De publieke omroep gaat onderzoeken hoe links ze is. Het onderzoek richt zich niet alleen op de discussie links-rechts, maar ook op de vraag of de publieke omroep niet te elitair, te randstedelijk en te veel voor autochtonen is. Prima, vindt Hans van Willigenburg, al zou het onderzoek een slag dieper moeten gaan.

door Hans van Willigenburg

Binnen afzienbare tijd zal er dus een officieel onderzoek worden gestart naar de linkse oriëntatie van de Nederlandse Publieke Omroep (NPO). Eerste reactie: een beetje laat. Tweede: wie gaat dat onderzoek in hemelsnaam uitvoeren? Wie heeft het gezag, het doorzettingsvermogen en het lef om de begrippen 'serieuze' en 'progressieve' journalistiek, die in Nederland volstrekt synoniem lijken, nu eens in het hol van de leeuw uit elkaar te trekken?

Want los van de vraag of je mensen kunt vinden die de Hilversumse macht recht in de ogen durven kijken - hoe groot is eigenlijk de kans dat onder het bewind van PvdA, CDA en CU überhaupt iets uit elkaar wordt getrokken? Dit kabinet stelt juist alles in het werk om te lijmen, te verdoezelen, te sussen, te dutten. Voor het grote goed van het gezin, de vrede, het christelijk samenzijn.

Na deze reacties volgde er nog een derde: wat zou een onderzoek naar de linksheid van de NPO anders kunnen worden dan een treurige doch vermakelijke poppenkast? 'Is er één redacteur van uw programma aan te wijzen die in 2000 sympathiseerde met George Bush in plaats van Al Gore?', hoor ik mezelf, alias de onderzoeksinspecteur, aan een Nova-bobo vragen.

En als deze het antwoord schuldig blijft, vervolg ik plagerig: 'Denkt u niet dat deze eenzijdige sympathie gevolgen heeft gehad voor de inhoud en de toonzetting voor de berichtgeving over Amerika en het presidentschap van Bush de afgelopen jaren?' Haha! Ik zie de NOVA-bobo al wit wegtrekken.

Dan volgt een vierde reactie: angst. Het vooruitzicht dat het onderzoek zich inderdaad, zoals geschetst, zal beperken tot een even ordinaire als lachwekkende vorm van politiek kleur bekennen, van boodschappenlijstjes en statistieken met politieke standpunten van redacteuren en journalisten.

Zo'n type onderzoek zou de linkse oriëntatie van de NPO weliswaar overtuigend kunnen aantonen, maar tegelijkertijd - terecht - weerzin oproepen over de gevolgde methodiek (mensen die onder druk worden gezet om hun politieke voorkeuren op tafel te leggen, dat is niet fris) en, in het verlengde daarvan, een ongewenste slachtofferstatus verlenen aan de 'achtervolgde' socialisten in ons Mediaparkje.

Nee. Het onderzoek zou een slag dieper dienen te graven. Hoe komt het dat zowat alle journalisten in Nederland, en zeker in Hilversum, 'links' als een rationele en samenhangende visie op mens en maatschappij beschouwen en 'rechts', volstrekt reflexmatig, in de sfeer van irrationaliteit en zogenaamde 'onderbuikgevoelens' duwen?

Waarom zijn bijna al onze anchors, Clairy Polak voorop, vermomde welzijnswerkers, die denken dat de politiek een laatste zetje nodig heeft om de wereld eindelijk de goede kant op te duwen? Waarom kijken ze rechtse politici steevast meewarig aan, alsof het pubers zijn die hun streken nog even moeten afleren?

Ach, hadden wij maar 'onze eigen' Jeremy Paxman, de BBC-host die politiek beziet als een leugenfabriek waarbij hij dag in dag uit staat te posten om steeds weer de laatste, van de band rollende leugen, ongeacht van welke politieke richting, van tegengas te voorzien. Waar, o, waar is 'zijn' Nederlandse versie?

Hoezeer de NPO voor links kiest, een wezenloos type links bovendien, bleek onlangs weer uit een montage bij Pauw & Witteman, waarin de overeenkomstige eis van Pim Fortuyn en Rita Verdonk om macht terug te geven 'aan leraren en verpleegsters' werd gepresenteerd als een vorm van populistische verlakkerij, ja, gevaarlijke nostalgie. Nóg een paar van dat soort montages en ik voorspel: heel Nederland stemt straks TON, PVV of SP!

Wat je ook verder van de man mag vinden: als rechtgeaard CDA-er heeft NPO-bestuursvoorzitter Bruins Slot tenminste door dat je het linkse journaille niet nóg een keer de kans moet geven de publieke opinie in Nederland zó volstrekt verkeerd te 'lezen' en een nieuwe revolte in de hand te werken. Met dit onderzoek toont hij zich een vooruitziend rentmeester, die het kernprobleem doorheeft maar wiens medicijn op z'n best een placebo zal zijn.

Dit artikel is overgenomen van de website De Nieuwe Reporter.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Reageer op dit bericht