MIJN MINUTEN IN IRAK

(geschreven voor de Alternatieve Veteranendag, 29-06)

Mijn vredesmissie is er altijd één van dicht bij huis geweest. Ik ben nooit uitgezonden naar wat voor gebied dan ook. Eén keer ben ik een paar minuten in Irak geweest tijdens de oorlog. Dat wil zeggen: ik bevond me in een voetbalstadion in Birmingham en was daar betrokken bij een actie tegen antiracisme van een groep Engelse voetbalactivisten. Met iemand van de Oranje-fanclub vormde ik de cultureel sportieve Nederlandse afvaardiging.

Nederland speelde die dag een vriendschappelijke wedstrijd tegen Engeland. Ik kreeg opeens een mobiele telefoon in de handen gedrukt door iemand van de organisatie. Aan de telefoon iemand van de BBC-zender voor overzeese troepen in Irak. Na een kort interview mocht ik een voetbalgedicht doen. Ook in Irak of misschien wel juist extra in Irak waren de Engelsen geïnteresseerd in deze vriendschappelijke wedstrijd.

Ik weet niet hoe het in Irak gaat, maar in de Eerste Wereldoorlog werden er in No man´s land tussen de fronten wel eens voetbalwedstrijden gespeeld door de Duitsers en de Engelsen. Dit werd na een tijdje verboden door de legerleiding. Men vond het een slecht idee wanneer mensen die elkaar daarna weer naar het leven moesten staan, elkaar leerden kennen tijdens een vriendschappelijk partijtje voetbal.

Er zijn nog steeds mensen die vinden dat voetbal te gewelddadig is, maar wanneer je oorlog en voetbal vergelijkt dat lijkt mij een partijtje voetbal hoe hard het ook gespeeld wordt een stuk humaner dan oorlog.

Beter had de legerleiding dan ook de veldslagen kunnen verbieden en er om kunnen spelen. Voor iedere 100 meter terreinwinst een wedstrijd. Misschien had de Eerste Wereldoorlog dan nog veel langer geduurd. Maar de vraag is of dat dan als een probleem zou zijn ervaren. In plaats van een met massagraven bezaaid landschap in Noord-Frankrijk en Zuid-België, waren er dan de verhalen geweest van spijkerharde verdedigers, snelle aanvallers, slimme middenvelders.

Zoals ik al zei, ik heb geen idee hoe het er in Irak en Afghanistan aan toe gaat en of de Nederlandse soldaten wel eens tegen de regionale Taliban-selectie van Uruzqan voetballen. Ik ben bang van niet, denk niet dat de legerleiding dat op prijs zou stellen. De mensen mochten eens begrip voor elkaar krijgen.

Hoe mijn gedicht in Irak ontvangen is door de troepen daar ter plekke zou ik ook niet weten. Zo op het oog veranderde er weinig, al beperkt mijn ooggetuigenschap zich tot tv-beelden. Misschien werden opnames van mijn gedicht wel gebruikt om gevangenen te martelen. Het meest waarschijnlijke is echter dat ik met mijn gedicht voor een glimlach zorgde op een aantal soldatengezichten en dat de rest hun schouders ophaalden en wachtten tot de wedstrijd zou beginnen.

Harry Zevenbergen

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Reageer op dit bericht