www.ravagedigitaal.org

Toestand?

De Amsterdamse Rustenburgerstraat, een doordeweekse dag. Bertus heeft boodschappen gedaan en komt een ogenschijnlijk teneergeslagen collega tegen. "Hoi Alex, hoe gaat het met j…?" Nog voordat Bertus is uitgesproken, beseft hij dat dit een retorische vraag is. Stom, stom, stom. "Ach, wat zal ik zeggen…", mompelt Alex, starend in het oneindige. "Gaat zo z'n gangetje, je kent dat wel."

Bertus knikt, beseft dat hij het gesprek snel over een andere boeg moet zien te gooien, voordat Alex begint de tieren over de toestand in de wereld. "Volg je de week van de democratie?", vraagt hij zijn collega van Ravage. "Ehhh nee, wat bedoel je eigenlijk?" Bertus legt kort uit dat de publieke omroepen ("commerciële!", brult Alex, "het zijn commerciële omroepen!!! Leer het nou toch eens!") deze week programma's vertonen die het democratisch gehalte van de samenleving belichten.

"De AVRO heeft 06/05 van Theo vertoond, dat zal je toch deugd doen", zegt Bertus in een verwoede poging het humeur van Alex enigszins op te vrolijken. Tevergeefs. "Hebben ze de kijkers ingeschakeld met de vraag wat zij van het huidige programma-aanbod vinden?", vraagt Alex geïrriteerd. "Nou nee, wél heeft de VPRO de kijkers gevraagd wat ons nieuwe volkslied moet worden. Fransje Bauer, dat is toch koel niet waar?! Dat toont toch aan dat de Nederlanders van het Wilhelmus af willen. Ha!"

"Laat maar Bertus", antwoordt Alex met een diepe zucht. "Je bedoelt het goed, maar je begrijpt er geen snars van." Vertwijfeld staart Bertus naar de grijsgrauwe stoeptegels, alsof hij het grondwater ziet branden. Wat heb ik nu weer verkeerd gezegd, vraagt hij zich in gedachten af. Misschien moet ik het met hem even over Maxima hebben, hem de vraag voorleggen wat hij van onze nationale identiteit vindt: "Alex, bestaat de Nederlander eigenlijk wel?"

Alex kijkt nu voor het eerst op, schokschoudert wat. "Of de Nederlander bestaat? Een interessante vraag, maar hoe kom je erop?" "Oh", antwoordt Bertus, "dat vroeg prinses Maxima zich laatst af in het kader van een lezing over onze nationale identiteit. Maxima is van mening dat dé Nederlander niet bestaat." "Joh, waar bemoeit dat verwende sekreet zich mee. Laat zij zich eerst eens hardop afvragen of die tienduizenden Argentijnen nog een eigen identiteit hebben, die door haar lieve pappie zijn omgebracht", antwoordt Alex getergd.

Verdomme, denkt Bertus wanhopig, hoe geef ik dit gesprek toch een positieve wending? "Ten Cate is weg!" Bertus spreekt deze opmerking bijna jubelend uit, zo blij als hij is met deze ingeving. Hij weet dat Alex er enorm de pest in heeft dat het Ajax-bestuur hun coach van de zomer niet bij het oud vuil heeft gezet. "Beter laat dan nooit, toch?", voegt Bertus eraan toe. "Het is goed dat hij vertrokken is", antwoordt Alex gedecideerd. "Maar te laat Bertus, te laat! Een Europees avontuur is ons ontnomen."

Jaja, denkt Bertus, het is ook nooit goed. "Wanneer ga jij weer eens een Toestand schrijven, Alex?", bijt Bertus nu van zich af. "Ben jij dan niet aan de beurt?", zegt Alex met een verwijtende blik, "ik heb laatst over de incestieuze werkwijze van de commerciële omroepen geschreven, nu ben jij weer aan de beurt, dacht ik zo." "Oh, ik wist niet dat we om de beurt een commentaar zouden schrijven", antwoordt Bertus verbaasd. "Jij wil die rubriek toch liever voor jezelf?"

"Dat heb je mij nooit horen zeggen Bertus", antwoordt Alex. "De directie heeft jou niet voor niets naar voren geschoven toen ik even onvindbaar was. Wat mij betreft vullen we die rubriek met ons tweeën. Trouwens, wie leest dat nou, heb jij enig idee? Ik heb ook veel teveel onderwerpen die in mijn kop vastgeroest lijken te zitten, weet niet waar ik nu weer over moet zeiken, tegen aan zal schoppen. Treed ook teveel in herhalingen, word moe van mezelf. En als ik al moe word van mezelf, hoe moet die lezer zich dan wel niet voelen?"

Er volgt een langdurige stilte. Bertus weet zo gauw geen antwoorden op de vragen en problemen die zijn collega hem voorlegt. Hij beseft ook wat de consequenties zullen zijn indien hij instemt met het voorstel. Voortaan zal ook hij door het leven gaan als een rechtse reactionaire galbak. Brrrr, hij moet er niet aan denken. "Ik weet het niet Alex, af en toe een stukkie schrijven is wel oké, maar in toerbeurt… ik weet het niet." "Dan doe je het toch niet joh, wat kan mij het schelen, dat kut-internet ook", zegt Alex gelaten. "Slaap er anders nog maar een nachtje over."

Beiden vervolgen hun pad, zich afvragend waar ze aan begonnen zijn.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Reageer op dit bericht