit een goal zou vallen. Dit ging namelijk al jaren goed. Er waren maar weinig kansen op een goal van de aanvallers, voor een plotseling einde van het spel door een doelpunt. De bal verliet nauwelijks meer het middenveld.

Daarom dachten ook de scheidsrechters dat een keeper niet meer nodig was. Het zou toch vooral de speelvrijheid van de spelers in gevaar brengen, zo'n speciaal individu met bijzondere rechten om de bal met de handen te pakken. Daarmee zou het spel voor anderen verpest worden. De keeper was dus al jarenlang verdwenen van het toneel.

Menens

Maar tijden veranderen. De aanvallers weten plots het toch immer goed functionerende, het bal-roulerende middenveld, te overwinnen! Aan beide kanten van het veld. Verdedigers als Bos en Bernanke hebben het er maar druk mee.

Afgelopen september werd het plots menens. Bos moest onorthodoxe maatregelen treffen om een einde van het spel te voorkomen. Bos, immer oplettend en nog altijd snel en beweeglijk in de heupen, wist de bal nog net met zijn grote handen uit het doel te houden.

Met z'n handen? Dat mag toch niet? Nee, eigenlijk niet. Maar het was een uiterst penibele situatie. Een situatie die niemand had zien aankomen. Als de bal er in zou zitten en het spel afgelopen zou zijn, waar moet het publiek dan naartoe? En de voetballers? Waar zou het stadion anders voor moeten functioneren?

Dus werd Bos, die reglementair gezien een rode kaart had verdiend, voluit geprezen om zijn machtsvertoon. Alle lof voor deze moedige man, die had voorkomen dat het spel abrupt zou eindigen. Hij wist, dankzij zijn prijzenswaardige actie, zijn rol als centrale verdediger te verstevigen, en zijn club genoot weer het vertrouwen van het publiek.

Het gevaar is sinds die actie echter allesbehalve gesust, noch het rumoer dat is ontstaan na de actie van Bos en andere verdedigers, zoals Brown en Bernanke. Aan beide zijden van het veld, maar ook in verschillende andere, grote en kleine stadions, moesten in afwezigheid van keepers, verdedigers met handen, ja soms zelfs met dure ingehuurde verdedigers voorkomen dat er plots een einde aan het spel zou komen.

Het ongeoorloofd gebruik van de handen is nu een groot discussiepunt bij het publiek, de scheidsrechters maar ook de spelers. Wanneer mogen verdedigers hun handen gebruiken? Bij een kleine aanval? En hoe zit het dan bij de kleinere, maar ook belangrijke sporten zoals hockey? Ook daar is het gevaar van het einde van de wedstrijd aanwezig.

Spelregels

Tegelijkertijd speelt er een ander probleem. Hoelang kunnen de nieuwe, veredelde keepers het vertrouwen in de regels van het spel bij het publiek behouden, als zij plots van de regels mogen afwijken? Het gevaar bestaat dat het publiek het voor gezien houdt en uit het stadion vertrekt! Maar zover lijkt het nog niet.

De discussie is nu gaande over de regels van het spel. Sommige excentriekelingen roepen om totaal andere spelregels, waar risico's van nature klein zijn. Anderen vinden het nodig dat er vooral een goede keeper in de goal moet komen. Weer anderen wijzen erop dat de grasmat ook steeds verder lijkt uitgeput. Kan het middenveld de bal nog wel eenvoudig laten rollen?

De aanvallers lijken ook anders te werk te gaan dan vroeger. Ze zijn groter en brutaler, en opgeblazen met hoogmoedigheid. Een niet te stoppen stoomtrein krachtig geworden door een jarenlang opgebouwd schuldgevoel.

Hoe kon dat schuldgevoel zich op bouwen zonder dat iemand daar aandacht aan gaf? De energie daarin moest een keer loskomen, en nu is het moment daar. Klaar voor de aanval. De verdedigers en het publiek moeten hun borst nat maken. Zal aan het spel echt een einde komen?

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Geef je mening:

Naar boven

hghg