Banenmarkt voor revolutionairen gezocht

Op advies van de consulente, die de ondankbare taak heeft mij te moeten begeleiden met het vinden van ander werk, bracht ik deze week een bezoek aan de Banenmarkt in het Amsterdamse Olympisch Stadion. Wilde het rijksmonument, waar ik vroeger menig topwedstrijd van Ajax aanschouwde, ook wel eens van binnen zien. Indien ik ook nog eens tegen een prettige werkgever aan zou lopen, zou dat mooi meegenomen zijn.

Groot was de schrik bij aankomst, waar het er eventjes op leek alsof de oorlog zojuist was uitgebroken. Politiewagens aan de kant van de weg, vergezeld door een pantserwagen en een enorme trailer van het leger. Een bommelding? Snel werd het me duidelijk dat de diensten onderdeel uitmaakten van de Banenmarkt. Op de maat van afstotende discoklanken ("Pump me up, pump me down") huppelden twee soldaten uit verveling heen en weer, het ontvangstcomité voor degene die aanstalten maakte de trailer te betreden, waarin ongetwijfeld heroïsche videobeelden uit Verweggistan werden vertoond.

Er waren voor deze attractie voor dat moment gelukkig geen belangstellenden te vinden, maar voor mij was de toon gezet. Met moeite kon ik mijn door de tand des tijds enigszins aangetaste recalcitrante karakter onderdrukken. Wat een waanzin, jongeren met snoepjes overhalen om misstanden te begaan in door westerse mogendheden gestarte oorlogen of erger, om zelfs de dood tegemoet te treden. En daar werkt de gemeente Amsterdam, in het bijzonder de Dienst Werk en Inkomen (DWI), aan mee.

In de catacomben van het stadion echter was het rond zes uur opvallend druk, al was aan de naamkaartjes op kledij te zien dat het voornamelijk personeelsleden en ambtenaren waren die mijn pad kruisten. Op jacht naar eten. Naast kleurrijke feestballonnen prijkten 'wervende' plakkaten op muren en pilaren, waarop voornamelijk orthodoxe vrouwen met hoofddoekjes waren afgebeeld. Als ik in de schoenen van zo'n vrouw zou staan, had ik me hierbij uiterst ongemakkelijk gevoeld. Alsof alle allochtone hoofddoekdragers werkloos zijn, terwijl juist deze doelgroep goed schijnt te scoren op de arbeidsmarkt.

Op één van de posters, een productie van het DWI, ontwaarde ik het gezicht van Fatima Elatik, een PvdA-wethouder in stadsdeel Zeeburg. Of zij het daadwerkelijk was, daar ben ik niet zeker van. Dat krijg je nou met die hoofddoeken. Maar het zou me niets verbazen, indien de PvdA zelfs op deze wijze kiezers poogt te trekken. 'Aan de slag!', riep de glimlachende dame ons werkzoekenden toe. Ik heb dan al gegeten en gedronken, als u begrijpt wat ik bedoel.

Opgefokt begaf ik me met gezwinde spoed door gangen en een enkele kamer alwaar goed bedoelende cv-dokters, ctc-testers, sollicitatiecommissies en bouwondernemers enigszins ongeïnspireerd hun geringe mensenkennis tentoon spreiden, om na zes minuten gestresst weer buiten te staan. Dit is niet mijn wereld, op deze wijze hoeft het niet voor mij. Het selecteren van een geschikte nieuwe baan is monnikenwerk, hetgeen haaks staat op het vluchtige karakter van een jobparty hetgeen de Banenmarkt in essentie is. Het heeft nog het meeste weg van een veemarkt.

Later die avond speelt minister van Financiën Wouter Bos weer eens voor sinterklaas, door maar liefst 20 miljard uit de schatkist ter beschikking te stellen aan de financiële sector in dit land, indien bankinstellingen in zwaar weer terecht komt. Gedupeerde winstjagers van een of andere virtuele bank op IJsland kunnen alvast rekenen op terugbetaling van maximaal 100.000 euro. Na Fortis wederom een riante toezegging welke zonder Kamermeerderheid en inspraak van de burger tot stand is gekomen. En Bos maar stijgen in de peilingen.

Wederom steunt het kabinet de rijken. Dit terwijl op de werkplaats voor verstandelijk beperkte mensen, waar ik hand- en spandiensten verricht, elk dubbeltje wordt omgedraaid alvorens deze wordt uitgegeven aan brood en beleg voor de 'lunch'. Waar de ene na de andere begeleider wordt wegbezuinigd, met als gevolg dat de overblijvers gestresst raken, langzaam maar zeker opbranden en het voor gezien houden. Naast dit persoonlijke leed is de hulpbehoevende mens –liever vind je ze niet- de dupe.

Ook voor het komende jaar bezuinigt het kabinet op uitgaven voor de gehandicaptensector, zoals deze mensen op zakelijke wijze in de begroting worden aangeduid. Geen geld voor hen, wel voor investeerders. The moneyshow must go on. Werden er maar betaalde banen, riante winstpercentages en zetels in het vooruitzicht gesteld om de revolutie te verkondigen.

Alex van Veen

Noot van de redactie: Om Alex even bij te laten komen van deze zware dag op de Banenmarkt, hebben we hem verplicht op vakantie gestuurd. We hopen hem vanaf 5 november weer aan te treffen op deze website.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Reageer op dit bericht