Mijn Relaxoord

Dinsdagochtend, rond een uur of acht. Schiphol aankomsthal, waar even tevoren de marechaussee haar visitekaartje achterliet met een extra paspoortcontrole onder de slaperige edoch verbaasde arrivés. Een jonge vrouw onderneemt verwoede pogingen om uit een NS-kaartautomaat een enkeltje Amsterdam te krijgen met haar visakaart. Het apparaat vraagt onverwijld om haar pinnummer, "but I don't have one!" Ze blijft lachen, al riskeert ze een boete wanneer ze een conducteur treft die haar verhaal niet gelooft, of wenst te geloven.

Op het perron één grote chaos. Seinstoring op Hoofddorp, treinverkeer
randstad ernstig ontregeld. Met een gelukje blijkt de stoptrein naar
Amsterdam RAI nog te rijden. Met mist ziet een aankomst in de stad er
beduidend anders uit, alsof er grote delen van het traject zijn weg
gevlakt tijdens mijn verblijf elders. Sla verveeld de Metro open op pagina
3, waar ik lees dat Mein Kampf door het kabinet op één hoop gegooid wordt met Fitna. We zijn weer thuis.

Hectiek tijdens de ochtendspits in Amsterdam-Zuid. Hoe anders was het 24 uur eerder, nadat ik in mijn appartement in Paleohora gewekt werd door de eerste zonnestralen opkomend vanuit de Middellandse Zee. Het woord 'haast' komt in het vocabulaire van de Kretenzers niet voor. Kretenzers wandelen niet, ze kuieren. Zoals de Nederlander ooit gekuierd heeft, in een tijd dat het vergaren van goed en eigendom nog in de kinderschoenen stond.

Het zal zo'n twintig jaar geleden zijn geweest dat ik voor het eerst aankwam in het idyllische dorpje aan de zuidkust van Kreta. Nog geen 1500 inwoners bij elkaar op een fraaie landtong, waar zowel liefhebbers van kiezel als zand aan hun trekken komen. De omgeving van Paleohora kent tal van cultuurhistorische bezienswaardigheden, vooral voor degene die van byzantijnse iconen houdt. En fraaie landschappen met zijn anarchistische berggeiten en schapen niet te vergeten.

Er is in die twintig jaar nauwelijks iets veranderd in het dorp. De gebouwen die indertijd leeg en haveloos erbij stonden, vallen nog steeds op tussen de winkeltjes, eettentjes en cafés. Paleohora is pretentieloos, ik kan zo snel gaan ander woord bedenken. Nieuw zijn de mountainbikes, waarmee bezoekers de omgeving kunnen ontdekken. En de 'gamezone', waar de hangjeugd van het dorp zich dagelijks luidruchtig uitleeft met afgrijselijk realistisch gesimuleerde gewelddadige videospelen. Soms tref je een dapper meisje tussen de bezoekers aan, die met webcam aan het chatten is met een vriendje. Internetaansluitingen aan huis zijn in Kreta nog vreemd. Houden zo.

Die webcam was zo'n beetje de enige camera die ik tegen kwam in het dorp. Criminaliteit lijkt eveneens geen plek te hebben op Zuid-Kreta. En dat valt als bezoeker nog het meeste op anno 2008. Je treft er winkeltjes aan waar even niemand achter de kassa zit, de fietsen staan niet op slot, voordeuren staan voor je open. Geen wisselgeld? Komt u later vandaag de boodschappen maar betalen meneer. Alle diensten in Paleohara lijken plaats te hebben op basis van wederzijds vertrouwen. Legaal of illegaal verblijf is een onbekend fenomeen. De zigeunervrouw die de straatjes afstruint met zelf geproduceerde kleden wordt met evenveel respect begroet als de dorpsbewoner.

Waar wil ik naartoe met deze geschreven bijdrage? Wat wil ik hiermee zeggen? Mijn psycholoog acht de tijd rijp voor een permanent verblijf in Griekenland, zoveel is zeker. Mijn profiel sluit uitstekend aan bij dat van de Kretenzer: sociaal voelend, veel geduld, weerzin tegen arbeid, anarchistisch, geen behoefte aan geld, filosofisch aangelegd, liefde voor zwerfkatten en –honden, atheïst en voetballiefhebber. In mijn stamcafé in de hoofdstraat van Paleohora (straatnamen en huisnummers hebben ze niet) heb ik al de directeur van het telecombedrijf ontmoet. Voor u als lezer zal mijn overgang naar het relaxoord nauwelijks opvallen. Dat beloof ik.

Alex van Veen

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Reageer op dit bericht