www.ravagedigitaal.org |
1ddRavagedigitaal
11-06-07 d![]() ![]() |
|
Tussen tal van hindernissen door, in de vorm van opgeworpen wegblokkades, hinderlijke politieposten en een in beslag genomen mediabus, werkte Peter Barton samen met fotograaf Unai Risueño aan het laatste deel van hun G8-dagboek. "Onze persbus blijkt ineens het centrale coördinatiepunt te zijn geweest voor het Black Block." door Peter Barton foto's Unai Risueño Reddelich, donderdag 7 juni. Het is zes uur in de ochtend als ik wakker word van een helikopter die boven mijn tent blijft hangen. Teringherrie. Ik probeer nog wat te slapen, maar dat lukt niet meer. Rond zeven uur sta ik maar op. Ik haal een ontbijtje en bedenk me wat ik vandaag zal doen. Eigenlijk wil ik wel graag naar de in beslag genomen persbus toe, waar die dan ook mag zijn. Er liggen spullen van mij binnen, en ik wil een stukje schrijven, wat nu niet kan. Bij de conciërge van de camping haal ik een krantje. Niet dat ik begrijp wat erin staat, maar de foto's zeggen doorgaans ook al een heleboel. Ik zie verschillende foto's van een grote schare demonstranten die door het maaiveld lopen en een kleine ME-linie achter zich laat. De politie staat duidelijk machteloos. Ik vraag iemand een paar zinnetjes te vertalen, waarna ik begrijp dat de krant veel respect heeft voor deze vreedzame actie die zoveel effect heeft. Op zoek naar de persbusVoor de perstent hoor ik iemand Nederlands praten. Het blijkt een medewerker van de IKON, die voor aankomende zondagochtend voor Radio 1 een item van twintig minuten aan het maken is. Hij had ook al gehoord van de inbeslagname van de mediabus en wil die samen met mij gaan zoeken. Hij zou in Rostock staan, bij een politiebureau annex gevangenis aldaar. We besluiten er heen te gaan met zijn auto, nadat hij me verschillende waarschuwingen heeft gegeven voor alle mankementen die hij heeft. Ik besluit mijn mond te houden over de staat van mijn eigen auto, die ik immers niet voor niets in Nederland heb laten staan… We zijn net Bad Doberan voorbij gereden, als we worden tegengehouden door een paar agenten. De weg is versperd, en ze willen niet vertellen waarom. Na onze presse ausweis te hebben laten zien, wil de agent ons wel doorlaten, maar hij raadt het ons af. Dat moet hij weten, wij willen graag weten wat er aan de hand is. Daar komen we snel achter. Een groepje activisten wordt door politie gefotografeerd en afgevoerd, terwijl een paar andere agentjes de houtstukken van de weg verwijderen. Hier is dus zojuist een menselijke blokkade geslecht. De IKON-radioreporter probeert tussen de ME'ers door nog een arrestant te interviewen, maar hij wordt weggejaagd door de dienders. We keren onze auto om en rijden via een andere route naar Rostock, waar het even zoeken is naar de Industrieweg. Al helemaal omdat we er een flinke gevangenis hadden verwacht. Er begint een belletje te rinkelen als we twee keer langs een streng beveiligd kantoorpand van Siemens hebben gereden. Ja hoor, ze hebben een oud kantoorpand 'gekraakt' om er een adhoc-politiebureau in te vestigen, en gebruiken de achtergelegen loods om de gevangenen in op te sluiten. Advocaten Voor het geïmproviseerde politiebureau zit een groepje advocaten. Ze bekommeren zich om de arrestanten, zo goed als dat kan in deze situatie, zonder een eigen werkplek. Ze hebben bij de politie geïnformeerd of ze een kamer mogen gebruiken in het gebouw, maar kregen nul op het rekest. En dus werken ze in de brandende zon en worden de formulieren ingevuld en ondertekend op de ruggen van collega's. Twee advocaten bekommeren zich niet om de arrestanten, maar om onze mediabus. We begroeten ze en vragen of er nog nieuws is. De chauffeur en de Belgische journalist blijken die ochtend te zijn vrijgelaten en mochten de computers meenemen, maar alle aanwezige mobiele telefoons moesten achter blijven. Werd gisteren nog door de politie gesuggereerd dat onze bus als illegale radiozender werd gebruikt en werd vanmorgen nog gesproken van een verlopen APK, nu blijkt ineens onze redactie het centrale coördinatiepunt te zijn geweest voor het Black Block. Zo leer je nog eens iets over je eigen werkplek.
Voordat we weer bij het gebouw vertrekken, wil ik toch eerst de bus zien. Ik leen daarom het fototoestel van de IKON-verlaggever en loop naar de achterkant van het terrein. Het hek is daar dichtgemaakt met zeil, zodat je niet naar binnen kan kijken. Ik maak een paar fotootjes over het hek en zie daar inderdaad onze bus staan. Maar voordat ik weer terug kan lopen, ben ik omsingeld door zes agenten. Het toestel wordt in beslag genomen en ik moet mij onmiddellijk legitimeren. Voor het gebied geldt een fotoverbod, en dus ben ik in overtreding. Ik begin 'm al te knijpen. Het toestel is niet van mij, en weliswaar heb ik een perskaart, maar ik weet donders goed dat die eigenlijk niet geldig is. Ik vertel de agenten dat ik van de pers ben en daarvoor een fotootje maakte, niet wist dat dit niet mocht (het staat ook nergens aangegeven), en voor de zekerheid dat mijn perskaart niet geldig is, maar dat mijn collega om de hoek iemand staat te interviewen en wel een geldige perskaart op zak heeft. Dat werkt. Twee agentjes gaan naar onze IKON-man en vragen naar zijn perskaart. Als hij deze kan tonen, betekent dit een vrijkaartje voor mij. De foto's moet ik verwijderen, maar ik mag wel door. BonoWe vertrekken, pakken een terrasje, kopen een Duitse SIM-kaart en gaan nog even naar de haven in het centrum van Rostock, waar afgelopen zaterdag de demonstratie eindigde. Er is een enorme circustent opgezet, waar op groot scherm een concert wordt vertoond. Het blijkt het concert van Bono, die voor veel geld even komt zingen tegen de G8. Er schijnen zo'n 17.000 bezoekers op af gekomen te zijn, maar hier in de circustent tref je vrijwel niemand aan. Dat maakt de sfeer er niet minder om. Bij het concert kun je waarschijnlijk je kont niet keren, maar hier kun je op je gemak overal rustig van genieten. Is het niet van het concert, dan is het wel van de heerlijke Oost-Europese zon. Want die brandt goed en daarom drinken we nog een bakje koffie, nadat de IKON-reporter een stukje van het concert heeft opgenomen. Het is bloedheet in de auto. Na de raampjes open gedraaid te hebben, moet ik de plattegrond van de omgeving goed vasthouden zodat deze niet weg waait. We hebben hem nog nodig, want de verslaggever achter het stuur rijdt voortdurend verkeerd. Na een tijdje vinden we de weg terug naar Bad Doberan. Eens kijken of er nog blokkades zijn. Die zijn er nog, al zijn het er niet zoveel meer. Op de weg waar ik gisteren ook was, is autorijden nog altijd niet verantwoord. We nemen daarom een andere weg. Een zandpaadje, dat via Bolhagen naar Heiligendamm leidt, ware het niet dat er bij Bolhagen er een tijdelijk hek is geplaatst vanwege de G8, terwijl vóór Bolhagen een groep activisten een grote partij hout op het pad blijkt te hebben geworpen. De politie houdt ons tegen, terwijl ze druk doende zijn het hout weer te verwijderen. Na vijf minuten mogen we weer verder, een kilometer maar. We treffen opnieuw hout aan op de landweg. Activisten zien we niet, die lopen door het tarweveld heen en weer. We besluiten terug te keren, en stuiten daarbij opnieuw op een blokkade van takken, dit keer op een plek waar we gemakkelijk omheen kunnen. Weliswaar door een korenveld, wat bij de IKON-verslaggever medeleven opwekt voor de boer, maar dat weet ik weg te wuiven. De boer krijgt de schade wel weer uitbetaald door de staat.
Terug in het actiekamp te Reddelich klim ik de bus in en begin ik aan een artikeltje voordat de champagne ontkurkt wordt en de overwinning gevierd. De smeris zal zich voortaan wel twee keer bedenken voor ze ons weer dwarszitten. Mondvol cakejesDe volgende ochtend is het dan ook weer vertrouwd wakker worden: tent uit, plassen, ontbijt halen en naar de bus. Met het enige verschil dat sommigen het avontuur van de persbus in de krant hebben gelezen en ons feliciteren met de terugkeer ervan. We maken ons herwonnen mobiele kantoor meteen nuttig en vragen onze chauffeur naar het strand in het badplaatsje Kühlungsborn te rijden. Niet zozeer om lekker te kunnen zonnen, al is dat natuurlijk ook wel een achterliggende gedachte, maar het nieuws heeft ons bereikt dat er om één uur een zwemdemonstratie zal plaatsvinden. Een aantal activisten zou van plan zijn om via de Oostzee naar Heiligendamm te zwemmen. Waarom ook niet, gisteren is het Greenpeace nog met rubberbootjes gelukt. Daarbij zijn dan ook wel 21 activisten gearresteerd, maar effect had het wel. Ik weet dat, omdat het in de krant staat. Voordat we naar het strand zijn gewandeld, zijn we namelijk eerst even langs het officiële G8-perscentrum voor de mainstream media, want ook dat bevindt zich in Kühlungsborg. Iemand wist ons te vertellen dat je daar gratis massages kunt krijgen, naast het lekkere eten dat voor de journalisten klaar ligt. Maar om naar binnen te mogen, moet je een speciale G8-perskaart hebben. En die hebben we niet. De beveiliging van het perscentrum wil ons dan ook niet toelaten, en verwijst ons door naar twee deuren verderop, alwaar je zo'n perskaart kunt verkrijgen. Unai en ik zijn al onderweg, maar ze willen ons de perskaarten niet geven. Hoe lang we ook doorzeuren - en Unai blijkt daar erg goed in te zijn - en hoe erg we ook klagen dat we zonder die kaarten ons werk niet kunnen doen, we krijgen geen perskaart. Als we het teleurgesteld voor gezien houden lopen we langs een tafel met kleine hapjes. Terwijl ik een stukje cake eet, propt Unai zijn mond vol met cakejes, broodjes en wat er allemaal maar in past. Unai mag dan een Spanjaard zijn, als we langs gratis dingen lopen, komt de Hollander in hem toch wel boven drijven. Nadat we twee uur op het strand hebben liggen wachten, dringt het tot ons door dat de zwemactie niet door zal gaan. Of in elk geval niet hier. Met het hele team van de mediabus hebben we weliswaar lekker op het strand kunnen bakken, en de vrouwelijke teamgenoten hebben zelfs nog een eindje in het ijskoude maar prachtig blauwe water kunnen zwemmen, maar uiteindelijk zijn we hier om werk te verrichten, niet om te ontspannen. Live clownsshowWe keren terug naar de bus en rijden opnieuw naar Bad Doberan. Daar ga ik nog even naar de supermarkt, langs alle PACE-vlaggen die her en der in het dorp hangen. Want daar hangen er nogal veel van in het dorp. Op het eerste gezicht zou je zeggen dat het halve dorp sympathiseert met de demonstranten, maar wie beter kijkt ziet een onderliggende reden: blijkbaar is iemand een handeltje gestart in de vlaggen. Hang deze vlag aan uw huis, en de relschoppers laten u met rust. Vooral de winkels die hun etalage hebben dicht gespijkert en een PACE-vlag daaroverheen hebben gehangen, verraden hun werkelijke gedachtegang: Activisten zijn relschoppers, en als ik geen voorzorgsmaatregelen neem, wordt mijn winkel aan gort geslagen. Veel andere winkeliers weten wel beter. Deze hele week alle pizza's voor vijf euro, batterijen met 10 procent korting en sommige winkels verkopen souvenirs die ze anders nooit hebben. Activisme op zo'n grote schaal is big business, de grote stroom activisten zorgen er zelfs voor dat de stations van Bad Doberan en Reddelich voor de komende tien jaar rendabel zijn. Bij de lokale supermarkt haal ik een pak sinaasappelsap. Als ik terugkeer bij onze bus, rijden we weer naar Kühlungsborn. Hier in Bad Doberan blijkt namelijk helemaal niets gaande te zijn, zelfs het infopunt waar we eergisteren nog onze bus kwijtraakten, wordt inmiddels afgebroken en opgeruimd. Hier is de G8-top voorbij. Maar in Kühlungsborn blijken 150 clowns uit allerlei hoeken en gaten zich ineens verzameld te hebben. Ze willen een persconferentie geven, maar zijn omsingeld door de ME. Op de Strandstraße zien we een horde clowns, en een klein clubje ME'ers. Die arme dienders weten niet wat ze overkomt: ze zijn helemaal omsingeld door de clowns. Eén clown roept dat de politie ze niet over deze weg wil laten lopen. "Maar dat is geen probleem, dan moeten we gewoon door de voortuintjes banjeren!" Voorzichtig huppelend zodat de tuintjes niet beschadigd raken, trekken de clowns op richting het strand. De Duitse televisiezender ARD heeft op het strand een podium laten bouwen. Daar zal vrijdagmiddag de afsluitende persconferentie van de politie plaatsvinden, ware het niet dat de actieclowns aan komen marcheren, en vanuit zijstraten worden versterkt door nog wat activisten. Bij het strand aangekomen, ontpoppen enkele tientallen badgasten zich ook ineens tot activist. Zo gebeurt het dat het podium binnen mum van tijd omringd wordt door zo'n 250 activisten. Live in de uitzending worden leuzen geschreeuwd als 'Wir wollen eine objektive Presse' (wij willen een objectieve pers) en 'Wir sind allen 129a' (wij zijn allen 129a, waarmee een paragraaf uit het Duitse wetboek wordt bedoeld waarmee het 'ondersteunen van een criminele vereniging' wordt verboden). Voor de ARD rest niets anders dan een woordvoerster van de actievoerders op het podium te hijsen en haar te interviewen. Zij stelt dat de blokkade-acties een succes zijn: de Wereldleiders hebben een helikopter moeten nemen en de wereld heeft kunnen zien hoe de Duitse activisten over de G8 denken. En natuurlijk moet er nog even vermeld worden dat de activisten altijd vredelievend zijn geweest, maar dat de politie uiterst gewelddadig heeft opgetreden. Naar mijn mening de meest geslaagde actie. Heel Duitsland heeft deze ludieke actie kunnen zien. De persconferentie van de politie is afgelast. Ik krijg er een tevreden gevoel van en met het hele mediaclubje, die net zo opgetogen was als de ARD waarschijnlijk met hun exclusieve live-materiaal, ga ik terug naar onze bus. De dag zit er alweer bijna op en het wordt dan ook tijd om terug te keren naar de camping, daar nog een stukje te werken alvorens naar bed te gaan. TerugtochtZaterdagochtend, negen uur. Het kamp ziet er al een stuk leger uit. Waar eerst nog hordes tenten stonden, staan er nu nog maar een paar. Infostands worden afgebroken en opgeruimd, groepen activisten gaan met grote tassen op hun rug naar het station, dat op vijf minuten loopafstand van het kamp ligt. Unai en ik vouwen onze tent weer op en slepen onze spullen naar de mediabus. We durven weer wat lifters mee te nemen, en met zo'n 15 man aan boord vertrekken we richting autobahn. We zijn niet de enige. Op de terugweg worden we verscheidene malen ingehaald door colonnes politiebusjes met al dan niet slapende ME'ers. Bij Bremen herken ik tussen de slapende agentes de vrouw die verantwoordelijk was voor de aanhouding van onze bus dinsdag. Later worden we nog ingehaald door een busje dat aanwezig was bij de eerste aanhouding van de bus, op woensdag. De eens zo rustige streek die de afgelopen dagen bol stond van de acties en waar de hele wereld een week lang de ogen op richtte, wordt weer een rustige streek. Voorheen gebeurde er nooit wat, en er gaat nooit meer wat gebeuren. Maar tussen die twee periodes in zat een bruisende tijd, gekenmerkt door de nieuwsgierige gezichten van dorpelingen die hun huizen uit kwamen zodra er weer een stoet demonstranten of politie langskwam, en angstvallig de deuren dicht hield mochten de twee colonnes elkaar in het dorp treffen. Activisten, politie en pers, alledrie hebben ze een drukke week achter de rug. En voor alledrie begint een periode van uitrusten. Ook ik probeer een dutje te doen, al wordt mijn rust verstoord als het begint te regenen. De afgelopen week was het fijn een cabrio-bus te hebben, maar nu doen we snel alle dakluiken weer dicht. Je merkt het aan het weer, Nederland komt weer in zicht. Als we de grens over rijden, merken we dat slechts aan de verandering van de wegwijzerbordjes. Controle is er niet meer bij. Als we in Amsterdam worden afgezet, neem ik afscheid van het mediagroepje waar ik deze week mee ben opgetrokken. En van Unai, want die wil nog even met de mensen van het Vrij Media Collectief de coffeeshop in. Ik ga even naar het HQ van Ravage om dit stukje te schrijven, voordat ik mijn vriendin opzoek. Stiekem verheug ik me nu al op volgend jaar. Want dan zit de G8 weer opnieuw te vergaderen, maar dan in Japan.
|