malen
de ruit is beslagen
mijn vermoeide ogen
turen de donkerte in
het is mij weer eens
zwaar te moede
de ballast van het leven
te dragen
ik
vraag u in beschaafd nederlands
laat mij met rust
voordat het mespunt uw trommelvliezen
zullen beschadigen
uw tong in tweeën zal splijten
en u nimmer uw platte volkse taaltje
nog zult praten
enkel zult kunnen kwijlen en braken
het
vocht trekt langzaam weg
ik zie dat het een heldere nacht wordt
|