1ddRavagedigitaal 22 augustus 2008dPrint deze pagina | |
|
Distributeur A-film van deze rolprent meldt dat dit horrorwerkje geschikt is voor 18 jaar en ouder. Volgens een persbericht van A-Film heeft men voor het 'experiment' van 18 jaar gekozen omdat men de zorg in de samenleving deelt over het toenemend geweld in films. Hiermee negeert men het advies van Kijkwijzer, dat de film voor 16 jaar en ouder geschikt acht, welke door bioscopen gehanteerd wordt. Ondertussen is al een flinke gewenning ontstaan wat betreft grensoverschrijdend geweld in horrorfilms, denk alleen maar aan de reeks Saw-films, en aanverwante martelhorrorfilms. De mededeling van de distributeur dat er afslachtingen in de film zouden voorkomen die zelfs de meest doorgewinterde horrorliefhebber doen gruwen, is achteraf gezien enigszins overdreven. Het is hier eerder de suggestie van verschrikkelijk geweld, dan dat er daadwerkelijk grenzen overschreden worden. Voor tere zielen is het natuurlijk geen genoegen om een duister figuur met een slachthamer schedels te zien doorklieven. Gelukkig biedt de film wat meer dan ranzig geweld. Gebaseerd op het korte verhaal Midnight Meat Train van Barker, met het scenario geschreven door Jeff Buhler, concentreert de vertelling zich vooral op de verbeelding van een verontrustend en angstaanjagend universum. Spelend in een onwerkelijk, grimmig New York handelt de film over de overambitieuze fotograaf Leon (Bradley Cooper) die afdaalt in een duistere parallelle realiteit. Aangevuurd door een veeleisende galeriehoudster gaat de fotograaf op zoek naar het ultieme plaatje; hij wil de stad tonen zoals die werkelijk is. Leon raakt geïntrigeerd door een duister figuur die de nachtelijke metro onveilig maakt. Hij gaat de man obsessief volgen, schijnbaar zonder angst voor lijf en leden. Dat die gevaarlijke figuur, Mahogany, gespeeld wordt door de tamelijk lugubere en droogkomische ex-voetballer Vinnie Jones, is uiteraard een bonus. De
Japanse regisseur Riyuhei Kitamura is vooral bekend door het Wat de verfilmingen van Barker's proza betreft, zijn het vooral de films op een kleine schaal die overtuigen en voor koude rillingen zorgen. Zoals Barker's eerste Hellraiser film uit 1987. Ze zijn sterk omdat ze niet ten prooi vallen aan de uitzinnige overdaad als bijvoorbeeld in Nightbreed (1990). Midnight Meat Train is effectief omdat het betrekkelijk sober vormgegeven is. Doorspekt met de stilistische elegantie die het werk van Kitamura kenmerkt, zonder de ranzige overdaad van vergelijkbare films. De handeling komt traag op gang, dat zorgt ervoor dat de gruwelijkheid die onvermijdelijk volgt ietwat harder aankomt dan gebruikelijk is. Kitamura is een meester in het tonen van geweld, omdat hij op een terloopse wijze meer suggereert dan daadwerkelijk toont. Toch zijn er de voorspelbare nare effecten als ogen die uit oogkassen gewipt worden, en het evenzeer voorspelbare bloederige slachtwerk, die angst aanjagen. Maar het is vooral de donkere toon, en de blik op een grimmige, gore werkelijkheid die indruk maken. Daarom past de film in de traditie van de betere horrorvertellingen, waarin het gevoel van onbehagen overbrengen belangrijker is dan het ongeremd tonen van gruwelijk geweld. Ulrik van Tongeren
|