www.ravagedigitaal.org |
1ddRavagedigitaal
04-06-07 d![]() ![]() |
|
door Peter Barton foto's Unai Risueño Terwijl een bus met G8-betogers voor ons van de weg wordt gehaald door de Duitse politie, glijdt onze tot kantoor omgebouwde persbus netjes met zo'n 90 kilometer per uur over de E30 richting het oosten, richting Rostock. Daar wordt immers komende week de G8-top gehouden, en waar een G8-top is, daar zijn demonstraties. Vanochtend om negen uur stonden we nog op het station van Amsterdam. Samen met fotograaf Unai hebben we een plek gereserveerd in de persbus van Theaterstraat, geregeld door Andernieuws.Net. Naast DIY cameralieden bevinden we ons temidden van onze collega's van Globalinfo.nl en Radio Wanklank. En nog iemand van Indymedia, plus nog twee buschauffeuses die ons beurtelings naar Duitsland vervoeren. Samen vormen we de tijdelijke G8 Mediadesk, een samenwerkingsverband van onafhankelijke mediamakers op locatie. Het initiatief wordt financieel mogelijk gemaakt door fondsorganisatie XminY. Even voor de grens met Duitsland spreken we met de inzittenden van de bus met betogers af, dat er vanwege de mogelijke strenge grenscontroles bij wijze van try-out allereerst een personenwagen Duitsland in zou rijden. Niemand heeft er behoefte aan om zich te laten registreren. De personenwagen wordt ongemoeid gelaten, en ook de bussen kunnen doorrijden. Maar amper tien minuten later verschijnt er een politieauto in het vizier die de actiebus alsnog van de weg haalt. Wij mogen doorrijden. FilevormingEn dus rijden we nu zo snel als deze bus ons kan vervoeren richting het noordoosten. De stemming zit er goed in; we hebben er allemaal zin in, en ondanks de leeftijd van dit voertuig zijn we van alle gemakken voorzien. Het dak kan op drie plaatsen open en we hebben stopcontacten voor de laptops en andere technische apparaten. Via de mobiele telefoon kunnen we zelfs het internet op. Het is een rijdend redactiekantoor, compleet met koffiezetapparaat. Als we na vijftig minuten vernemen dat de aangehouden actiebus weer de weg op mag, na alle paspoorten te hebben gecontroleerd, is er goede hoop dat ook wij zonder problemen op de plaats van bestemming zullen arriveren. Jaja, tot zover deze hoop, want het zal hooguit een uurtje duren voordat we vast komen te staan in de file. Bij Bremen kunnen we niet meer voor- of achteruit. Enkelen van ons stappen de bus uit om in de berm te gaan plassen. Na ruim een uur kunnen we weer verder. We hebben inmiddels forse vertraging opgelopen. En dat is blijkbaar nog niet genoeg. Rond tien uur in de avond naderen we de locatie in het plaatsje Reddelich, niet ver van Rostock, waar we de komende week in een G8-actiekamp zullen kamperen. We rijden de autobahn af, een landweggetje op. Na een kwartier worden we bij een controlepost van politie gemaand te stoppen: "Ausweis bitte." Na een serie foto's en filmpjes van de controlepost te hebben gemaakt, geven we onze legitimatiepas af. Nadat alles in orde is bevonden, krijgen we de legitimatiebewijzen weer terug. Op één na dan, die de agenten zoek hebben gemaakt. De eigenaar ervan is hier niet zo blij mee, maar het meest nog maakt een van de chauffeuses zich er druk om. Zij staat erop dat de dienders een bewijsje uitschrijven. Met een kaartje van de politie op zak stapt ook de gedupeerde passagier weer in en kunnen we verder. Het is tegen elf uur als we aankomen op het actiekamp. Er staan hier nu al honderden tentjes, met mensen afkomstig uit allerlei windstreken. Actievoerders van verschillende pluimage; van zwartgeklede anarchist tot leden van de clowns army (ook eens leuk om die zonder rode neus te zien). Unai en ik delen een driepersoonstent, die behoorlijk groot uitvalt. Wanneer we klaar zijn met het opzetten van onze suitte, lopen we nog even naar de kroegtent die niet zo ver van ons verwijderd is, en zich achter een heuveltje met struiken bevindt zodat de kampeerders geen geluidsoverlast ondervinden. Na een uurtje wordt het tijd om te gaan slapen. Wannabe anarchistenZaterdag kopen we op het kamp allereerst voor 15 euro speciale kaartjes voor het openbaar vervoer, die gedurende de G8 geldig zullen blijven en waarmee je onbeperkt in elke bus en trein kunt stappen. Dat is nog eens goed geregeld! Vervolgens naar ons mobiele kantoor voor een ontbijtje en wat werk. En voor een lift naar Rostock, want de persbus brengt ons tevens naar de demonstraties. Aangekomen in Rostock loop ik richting het centrum, op zoek naar een winkel waar schrijfblokken worden verkocht. Dat blijkt al spoedig verloren hoop, want alle winkels zijn vandaag gesloten. Wel kom ik op mijn zoektocht plotsklaps in een demonstratie terecht. Welke het precies is, weet ik niet, want er zijn er voor vandaag twee gepland. Veel mensen lopen met spandoeken van een organisatie die Attac heet. Ik besluit een eindje mee op te lopen: veel verschillende mensen, jong en oud, in zwart gekleed of juist bont en vrolijk gekleurd. Een sambaband speelt, een aantal DJ's draait, het is gezellig. Ik loop dwars door de demonstratie naar voren om op die manier van de hele stoet iets mee te krijgen. Maak zo af en toe een fotootje, want Unai ben ik allang kwijt geraakt. Voordat ik er erg in heb begeef ik mij temidden van een heuse rel. Rond mij zwart geklede wannabe anarchisten die verwoed stenen in het rond smijten en verkeersborden uit de grond rukken. Allemaal in het zwart, allemaal met bivak op. Want ja, hun woede willen ze natuurlijk graag uiten, en schade toebrengen is altijd fantastisch, maar ervoor uitkomen, ho maar. LolIk laat het tafereel achter me en loop terug, tegen de stroom van de demonstranten in. Een clown steelt een pionnetje waarmee de politie de weg heeft afgezet, nadat ze de betreffende agenten met hun kolder hebben verjaagd. Ik probeer ook nog de leuke kanten van de demonstratie te zien, maar het wordt overstemd door politiebusjes met gierende banden en loeiende sirenes. De demonstratie blijkt beëindigd. Duizenden mensen zwermen weer uiteen, richting station, richting camping, in elk geval weg. Ik loop nog even terug naar de plek waar de rellen zijn begonnen. De straat ligt bezaaid met stenen en andere rotzooi. Ik krijg een sms-bericht van Unai: hij heeft foto's gemaakt in de frontlinie, is daarbij aan zijn hoofd gewond geraakt door een steen en wordt nu verzorgd door een ambulancemedewerker. Ik keer terug naar de persbus. 's Avonds lees ik op een nieuwssite dat er "enkele honderden demonstranten" voor tumult hebben gezorgd aan het eind van een demonstratie waaraan tienduizenden mensen vreedzaam hebben deelgenomen. "Enkele honderden" is wel wat overdreven, ik zag hooguit een man of vijftig rellen schoppen. Maar het gebeurde wel pal bij de demonstratie, waar ook ouderen, kinderen en gehandicapten aan deelnamen. Een aantal daarvan is ook geraakt door rondvliegende stenen. En zo ook onze fotograaf, die later met verband op zijn hoofd het mobiele kantoor binnenwandelt. Een schampwond, maar wel een heftige. De volgende ochtend heeft hij zijn verband alweer af. En dat is maar goed ook, want we moeten de trein halen naar Rostock voor weer een nieuwe betoging. Het begint al bijna op werk te lijken. Gentech-actieHet is half één als we op de Neuer Markt in het centrum van Rostock aankomen. De trams rijden nog, maar niet lang meer. Rond één uur houden ze ermee op, want er komt zo meteen een demonstratie aangelopen. Unai sjanst snel nog even met een paar lui van Sky News zodat hij daar de batterij van zijn fototoestel kan opladen. Om half twee arriveert de stoet, die een stuk kleiner is dan die van de vorige dag. Enkele duizenden demonstranten lopen mee met de mars voor biodiversiteit. Op de markt worden nog een toespraak en een paar sketches gehouden, maar ik versta er niets van, want het is allemaal in het Duits. Dat geeft niet, er is nog genoeg te doen voor ons. Samen lopen we richting het dorpje Groβ Lüsewitz. Anders dan de naam doet vermoeden, is het juist heel klein. Maar voor enkele honderden demonstranten zeer belangrijk, omdat er zich een proefveld van gentech-gewassen bevindt. Ik ga liever met de bus, maar volgens Unai is het vlakbij, en dus lopen we. Dat blijkt een verkeerde keuze. Na twee kilometer blijkt het dorpje nog ruim tien kilometer verderop te liggen. Als geroepen rijdt echter juist op dat moment onze persbus voorbij. We springen erin en maken er meteen gebruik van door onderweg naar Groβ Lüsewitz wat foto's te bewerken. 'Volkstuintje' We passeren het proefveld, dat omheind is met dranghekken en bewaakt wordt door een paar pelotons ME en politie met honden. Het heeft wel wat, om zoveel bewaking te zien rondom een veldje dat eruit ziet als een uit de kluiten gewassen volkstuintje. Toch is het niet zo vreemd. Pal naast het proefveld bevindt zich namelijk een grote schare demonstranten, die bij onze aankomst juist op het punt staan om te beginnen aan hun mars van de ene kant van het dorpje naar de andere, zo'n tien minuten lopen. Daar is een alternatieve markt opgezet. Dorpsbewoners kijken nieuwsgierig naar wat er allemaal gebeurt in hun straatjes. Na amper een kwartiertje staan veel activisten echter alweer in het lokale stationnetje op de trein te wachten. Ook wij keren terug naar de persbus. Al rijdende werk ik aan mijn stukje en Unai aan zijn foto's. Het
is inmiddels zondagavond geworden, en kort na aankomst in het actiekamp
ben ik klaar met m'n schrijfwerk. Even verzenden en dan aan de drank.
Ik heb nog enkele uren om me te vermaken en om te slapen. Morgenochtend
moeten we om zeven uur alweer op om op tijd bij de volgende acties aanwezig
te zijn, die voor maandag op de agenda staan. Voor het actuele nieuws over de G8-protesten in Duitsland, raadpleeg onze nieuwsrubriek en de website van Indymedia.
|