De kracht van een filmtitel is dat het een wereld kan oproepen. Met La Maison belooft de Franse regisseur Manuel Poirier de kijker een filosofische mijmering over een huis.

Het betreffende huis heeft voor de personages in de film verschillende betekenissen. Voor de twee zusters die het ouderlijk huis moeten verkopen, zijn het de herinneringen aan hun jeugd. Terwijl jeugdtrauma's evenzeer de herinneringen kunnen kleuren. Voor Malo, een vader van drie kinderen die middenin een scheiding ligt, is het zowel een hang naar zijn eigen jeugd alsmede de bekommernis om zijn jonge dochter.

De gedachten over zijn dochter spelen omdat hij toevallig een brief in het huis vindt van een van de zussen gericht aan hun afwezige vader. Ook een vriend van Malo is op het huis gespitst, hij fantaseert over een verhuizing van Parijs naar het idyllische platteland. Terloops wordt getoond hoe bewoners van de grote stad verlangen naar de geborgenheid en overzichtelijkheid van het buitenleven.

Het huis in de film heeft dan ook een markante persoonlijkheid. Het is een oud, vervallen huis omgeven door een hoog hek. Het bouwsel wordt in de film gepresenteerd als een mythisch toevluchtsoord, waar de personages naar mogen hunkeren. Het is fascinerend hoe in de film dode dingen als een huis en een brief werelden kunnen oproepen.

Malo is een man die op de tweespalt staat tussen zijn oude bestaan in zijn gezin, en zijn nieuwe bestaan als vrijgezel. Dat maakt hem enigszins depressief. Daarom staat hij open voor nieuwe uitdagingen en relaties. Waarbij uiteraard romantiek om de hoek komt kijken, wanneer Malo de twee uiterst aantrekkelijke zussen die het huis verkopen onafhankelijk van elkaar ontmoet. De vrouwen moeten het huis om praktische redenen loslaten, wat bij hen de angst voedt dat ze de herinneringen aan hun jeugd zullen kwijtraken.

De vertelling suggereert dat het zich losmaken uit het verleden louterend kan werken. Poirier, is een regisseur van psychologische drama's gekenmerkt door een lichte toets. Western uit 1997 is tot nu toe zijn bekendste productie. La Maison heeft een rustig, gedragen tempo, waardoor de toeschouwer gelegenheid krijgt om te mijmeren over de betekenis van het ouderlijk huis en de daarmee samenhangende herinneringen.

Gelukkig wordt het verhaal niet recht toe rechtaan verteld, maar zorgen de filosofische terzijdes voor diepte en complexiteit. Wanneer hoofdpersoon Malo met een vriend voor de eerste keer stiekem het huis binnengaat is dat spannend, evenals de personages is de toeschouwer nieuwsgierig naar wat de leegstaande woning aan geheimen herbergt.

Sergi Lopez heeft in de meeste films van Poirier geacteerd. Dat zorgt ervoor dat de regisseur en acteur aan een half woord genoeg hebben. Lopez is een acteur die zowel kolkende dreiging als innemende warmte kan uitstralen. Zijn bekendste en onvergetelijke rol in Harry Un Ami Qui Vous Veut Du Bien  (2000) van Dominik Moll is daar een uitnemend voorbeeld van. In La Maison speelt hij prachtig de splijtende tegenstrijdigheden van zijn personage uit. 

Ulrik van Tongeren

La Maison (Benelux Film Distributors) nu in vijf bioscopen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wat vind jij van deze film?