Retour Algarve (2)

Schiphol, 13 november. Hilariteit alom in de vertrekhal. Alex diende zojuist zelfs zijn schoenen af te geven aan een medewerker van het beveiligingspersoneel omdat het alarmsignaal van de detectiepoort maar bleef loeien. "Zeg het nu maar Alex, zeg nou maar dat je een bom in je kont hebt zitten!", brulde Bertus die zonder problemen de poort was gepasseerd, inmiddels gierend van de lach.

Met het zweet op zijn voorhoofd maande Alex zijn collega z'n kop te houden met die flauwe grappen. Tot zijn verbazing werd hij daarin gesteund door het beveiligingspersoneel, dat een broertje dood bleek te hebben aan kinderlijke opmerkingen over explosieven. Zijn jas, geld, telefoon, handbagage, kettingen en een broekriem lagen op dat moment reeds in een plastic bakje dat door een detectiesluis werd gevoerd.

Met de hand aan zijn broek, en struikelend over zijn sokken begaf hij zich dan eindelijk vloekend en tierend zonder alarmering door de poort. "Jullie zijn hartstikke gek, hartstikke gek!", schreeuwde hij tegen de verbaasde beveiligers. "Waarom kijken jullie eigenlijk niet in mijn kont, stelletje amateurs?!"

Het ochtendhumeur van Alex was inmiddels tot het dieptepunt gezakt. Achter Bertus aansjokkend liep hij richting Gate B46 waar over een half uur het vliegtuig zou vertrekken richting Faro in de Algarve. Een volgende keer toch echt weer met de trein, had hij hardop gedacht. "Huh, wat zeg je?", wilde Bertus weten. "Doorlopen man, we zijn al zo laat!", snauwde Alex hem toe.

Zodra een enkele wandelaar te dicht nadert, vliegen de zeemeeuwen op om verderop weer groepsgewijs neer te strijken op het strand. De zon straalt onafgebroken op het wit ogende Meia Praia, een kilometers lang zandstrand ten oosten van Lagos, een pictoresk stadje in Zuid-Portugal. Het leek de directie van Ravage Digitaal (RD) de meest geschikte locatie in de Algarve om de heren commentatoren van de rubriek Toestand verplicht naartoe te sturen met als doel weer wat energie en motivatie op te doen.

Gebroederlijk liggen Bertus en Alex naast elkaar, genietend van de Portugese najaarszon. Drie dagen geleden was dat wel anders, toen ze 's nachts aankwamen bij het hotel en hun gereserveerde gescheiden appartementen hadden betrokken. Op dat moment was Alex écht niet meer te genieten, zeker nadat bleek dat de televisie slechts tien kutzenders bevatte, zoals het fascistische CNN, zo had hij geschreeuwd.

Het ontwaken verliep al niet veel beter. Zodra Alex z'n kop uit het raam stak, was de leuze 'Earth First Now', aangebracht op een hokje voor afvalcontainers, het eerste dat hij zag. "Houdt het dan nooit op!", had Alex, die de laatste tijd verwoede pogingen onderneemt te breken met zijn activistische verleden, uitgeschreeuwd. De schrijvers van Toestand gingen aanvankelijk hun eigen weg: Bertus bruinend aan het strand, terwijl Alex zich had voorgenomen de lokale cultuur op te zullen snuiven.

Maar alles wat hij opsnoof, was de geur van gevangen en gegrilde vissen, waar hij zich ook begaf in het stadje op de hellingen van de heuvel. De barokke Sint Antonio kerk die hij had willen bezoeken, bleek wegens herstelwerkzaamheden gesloten, terwijl de cultuurhistorische rondleiding wegens de invallende winterperiode was stilgelegd. Na drie dagen slenteren langs de boulevard en vrijwel verlaten straatjes, besloot ook Alex de schelpen op te zoeken.

"Hé Bertus, wist jij dat Jezus nazaten heeft, en dat hij getrouwd is geweest met Maria Magdalena?" Bertus keek op vanachter zijn krant, mompelde dat hij dat niet kon geloven, en las verder in zijn De Telegraaf. "Nee echt, het Nieuwe Testament zoals wij dat kennen blijkt in het verleden zwaar te zijn gecensureerd door het Vaticaan, met als doel de belangrijke rol van de heilige vrouw te verdoezelen."

Deze wijsheid wordt verkondigd door Dan Brown, schrijver van de Da Vinci Code, één van de boeken die Alex als leesvoer mee had gekregen van de directie. Tirza van Arnold Grunberg kreeg hij eerder nauwelijks uit, vanwege het onmetelijk zwartgallige karakter. "Geen sprankje hoop Bertus, geen sprankje hoop stralen de woorden van die man uit. En dat te bedenken dat het een van de meest verkochte boeken van het afgelopen jaar is. Is Nederland nou gelukkig, of zwaar depressief?"

Bertus schudde met zijn schouders, het zou hem worst zijn. Boeken zijn aan hem niet besteed. Zijn favoriete tijdschrift is Vrouw, de zaterdagse bijlage van De Telegraaf. Dit magazine is best kritisch en links, had Bertus eerder opgemerkt. Tips om duurzaam te douchen, bewust boodschappen doen en de gevaren van Aids; onderwerpen waar Vrouw aandacht aan besteed en die bepaald niet zouden misstaan op de website van RD. Waarop Alex had opgemerkt dat Bertus als lange arm fungeert van Vogelmarkt, de directeur van RD.

De Algarve begon de heren langzaam maar zeker te bevallen. De sfeer in Lagos – stad van Hendrik de Zeevaarder - is uiterst gemoedelijk, agressie is nauwelijks waarneembaar en het bier is er goedkoop. Het was Bertus ook al snel opgevallen dat er geen 'hoofddoekjes rondlopen', terwijl ze toch zo dicht bij Marokko zaten. Wél honden, overal waar je kijkt lopen de honden los in de stad. Een ideale plaats om je te vestigen, hadden ze gedacht. "Morgen gaan we op huizenjacht", zei Alex voor het slapen gaan en met nog twee dagen verplichte vakantie op zak.