1ddRavagedigitaal
14-03-07 d![]() ![]() |
|
|
In oktober 2007 wordt de Amerikaanse president George W. Bush neergeschoten in Chicago. Een man van Syrische afkomst wordt gezien als de belangrijkste verdachte van de moord. De wijze waarop de bewijsvoering tot stand komt, kennen we van de inferieure Amerikaanse handelingen inzake oorlogsvoorbereiding. door Alex van Veen Laten we wel wezen. Een ieder met een beetje gevoel in z'n donder en gezond verstand wenst vroeg of laat een oorlogshitser als George Bush het graf in. Daar is niets mis mee. Het wordt een geheel ander verhaal wanneer de daad bij het woord wordt gevoegd. Nog afgezien van het morele aspect zijn de gevolgen niet te overzien zodra bekend wordt wie er achter de aanslag zit of zitten, en wat hiervoor de motieven zijn geweest. Repressie alom, in het ergste geval uitmondend in een nieuwe oorlog. Verder moet je jezelf afvragen wat voor zin het heeft een politiek leider als Bush om zeep te helpen. Immers, binnen 24 uur staat er een nieuwe havik klaar om de touwtjes in handen te nemen. Vaak nog oorlogszuchtiger dan z'n voorganger. En met de liquidatie van de president van de VS vernietig je echt niet het enorme politieke en economische machtsblok dat de wereld reeds decennia lang, met name de laatste zes jaar, angstvallig in haar greep houdt. Bush staat symbool voor de Amerikaanse hegemonie, zoals diens voorgangers Clinton, Carter, Bush' vader, Reagan, Nixon, enz. hiervoor symbool hebben gestaan. Machtige mannen, goede acteurs veelal, maar niet de machtigste personen der aarde. De president van Amerika, die immers een tijdelijke post bezet, moet zijn meerdere erkennen in de directeuren van de olie-, wapen- en autoindustrie met hun vooruitgeschoven lobbyïsten in het Witte Huis, de Senaat en de geheime diensten. Kortom, met het omleggen van Bush ben je nog lang niet van het grote kwaad af. Anti-oorlogsprotestenDeze vragen kwamen bij mij op bij het aanschouwen van de film Death of a President. Deze fictieve documentaire uit 2008 belicht de moord op George Bush, die op 19 oktober van het lopende kalenderjaar neergeschoten wordt bij het verlaten van het Sheraton Hotel in Chicago, waar hij zojuist een toespraak heeft gehouden. De sluipschutter raakt hem op meerdere plaatsen, waarna de president binnen enkele uren komt te overlijden in het ziekenhuis. Vice-president Dick Cheney wordt nog dezelfde avond als diens opvolger benoemd. De politie heeft dan inmiddels driehonderd verdachten gearresteerd. Voorafgaand aan de aanslag vormt het centrum van Chicago het strijdtoneel van uiterst verhitte taferelen. Deze worden veroorzaakt door zo'n tienduizend betogers die de komst van Bush aangrijpen om uiting geven aan hun woede over de oorlog met Irak, en de dreiging van een oorlog met Noord-Korea en Iran: "Chicago hates Bush!" De emoties op straat lopen dermate hoog op, dat de auto van de president en diens volgwagens zelfs even stil komen te staan. Via een sluipweg wordt Bush alsnog veilig afgeleverd bij het hotel. Aanvankelijk is het de bedoeling dat de betogers tot op drie straten van het Sheraton mogen oplopen, maar na de rumoerigheden wordt er in allerijl een noodverordening afgekondigd. Bij een van de onvermijdelijke charges zien we aan de beelden van een beveiligingscamera dat een demonstrant, met op z'n rug een lange koker bevestigd, zich met gezwinde spoed van de betogers verwijdert, om even later aangehouden te worden in het gebouw van waaruit de dodelijke schoten blijken te zijn gelost. In datzelfde gebouw arresteert de FBI een Syriër, die een IT-bedrijf runt op de vijfde verdieping. Deze man wordt al gauw als voornaamste verdachte beschouwd, met name omdat hij Arabisch is, zwijgt tijdens het verhoor en geen emoties toont. "De man is een sociopaat", vertelt de verhoorder van de Joint Terrorism Task Force, Chicago FBI. Volgens gegevens over de verdachte, die op basis van de opgevoerde Patriot Act III zijn samengesteld, wordt duidelijk dat de verdachte voor het Syrische leger heeft gediend en in Afghanistan een opleiding heeft gehad bij Al-Qaeda. Bingo! SyriëVoor de nieuwbakken president Cheney is dit een uitgelezen kans om de door hem zo gehate president Assad van Syrië eens lekker flink onder druk te zetten. Amerika stuurt schepen naar de regio in het Midden-Oosten als blijkt dat de Syrische regering nauwelijks meewerkt aan het onderzoek naar de achtergrond van de verdachte Syriër. Maar het tv-optreden van een naar de VS gevluchte criticus van het Ba'ath-regime geeft de doorslag. Volgens deze man zou de Syrische verdachte in opdracht van Assad gehandeld hebben. Nu moet de verdachte nog wel even veroordeeld worden. Uit forensisch onderzoek wordt op de kleren van de verdachte kruitsporen aangetroffen, terwijl het achtergelaten geweer dat in het gebouw wordt gevonden een gedeelte van zijn vingerafdruk bevat. De in de docudrama opgevoerde forensisch expert, die dan inmiddels ontslag blijkt te hebben genomen, onthult dat er bij bepaalde zaken van enige importantie (lees: publiciteit) het bewijs in het laboratorium wordt aangepast onder druk van de FBI. De Syriër wordt tot de doodstraf veroordeeld, terwijl de moordenaar nog vrij rond loopt. De aanslag op Bush wordt in de film als metafoor gebruikt. Het was de intentie van regisseur Gabriel Range om te onderzoeken wat er sinds de aanslagen van 9/11 in de VS gebeurd is en hoe de Amerikaanse regering deze gebeurtenissen heeft geëxploiteerd voor haar eigen oorlogszuchtige politiek. De werkwijze van de Bush administration wordt ook toegepast op het politieonderzoek: de feiten moeten passen bij een vooraf bedachte theorie, of dat nu plausibel is of niet. Range zegt voor zijn nieuwste film te zijn geïnspireerd door het werk van documentairemaker Errol Morris en zijn The Thin Blue Line in het bijzonder. Daarin wordt gezocht naar de variaties waarop je de waarheid kunt verbeelden en manipuleren, iets dat hij met Death of a President heeft getracht te doen. Tevens was de The War Game van Peter Watkins van grote invloed, een fictieve docudrama waarin verslag wordt gedaan van een nucleaire aanval op Groot-Brittannië. Authentiek materiaal Het resultaat is een intrigerende documentaire waarin teruggeblikt wordt op een daad, die volledig geloofwaardig lijkt in het licht van de huidige turbulente wereldpolitiek. De regisseur is erin geslaagd voor zijn controversiële rolprent authentiek beeldmateriaal van grote tv-netwerken te gebruiken, die vervolgens door hem zodanig zijn gemanipuleerd, dat dit niet tot rechtszaken heeft geleid. Veel van de vertoonde beelden, zoals delen van de anti-oorlogsdemonstratie, de toespraak van Bush en van diens uitvaart, opgenomen tijdens de begrafenis van Ronald Reagan, zijn echt. Met digitale technieken zet de regisseur het drama uiterst realistisch neer. Net als bij zijn eerdere producties The Man Who Broke Britain en de fake-documentaire The Day That Britain Stopped, over een totale crash van het openbaar vervoer in Engeland, werkte Range weer samen met Simon Finch. Op vernuftige wijze combineert hij archiefmateriaal, special effects, reconstructies en interviews met fictieve getuigen en deskundigen. Het leidt geen twijfel dat vertoning van de film vanaf oktober 2006 in Amerika tot controverses heeft geleid. Regal Entertainment Group en Cinemark USA, twee grote Amerikaanse bioscoopketens, hebben de omstreden door het Britse Channal 4 gefinancierde film niet vertoond. De twee firma's hebben respectievelijk 6.300 bioscopen in veertig Amerikaanse staten en 2.500 bioscopen in 34 staten in handen. Producent Newmarket, die in 2004 Mel Gibsons controversiële Passion of the Christ uitbracht, verdedigt de film en noemt het een "intelligente thriller." Het Witte Huis daarentegen heeft zich muisstil gehouden. Volgens Range heeft Bush hem niet aangeklaagd omdat een rechtszaak enkel maar extra publiciteit zou genereren. Wie echter denkt dat Bush door Range à la Michael Moore kwaadaardig wordt afgeschilderd, komt van een koude kermis thuis. De regisseur zet Bush neer als mens én symbool. Diverse fictieve personages hemelen de president zodanig op, waardoor hij bijna een status van martelaarsschap bereikt. Wellicht is dat de werkelijke reden dat het Witte Huis niet heeft gereageerd op de film.
Death
of A President (A-Film), vanaf 22 maart te zien in Filmtheater Kriterion
(Amsterdam), Lux (Nijmegen), LOUIS HARTLOOPER COMPLEX (UTRECHT) en Cinerama
(Rotterdam) -
- - - - - - - - - - -
-
- - - - - - - - - - - |