1ddRavagedigitaal 13 september 2008 dPrint deze pagina

Eerdere artikelen:

23-07-11
'Dylan is gek'
09-07-11
Rietveld studenten imponeren
28-06-11
De Navo-oorlog in Libië: desastreus, illegaal en mislukt
04-06-11
Geef games niet de schuld
21-05-11
Is cultureel verweer wenselijk?
04-05-11
Stenografen van de macht
17-04-11
Waar Abraham de mosterd haalt
01-04-11
Rust en frust langs de kust
04-03-11
‘Evacuatie’ Nederlander in Libië verkiezingsstunt?
23-02-11
Dagen van dicatator Khadafi zijn geteld
22-02-11
Captain Beefheart / Don Van Vliet (1941-2010)
01-02-11
Afghanistan in gerommeld!
30-01-11
Beelden van bezetting
18-01-11
Goededag meneer Cohen
13-01-11
Britse agent was zes jaar activist
02-01-11
De oorsprong van de geitenneuker
28-12-10
Twitteren op de vulkaan
21-12-10
De wereld na WikiLeaks' Cablegate
08-12-10
Lennon komt weer tot leven
04-12-10
Elektroshock voor verwarde politici
30-11-10
Media dienen Wikileaks te wikken en wegen
23-11-10
Werkt Google voor jou of werk jij voor Google?
09-11-10
Versoepelde Tabakswet een nog groter gedrocht
28-10-10
Slagveld Uruzgan
21-10-10
Zoektocht naar échte hulp
05-10-10
Zwarte Blok slaat de plank mis
27-09-10
Een goed georganiseerde leugen
14-09-10
Geachte heer Hirsch Ballin,
02-09-10
Oorlog als er vrede dreigt
30-08-10
'Media leiden aan Ninja Turtle-syndroom'
24-08-10
Clash oude en nieuwe media
20-08-10
Wij zijn de (kwaliteits)media spuugzat!
12-08-10
Moratorium bepleit voor verarmd uranium
06-08-10
Censuur in Nederland
17-07-10
Het neoliberale drama
01-07-10
Kirgizië: Geschiedenis van identiteiten
15-06-10
Schreeuw om aandacht van een loyale ambtenaar
05-06-10
De prinsbedelaar en de kindermoordenaars
29-05-10
Beste STEMGERECHTIGDE
26-05-10
Tweeverdieners die erbij willen horen
15-05-10
Raad vertilt zich aan de hulp
24-04-10
Gastvrij Nederland anno 2010
31-03-10
Repressie neemt toe in Rusland
27-03-10
Het individu versus de staat
19-03-10
'Poetin stap op!'
05-03-10
Gooise carrièrejagers veroveren
De Pijp
23-02-10
Afghanistan: Gemilitariseerde hulp verkeerd besteed
18-02-10
Politieke onrust duurt voort in Oekraïne
11-02-10
De opkomst van een gargantueske staatskleptocratie
30-01-10
Keizer zonder kleren
27-01-10
Hoge en lage cultuur revisited
22-01-10
WRR neemt hulp op de schop
16-01-10
De laatste utopie van het Vrije Westen
06-01-10
Zestig keer zestig is een uur
31-12-09
Verschuivende Verantwoordelijkheden
25-12-09
Credo van een geboren wereldverbeteraar
12-12-09
De puzzel van West Point
05-12-09
RedRat, terug van weggeweest
14-11-09
Oorlog op het Internet
05-11-09
Media laten Balkenende te gemakkelijk wegkomen
27-10-09
Politiek moet nog wennen aan het burgerinitiatief
18-10-09
Populair Gezelschapsspel
12-10-09
De Nobele Obama
11-10-09
De oorlog van 3 biljoen
01-10-09
Charimarktlectuur: Geen boodschap aan de crisis
26-09-09
Danziger Vrijhaven: Status Aparte
20-09-09
Den Haag fouilleert maar wat
15-09-09
Motief aanslag Karst T. ongewis
12-09-09
Singer legt de armen aan het financieel infuus
09-09-09
RID richt vizier weer op Amsterdamse krakers
04-09-09
60 Jaar NAVO: van defensie- naar interventiemacht
22-08-09
Gekmakende bureaucratie
19-08-09
Een Belgische droom
16-08-09
'Shelter skelter'
09-08-09
Schiphol brandt door
07-08-09
Voedselproductie voorname oorzaak klimaatverandering
20-07-09
Het keurige protest van de participatie-elite
15-07-09
Spirituele politiek
12-07-09
Simon op weg naar weg (on his way to away)
07-07-09
Prins heeft bij de bank een goddelijke taak
03-07-09
Weerbare moslims
30-06-09
Nederland verkwanselt openbaarheid
27-06-09
Veel vrouwen bij protesten in Iran
16-06-09
Toekomst Lissabonverdrag in handen Duits hof
11-06-09
Op weg naar een gezonde economie
05-06-09
Nieuwe strijd om het IJmeer
29-05-09
Heleen Mees, strijdster tegen het rijk der machtelozen
22-05-09
Vreemdelingenbeleid Italië verontrust
19-05-09
Kleine Geschiedenis van de Moraal
09-05-09
Bananenrepubliek Leiden
03-05-09
De Culturele Evolutie
30-04-09
Nationalist mag geen dierenvriend zijn
26-04-09
'Voer actie tegen ontwikkelingshulp'
23-04-09
Red de havenloodsen
18-04-09
RVF: Aanzetten tot stadsguerrilla
13-04-09
De keizer en de astroloog
10-04-09
Proces oorlogsmisdadiger Scheungraber
04-04-09
'Wereld van Obama niet kernwapenvrij'
31-03-09
'Dierenactivist is geen terrorist'
27-03-09
Het Europees mandaat van Els de Groen
24-03-09
Verheerlijking van de oorlog
20-03-09
Slimme energiemeter schendt privacy
17-03-09
Leven achter tralies
12-03-09
Het HCZ-gebouw zit al vol
08-03-09
Hond Vla luidde drama Vrankrijk in
05-03-09
Afscheid van een stadssjamaan
03-03-09
Stop gratis 'meidenprik'
02-03-09
Het spel om de knikkers
27-02-09
Krakers met groen-zwarte vingers
24-02-09
Pleidooi voor verzoening met Aboriginal-stam
21-02-09
Bedrijven in dienst van de Israëlische bezetter
17-02-09
Pessimist tegen wil en dank
10-02-09
Raad van State kraakt wetsvoorstel kraakverbod
07-02-09
Sublieme Digitale Sensatie
30-01-09
We beveiligen ons suf en schieten er niets mee op
27-01-09
Vrankrijk: Lichtpunt bij gedwongen sluiting
24-01-09
België voedt militaire industrie Israël
20-01-09
Richtingenstrijd onder Obama voortgezet
18-01-09
Linkse kritiek op moslimfundamentalisme groeit
10-01-09
De Achterhuisdoctrine
05-01-09
Russisch gasconflict draait om meer dan dollars
04-01-09
Europa de straat op voor Palestijnse zaak


Archief 2008


Archief 2007

Archief augustus - december 2006


Archief januari - juli 2006

Wijnand Duyvendak had even niets anders te doen en tegelijkertijd leek het hem een goed idee: een boek schrijven over de klimaatcrisis. Klimaatactivist in de politiek of hoe een voormalig activist zijn eigen politieke graf graaft en een gewenste milieudiscussie om zeep helpt.


door Bert van Wakeren

Eind juli stuurde uitgever Bert Bakker een persbericht rond. Deze aankondiging voor het boek Klimaatactivist in de politiek - geschreven door Wijnand Duyvendak, inmiddels ex-activist, ex-directeur van Milieudefensie en ex-Kamerlid voor GroenLinks - kreeg geen aandacht in de media. Een week lang bleef het stil, zelfs in komkommertijd.

Duyvendak nam het heft in eigen hand en stuurde een uitnodiging rond voor de boekpresentatie: 'Mijn eerste milieuactie vlakbij het Binnenhof was een inbraak in het ministerie van Economische Zaken, in 1985.' De buitgemaakte plannen sloegen destijds in als een bom. 'Minister van Ardenne kwam in het nauw; de actie was een groot succes. Niemand heeft ooit geweten wie er in deze actiegroep zaten.'

Na de eerdere ontkenning over zijn vermeende betrokkenheid bij de inbraak in een interview met Het Parool uit 1996, zette dit triomfantelijk gepoch bij menigeen kwaad bloed. De reden voor de eerdere ontkenning: "De inbraak was toen nog niet verjaard." Op zijn minst niet handig, dom, en hij had toch beter moeten weten.

Een tiental jaren eerder koketteerde leeftijdgenoot Hans Krikke ermee dat hij wist wie er in de militante actiegroep RaRa actief was geweest. Onbedoeld maakte hij zich daarmee tot verdachte. Krikke moet zijn loslippigheid, ingegeven door zelfoverschatting en machismo, bekopen met zes dagen hechtenis. Duyvendak met verlies van zijn pluche. Op zijn hoofd stond al veel langer een prijs.

Hangende schouders

Schijnbaar deemoedig boog hij zelf op 7 augustus het hoofd bij NOVA. Hij kon zich de haren uit het hoofd trekken dat hij zulke citaten zonder context de wereld in had gestuurd. Het ging hem juist om het afleggen van rekenschap over zijn actieverleden, om zijn 'evolutie van denkbeelden', zijn voortschrijdend inzicht dat de parlementaire politiek de beste weg is om dingen te veranderen.

Toen de camera wegdraaide, zat hij erbij als Theo Maassen die zojuist bij Jack van Gelder zijn diefstal van PSV's UEFA-cup had opgebiecht: dezelfde hangende schouders, een van spijt vertrokken gelaat. 'Zonder pardon', heet Maassens komende theatershow; misschien kan Duyvendak er wat van leren.

Beter nog had hij voordat hij begon met opscheppen over de inbraak het onlangs verschenen boek van Paul Berman Idealisme en Macht gelezen. Meeslepend beschrijft Berman de affaire Joschka Fischer. Fischer, voormalig leider van de Grünen en momenteel minister van Milieu van de deelstaat Hessen, kwam in 2001 als minister van Buitenlandse Zaken onder Gerhard Schröder in opspraak.

Het Duitse tijdschrift Der Stern publiceerde foto's uit 1973, waarop de jeugdige Fischer, getooid met brommerhelm, op straat een agent te lijf gaat. De gehelmde activist was inmiddels minister-in-pak geworden. In de rechtse pers leidden de foto's tot een massale veroordeling van Fischer.

Berman schildert daarnaast ook treffend de ontwikkeling van anarcho-liberaal Daniel Cohn-Bendit, kopstuk van de Franse studenten in 1968 en nu als Duitse Groene lid van het Europees Parlement, en van de huidige Franse minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner, ooit activist en oprichter van Artsen zonder Grenzen. Alle drie zijn ze ooit in eenzelfde storm terecht gekomen als Duyvendak nu. Met dit verschil dat zij er de weg niet in kwijtraakten.

Schoon schip

Voor Duyvendak keerde de wind geheel nadat hij, gesouffleerd door GroenLinks-leider Femke Halsema, medeactivisten had opgeroepen om net als hij "schoon schip" te maken. Er moest zelfs een heus maatschappelijk debat komen om Nederland met de "onverwerkte jaren '80" in het reine te laten komen.

"Er heerst een groot gebrek aan verantwoording over wat er in die tijd is gebeurd", vertelde hij tijdens de persconferentie waarop hij zijn aftreden bekend maakte. Voormalige actievoerders – "mensen met naam en faam in de wetenschap, ambtenarij, het bedrijfsleven en de journalistiek" – dienden verantwoording af te leggen over eventuele illegale daden bij het kraken of milieu- en antimilitaristische acties. "Ik ga niemand verlinken. Ze moeten zelf weten of ze naar voren treden."

Met zijn verwijzing naar 'mensen met naam en faam' was hij de eerste die het vuurtje aanwakkerde dat al snel uit zou groeien tot een ware heksenjacht. Niemand heeft Duyvendak gevraagd zich publiekelijk te verantwoorden en niemand volgde hem dit keer. "Ik heb er negen dagen alleen voorgestaan. Niemand nam het voor me op", zei hij onbegrepen, terugblikkend in de Volkskrant. Wat dat betreft hebben velen misschien juist wel geleerd van hun vroegere volgzame houding!

Maar waarom zou je ook afstand nemen van een op zich perfecte actie - het stelen van geheime notities waaruit blijkt dat de regering de samenleving doelbewust belazert - op een manier die onbegrijpelijk is: "Het is eigen rechter spelen: want jij meent zelf uit te kunnen maken voor welk goed doel dit middel gerechtvaardigd is en voor welk niet. Maar als rechtse activisten nu eens alle dossiers stelen van asielzoekers die op het punt staan hun generaal pardon te krijgen? Omdat dat voor hen een gerechtvaardigd doel is? Wat kun je daar dan nog tegenoverstellen?"

Met droge ogen las hij deze tekst voor tijdens de boekpresentatie. Misschien wel tegelijkertijd kreeg hij een taart in zijn gezicht gedrukt door een rechtse activist. Zou er een gepaster antwoord te verzinnen zijn geweest?

Giroactivisme

Dit hele verantwoorden lijkt er achteraf met de haren bij te zijn gesleept. Het zijn hooguit een pagina of vijftien die Duyvendak in zijn boek besteedt aan zijn actieverleden in de jaren '80. Over de inbraak in het gebouw van het Directoraat Generaal Energie van het ministerie van Economische Zaken in 1985 schrijft hij niet meer dan één lange alinea, met weinig details.

Een volledig beeld schetsen van het verleden was aanvankelijk ook helemaal niet zijn bedoeling, laat staan het voeren van een discussie daarover. "Het begon met een mooi idee – met wat nog steeds een goed idee is: een boek schrijven over de klimaatcrisis", zo betoogde hij tijdens de presentatie. Hij is daar terecht bezorgd over en de vraag waarom de wereld en ook Nederland daar zo weinig aan doet intrigeert hem.

De klimaatpolitiek, wat één van de grootste kwesties in Den Haag zou moeten zijn, bungelt er nu eigenlijk ook maar een beetje bij. "Hoelang gaat dat door? Waar zijn de politici met lef? Waar zijn de PvdA-, CU- en SP-leden die in verzet komen tegen de slappe keuzes van hun fracties?"

Het zijn dus weer die anderen, terwijl hij over zijn eigen achterban in Klimaatactivist in de politiek schrijft: 'GroenLinks-kiezers hebben het sterkste milieubewustzijn en maken zich grote zorgen over klimaatverandering, terwijl ze tegelijkertijd het meeste vliegen van alle Nederlanders. Ze voelen zich schuldig over de vliegreizen, maar stoppen er niet mee.'

Is hier niet enige overeenkomst waarneembaar met het giroactivisme: op GroenLinks stemmen om je eigen geweten te sussen? Duyvendak neemt dat voor lief en eigenlijk probeert hij ook die houding steeds te vergoelijken. 'Dat individuele keuzes het klimaatprobleem kunnen oplossen, uiteindelijk geloof ik daar niet in.'

Diezelfde GroenLinks-kiezers – 'jong, met een kosmopolitische levenshouding en die vliegreizen kunnen betalen' - zouden best duurder of minder willen vliegen als 'de politiek nieuwe normen zou stellen.' Die houding ter discussie stellen, 'het oordelen over andermans individuele gedrag', doet Duyvendak dan af als 'groen moralisme'.

Duyvendak wil hier juist vanaf, net zoals van de vrijblijvendheid en vrijwilligheid. Er is sprake van 'zulke grote problemen, zo weinig concreet beleid', dat een soort van dirigisme blijkbaar noodzakelijk is. Verwordt GroenLinks op deze manier niet tot een gewone sociaal-democratische partij, de zoveelste in de lijn? Het 'verbeter de wereld en vergeet daarbij jezelf niet' is in de politiek blijkbaar definitief geschiedenis geworden.

BMD

Het geheel heeft allemaal iets bizars, een broodnodige discussie willen en deze zelf vakkundig om zeep helpen. Met de aanprijzingen voor zijn boek, en de daaruit voortgekomen afgeleide discussies, heeft hij het initiatief volledig bij de andere partijen neergelegd.

De VVD komt met een groenrechtse milieunotitie en en passant hebben ze nog wat rekeningen te vereffenen met de gesubsidieerde tak van de milieubeweging. Het CDA komt daar overheen met allerlei voorstellen die het milieu echt niet zullen vooruithelpen maar het goed doen voor de bühne. De jaren '80 zijn op die manier weer helemaal terug, maar anders dan Duyvendak beoogd zal hebben; zelfs kernenergie staat weer volop positief op de agenda!

En onder andere om die kernenergie was het in de jaren '80 te doen. Nog even en we hebben ook weer een echte Brede Maatschappelijke Discussie [BMD]. Onwillekeurig ontkom je er dan ook niet aan om Kundera's wijsheid maar weer eens van stal te halen: 'De strijd van de mens tegen de macht is de strijd van het geheugen tegen de vergetelheid'.

De overeenkomsten zijn niet eens verrassend groot. Ook toen ging het al niet goed met het milieu. Door het in 1972 verschenen Grenzen aan de groei, het befaamde rapport van de Club van Rome, kon iedereen het weten: we kunnen zo niet langer doorgaan met produceren en consumeren, we souperen de aarde, het milieu, helemaal op. We leven op veel te grote voet, toen al en nu nog meer!

Tegelijkertijd werd het verzet tegen de voorheen bejubelde kernenergie groter en groter en de eerste blokkades van kerncentrales vonden plaats. Om dit te kunnen kanaliseren bedacht de toenmalige regering een heuse maatschappelijke discussie rond energie. Avond na avond trok er een debatcircus door het land, werd er voorlichting gegeven over energie en economische modellen.

Naast de officiële scenario's vanuit de regering speelde het 'vergeten scenario' van ir Theo Potma een steeds grotere rol. Dit scenario, dat uitging van rigoureuze energiebesparing en het grootschalig gebruik van alternatieve energiebronnen, werd door een meerderheid van de discussiedeelnemers omarmd. Evenals het afwijzen van kernenergie. Alles werd netjes opgetekend in een rapport en ter discussie aangeboden aan regering en parlement.

Voldongen feiten

Uit de stukken, buitgemaakt bij de nu door Duyvendak opgerakelde inbraak bij het ministerie van Economische Zaken, bleek dat de regering van CDA en VVD van begin af aan geheel andere plannen had en dat de BMD niet meer was dan een afleidingsmanoeuvre. Het was zelfs hun streven de plannen zover op de rails te zetten dat het parlement voor een voldongen feit werd geplaatst.

Niets anders zou nog kunnen dan tandenknarsend akkoord gaan met de uitbreiding van het atoomprogramma. Een voldongen feiten strategie die ook in latere jaren veelvuldig is toegepast: Schiphol, Betuwelijn, TGV, Afrikahaven en nu weer Tweede Maasvlakte. Hoe democratisch kan de parlementaire democratie zijn? Een regering mag blijkbaar liegen en zich geen lor aantrekken van democratische opdrachten.

De beroering was destijds groot en wel zo dat over het alternatieve economische scenario, met centraal daarin energiebesparing en een niet rücksichtsloze economische groei, al helemaal niet meer werd gesproken. Dat was namelijk, en dat is het nog steeds zwaar vloeken in de kerk. Met de ontploffing in Tsjernobyl – kosten al met al zeker 250 miljard euro - kon kernenergie wel in de ijskast, naast de energiebesparing.

En ondertussen gingen we groeien, heel groot groeien. En met in ons kielzog heel veel andere landen. De eigenlijke aarde is zelfs te klein geworden, maar we hebben geen ander. En daarin heeft Duyvendak, ondanks alle besmuikte commentaren over 'gelijkhebberigheid' van menig journalist en politicus, toch gelijk!

Primaat bij politiek

Echt opzienbarend of behept met veel nieuwe inzichten kan Klimaatactivist in de politiek niet genoemd worden; de afgelopen jaren zijn er inhoudelijk interessantere boeken verschenen over hetzelfde onderwerp. Alleen doet dat niets af aan het feit dat Duyvendak het tenminste probeert.

De beschrijvingen van de grote milieutoppen zijn interessant; het geeft een inkijk in het jarenlopende, stroperige besluitvormingsproces, waarbij het ogenschijnlijk gaat om de cijfers achter de komma. Westerse macht en haar pure onwil. Ook schetst hij helder dat het niet opschiet in Den Haag, niet nieuw maar geactualiseerd. En dan toch maar 'wachten op een groene meerderheid'?

Ondertussen is het vooral stil in de Nederlandse politiek als het om milieu gaat. 'In de Tweede Kamer ligt al een half jaar de klimaatdiscussie zo goed als stil. Er is geen discussie, er zijn geen hoorzittingen, we hoeven geen debatten voor te bereiden, want ze zijn er niet. Het nemen van maatregelen ligt stil.'

Toch moeten we ondanks dit navelstaren volgens Duyvendak het primaat bij het parlement leggen en afwachten… Bijvoorbeeld op een moord en brand schreeuwende minister van Landbouw en Visserij, mevrouw Verburg van het CDA. Vanaf 1992 wordt er al gepalaverd over het instellen van reservaten op zee. Greenpeace is dat ritueel meer dan zat en stort in mogelijke reservaten rotsblokken om die patstelling te doorbreken. Dat mag natuurlijk niet, afwachten wel.

Slikken of stikken

Nee, dan de CDA-minister van Economische Zaken, mevrouw Van der Hoeven, die enthousiast afreist naar Born-Sittard om aldaar bij autofabriek NedCar een heuse SUV, zo'n benzineslurper, als een dorpspastoor in te zegenen. Jaarlijks worden er 30.000 van geproduceerd en de onderdelen daarvan worden dagelijks in honderden containers per vliegtuig en vrachtauto aangevoerd vanuit Japan!

Om vervolgens de extra CO²-stijging ietwat te temperen stelt de fractievoorzitter van het CDA, voormalig staatssecretaris van Milieu Van Geel, voor om nieuwe kerncentrales te gaan bouwen. Niet dat auto's op kernenergie rijden, maar door de hoge brandstofprijzen [netto-winst van Shell 5 miljard in het laatste kwartaal] wordt er veel voor zoete koek geslikt.

Zo zal de aarde het kernafval moeten slikken, zoals het eerder in Nederland industrieel afval slikte. Ook daar werd toen voor gewaarschuwd, en door de politiek niet naar geluisterd om jaren later te verkondigen: we wisten het niet! Het geheugen en de tikkende tijdbom.

Al dat afwachten en niet willen weten heeft geleid tot een nu aanvaarde klimaatverandering, waardoor we tot in lengte van jaren jaarlijks ruim een miljard moeten uitgeven aan het verhogen van de dijken en ander waterkerende maatregelen. Dus miljarden om de gevolgen te bestrijden terwijl we het niet of nauwelijks over de oorzaken hebben, niet willen hebben.

En van achter die veilige versterkte burcht bouwen we de Randstad verder vol met industrieterreinen, 12-baansautowegen, wolkenkrabbers en zes parken. Miljarden worden rondgepompt, goed voor déze economie. Het parlement wil namelijk op de oude voet doorgaan en van een selectieve economische groei – laat staan de beperking daarvan – niets weten.

Wie doet er mee?

Je zou toch denken dat Duyvendak beter zou moeten weten. Jaren is hij in de weer geweest met het tegengaan van de uitbreiding van Schiphol. Door creatieve trucs, in gewoon Nederlands leugens en bedrog, kon er een vijfde baan komen en zou tegelijkertijd het milieu er op vooruit gaan. Als vervolgens niet aan die vastgelegde milieuregels wordt voldaan komt de Tweede Kamer te hulp en versoepelt op een achternamiddag die milieuregels! Jaar in, jaar uit. En dan toch het primaat leggen bij het parlement?

Mensen hebben toch geen verwachtingen meer van politici. De bevolking vindt dat zij goed is geïnformeerd over de milieuproblemen - we staan bovenaan op de Europese onderzoekslijstjes - maar diezelfde lijstjes geven aan dat Nederland zo goed als onderaan staat als het gaat om milieuprestaties. We zijn een echte hekkensluiter waar het gaat om milieubescherming en energiebesparing.

Dat is natuurlijk niet vreemd als je moet vaststellen dat we vanaf 1972 om de tuin worden geleid door Den Haag, na het jarenlange regeringsbeleid dat inzet op 'Nederland, distributieland' en economische groei en het stelselmatig 'keihard diskwalificeren van en aanvallen op onwelkome feiten over dat zwakke milieubeleid'.

Toch blijft Duyvendak volhouden dat het klimaat eigenlijk alleen maar gebaat is bij ingrijpen door diezelfde politiek. 'Bij actievoeren ligt uiteindelijk altijd een zwaar accent op aanklagen. Nu wil ik echter oplossen, oplossen en nog eens oplossen.' Ja, wie wil nu niet de milieucrisis opgelost zien; juist daarvoor komen al die actievoerders in beweging. En natuurlijk bestaat 'Den Haag'. Jammer en helaas, maar toch.

Politicus

Met zijn boek wilde Duyvendak de aanzet geven tot een brede maatschappelijke beweging tegen de klimaatverandering. En dat is te prijzen! Hij geeft echter een weinig concreet handelingsperspectief. Hij is een politicus geworden. Een politicus die een beter beeld heeft gekregen 'hoe de oplossingen eruit moeten zien en hoe we ze kunnen bereiken.' En die dan oproept tot een nieuwe klimaatbeweging.

Begrijpelijk want politiek. Bijna een vadertje Duyvendak die alles onder controle heeft. En natuurlijk is de volgende klimaattop in 'Kopenhagen' óók heel belangrijk, de punten en de komma's moeten nu echt gezet worden.

Alleen is zijn uitnodiging 'wie doet er mee?' toch wel erg mager. Zeker na wat hij de afgelopen weken heeft gepresteerd: het graven van zijn eigen politieke graf en het uit handen geven van de agenda van een noodzakelijke milieudiscussie. De boel een beetje te wild door elkaar geschud. Doel en middel uit het oog verloren met alle gevolgen van dien. Ja, en dan mag Duyvendak terecht al zijn haren uit zijn hoofd trekken. Sukkel!

Het boek schijnt goed te verkopen. De uitgever kneep zich al bij de presentatie in de handjes. Of Klimaatactivist in de politiek ook de start is van een bloeiende beweging is twijfelachtig. De rol van Duyvendak zal in elk geval een andere zijn. En Brussel misschien net iets verder weg.


Wijnand Duyvendak - Klimaatactivist in de politiek

175p -  14,95 - Bert Bakker – ISBN 978-90-351-3361-7.
Ook online opvraagbaar. [PDF]

Eerdere artikelen over de kwestie Duyvendak:

- Stel niet de jaren '80 maar het heden ter discussie
- Open brief aan Wijnand
- Illegale actie soms gerechtvaardigd
- Waarom 'links' dood moet
- Harde milieuactie contraproductief
- Ex-Bluffer pleegt karaktermoord
- Duyvendak: Aangeschoten wild

 


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Reageer op dit bericht