Het Echte Leven



Van 24 september t/m 3 oktober vindt in Utrecht het 28e Nederlands Film Festival (NFF) plaats, het walhalla voor de liefhebber van de Nederlandse film. Het wordt dringen in de bioscopen, want de komende paar maanden worden maar liefst achttien nieuwe films van eigen bodem verwacht.

Aanrijding in Moscou

Het blijft een vreemde bedoening na al die jaren, een festival waar uitsluitend Nederlandse films worden vertoond. Al wordt er tevens een handvol Vlaamse films gedraaid, waaronder de heerlijk platvloerse komedie Aanrijding in Moscou. Nu het festival de komende anderhalve week de bioscoopzalen van Utrecht in bezit heeft genomen, kan het niet verder groeien. Gelukkig maar.

Elk NFF bevat wel een film die onbeschrijfelijk slecht is. Het Wapen van Geldrop, het regiedebuut van acteur Thijs Römer, voldoet hier ruimschoots aan. Het is een road movie met drie gekwelde jonge mensen die naar verlossing zoeken. Er zit een raadselachtige religieuze allegorie in het verhaal verstopt. Maar het fantasierijk bedoelde verhaal is vooral tenenkrommend door de matige acteerprestaties en de slechte dialogen.

De openingsfilm Het Echte Leven van Robert Jan Westdijk is beter, maar valt desondanks tegen. In stijl terug grijpend naar zijn verdienstelijke Zusje uit 1995, is het een complex verhaal waarbij het gaat om een film in een film. Het is een tamelijk verwarrend verhaal over een regisseur die een film maakt, waarbij ook de levens van de regisseur en de acteurs buiten de filmopnamen getoond worden.

Fox Populi

Regisseur Westdijk heeft beide verhaalstromen naadloos in elkaar over laten gaan. Voor de toeschouwer is het lastig, en soms tamelijk frustrerend om beide werkelijkheden uit elkaar te houden. De film is hoofdzakelijk bezienswaardig door de sprankelende aanwezigheid van hoofdrolspeelster Sallie Harmsen als Simone.

Dan is Fox Populi van Eddy Terstall zeer zeker een verademing te noemen. Het is een vlotte, scherpe politieke satire over het populisme in de Nederlandse politiek. Hij pakt weer eens ouderwets uit met scherpe dialogen in zijn portret van een uitgebluste oudere politicus die een scherpe zwenking maakt van politieke correctheid naar populisme. Terstall heeft een scherpe blik op de eigenaardigheden van het Nederlandse politieke bedrijf, en zijn schimpscheuten treffen meestal doel.

Nadine met actrice Monice Hendrickx

Gast van het Jaar op het NFF is Monic Hendrickx die nu toch wel onze beste filmactrice genoemd mag worden. De meningen hierover verschillen, want vorig jaar werd Carice van Houten nog tot beste actrice gekozen door de filmliefhebbers. Al de films van Hendrickx worden vertoond, en haar oeuvre overziend, blijkt dat ze vaak het meest in het oog springende element is. In Nadine (2007) bijvoorbeeld zitten goede acteurs, maar de rolprent dreigt tergend vast te lopen wanneer Hendrickz niet in beeld is.

Als actrice is Hendrickz als een kameleon die zich met een bewonderenswaardige passie in haar rollen stort. Ze acteert met een overtuigende complexiteit; het zijn nooit eendimensionale vertolkingen. Misschien is ze pas bekend geworden bij het grote publiek door haar rol in de televisieserie Stellenbosch die verleden jaar werd uitgezonden. Hendrickx is intussen na ruim veertig producties een doorgewinterde actrice. Wars van glamour en andere onzin volgt ze haar eigen weg. Met een zekere spanning en verwachting volgen we haar nieuwe uitdagingen.

Bloody Mondays & Strawberry Pies

Dit jaar is het niveau van de documentaires tamelijk hoog. Bloody Mondays & Strawberry Pies is de slotfilm van het NFF. Coby Schrijber, vooral bekend door First Kill (2001), heeft een intrigerende en scherpe documentaire gemaakt over het thema verveling. Een Amerikaanse massamoordenares die uit verveling een geweer leeg schiet, een Wallstreet-beurshandelaar, een woestijnnomade, en een schilder die zijn hele leven de verveling schildert, komen aan het woord.

Vooral de uitvoerig in beeld gebrachte beurshandelaren met hun obsessieve handel in miljoenen, maakt met de huidige ineenstorting van de financiële sector in de Verenigde Staten in het achterhoofd, heel wat los bij de toeschouwer. Al de werelden van verveling zijn op een geraffineerde wijze in elkaar gevlochten. Deze film zit vol fascinerende beeldrijmen en abrupte overgangen, een obsederende kijkervaring.

Ulrik van Tongeren

Voor het programma van het NFF en aanverwante zaken,
bezoek de website.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Wat vind jij van deze film?