1ddRavagedigitaal
09-03-07 d![]() ![]() |
|||
|
Binnen het bastion van het Europees Parlement werd onlangs de film Dealing and Wheeling with Small Arms vertoond. Een felle aanklacht tegen de internationale handel in kleine wapens, die almaar groter wordt. Ravage was benieuwd hoe de film van Sander Francken zou worden beoordeeld door de europarlementariërs en toog naar Brussel.
Brussel, woensdag 28 februari, kwart over zes. We wandelen de Rue Wiertz in, die gedomineerd wordt door reusachtige vierkante saaie gebouwen, waarvan de een nog meer glimt dan de ander. Eén gebouwencomplex springt vanwege zijn ronde vormen, de kleurrijke vlaggen van de landen van de Europese Unie en de bekende blauwe cirkel met twaalf sterren, in het oog. Dáár moeten we zijn, in het gebouw van het Europees Parlement. Enkel mensen met een toegangsbadge mogen de hoofdingang nemen, zo blijkt. De overige bezoekers worden doodleuk weggestuurd. We moeten elders wezen voor het regelen van een toegangsbadge, we hebben ons immers vooraf aangemeld. Terug bij de hoofdingang blijkt vertoning van de badge ineens niet meer nodig. Nadat ik al mijn spullen netjes in een bakje door het röntgenapparaat heb laten gaan, kijkt de beveiligingsbeambte er niet eens naar. Dat de metaaldetector afgaat door een van mijn vele broekritsen, interesseert hem evenmin. Zelfs mijn ID-kaart hoef ik niet te tonen. Gelukkig maar, want deze blijkt inmiddels alweer twee maanden te zijn verlopen. Kamer 4B01Vierde verdieping, kamer 4B01. Het blijkt een vergaderzaal te zijn; een ronde zaal met zo'n honderd stoelen, keurig opgesteld in een cirkel, waarvan een kwart ontbreekt. Op die loze plek staan een tafel en een paar stoelen voor de voorzitter en haar hulpjes. Rondom de zaal bevinden zich de tolken achter glas. Op onze zitplaatsen kunnen we gebruik maken van elke tolk die je maar wenst. Op stand één wordt de spreker voor jou vertaald in het Duits, op twee het Engels. Ik kijk in de rondte en zet mijn knop op negen om de wild met zijn armen zwaaiende tolk Spaans te horen praten. Hij praat net zo onstuimig als zijn bewegingen. Zou het onderdeel uitmaken van de Spaanse taal? Ik besluit het daarbij maar te laten en zet mijn knop op vijf, voor het Nederlands. De vertaler heeft een Vlaams accent, wat natuurlijk niet verwonderlijk is in België. Het blijkt dat de vorige vergadering nog aan de gang is, maar ten einde loopt. De voorzitter sluit de vergadering af en kondigt de film Dealing and Wheeling in Small Arms aan. De koptelefoons worden hierbij zinloos, want als de voorzitter gehamerd heeft, zit het werk voor de tolken er blijkbaar op. De zaal wordt enigszins omgebouwd. Er zijn zo'n vier rijen van elk ongeveer dertig stoelen, en een vijfde buitenste rij voor de pers en wat assisterend personeel, die vrijwel allemaal na de vergadering vertrekken. Slechts driekwart van de zaal blijft gevuld met politici, vertegenwoordigers van organisaties waarvan de achtergrond op Pax Christi na een beetje vaag blijft, en hier en daar wat pers. Sander is duidelijk de enige aanwezige fotograaf en trekt veel bekijks als hij een enorme toeter voorop zijn fototoestel schroeft. Zijn telelens ziet eruit alsof hij van hieruit de haven van Antwerpen tot in detail kan vastleggen, hoewel de vergaderzaal hooguit tien bij tien meter is. Toch zou hij nog wel eens zo'n lens nodig kunnen hebben. Het diascherm waarop de film wordt vertoond, blijkt namelijk niet veel soeps. KindsoldatenVia de invalshoek van verschillende experts wier leven afhangt van vuurwapens, brengt de film de oorzaken en gevolgen in beeld van de legale en illegale handel in kleine wapens, in het bijzonder in gebieden waar de Europese Unie en de Verenigde Naties actief zijn - zoals voormalig Joegoslavië en de Congo. De film van de Nederlandse regisseur Sander Francken vertelt grofweg drie verhalen: die van Jim Sullivan, een Amerikaanse wapenontwerper die zo'n tweehonderd patenten op zijn naam heeft staan. Hij vat het 'belang' van wapens kortweg als volgt samen: mensen met wapens moorden, maar mensen zonder wapens worden vermoord. Da's klare taal. Het tweede aspect van de film behelst het verhaal van Raphael Katabarwa, woonachtig in het oosten van Congo. Hij werd het slachtoffer van vuurgevechten in zijn dorp, waarbij honderden inwoners werden vermoord, waaronder Raphaels vrouw. Geen zeldzame situatie aldaar, zo blijkt uit de film. En zeldzamer zal het ook niet worden, zolang er kinderen gerekruteerd worden om te gaan vechten. De film toont een scène waarin geïllustreerd wordt wat voor kick kindsoldaten beleven bij het vermoorden van onschuldige, nietsvermoedende dorpelingen. Schietspelletjes zoals op een spelcomputer, echter het puntental per aantal vermoorde mensen ligt klaarblijkelijk een stuk hoger… Een ongewapend meisje van amper veertien jaar wordt gevangen gehouden door een groepje leeftijdsgenoten. "Vermoord haar, vermoord haar!", roepen ze in koor met de intentie hun gewapende vrienden op te jutten. Een reden is er ogenschijnlijk niet, maar dat doet er niet toe. Het meisje moet en zal sterven. IM MetalHet derde aspect van Dealing and Wheeling in Small Arms gaat over het wapen waarmee Theo van Gogh is vermoord, een HS2000, een pistool dat gefabriceerd wordt door de Kroatische fabrikant IM-Metal die er jaarlijks meer dan 10.000 van fabriceert. Een special effects deskundige gaat op zoek naar dit wapen, en treft het aan in Kroatië, hoewel het in buurland Servië verboden is. En hij vindt een gigantische bult wapens, kan je zo meenemen. Wil je nog een antitankmijntje of honderd? Er liggen er genoeg… Wrang. Surrealistisch. En toch op waarheid gebaseerd. Wil je in Nederland op een legale manier aan wapens komen, dan zul je veel moeite moeten doen, vergunningen aan moeten vragen, een bekwaamheidstest moeten afleggen, enzovoorts. Maar in Congo werden ze tijdens de oorlog gewoon gratis uitgedeeld door zogenoemde warlords, militieleiders die er klaarblijkelijk belang bij hebben dat mensen elkander afschieten. Er gaat ook een hoop geld om in de handel in munitie. Dat ziet de Europese Unie blijkbaar ook in. Die is namelijk de grootste marktspeler in wapenland. Europese afgedankte wapens van leger of politie worden verkocht aan 'zij die papieren hebben'. Controle op wie dat dan precies zijn, ontbreekt. Het doet me terugdenken aan een uitzending van Jambers. Hem lukte het om in het Antwerpse illegale circuit binnen een paar uur aan een wapen te komen. Papieren zijn dus nog niet eens altijd nodig. Het is alweer een uur of tien als het debat is afgelopen. Al mag je van een debat nauwelijks spreken; bij de aftiteling stroomde de zaal vrijwel leeg. Slechts een tiental mensen bleef zitten om na te praten met de regisseur. Erg veel leverde dat dus niet op, maar dat hoefde ook niet. De film was duidelijk genoeg, en er waren te weinig parlementariërs aanwezig om eventuele besluiten naar aanleiding van de film te maken. KroatiëIk moet toch deze zomer eens op vakantie naar Kroatië. Ik zal dan ook eens kijken hoe het gesteld is met de wapenhandel aldaar. Volgens Francken worden wapens uit voormalig-Joegoslavië, die overgebleven zijn van de oorlog, daar gewoon verkocht. Dat wordt nog eens een leuke vakantie. Eens kijken of ik nog ergens wat schietschijven kan vinden. Ik woon zelf vlakbij een voormalig militair vliegveld, even buiten Katwijk. Daar zullen vast wel wat oefenruimtes te vinden zijn. Bij de gedachte eraan herinner ik me een nieuwsbericht op Ravage Digitaal. Francken wilde zijn film promoten door een wapenverbranding te organiseren in Amsterdam, en wilde aan de Dienst Domeinen, een overheidsinstelling die door de overheid afgestoten roerende en onroerende goederen beheert, vragen of zij afgekeurde wapens ter beschikking wilde stellen voor de verbranding. Dat feest ging niet door, want die wapens worden verkocht. En dat doet me dan weer denken aan de F-16 en al het wapentuig van het voormalige militaire vliegveld Valkenburg. Die schijnen allemaal verkocht te zijn aan Duitsland. Maar wat moeten die met afgekeurd Nederlands materiaal? Het zou maar zo in Afrika beland kunnen zijn, want de controle erop ontbreekt blijkbaar. Hoe
lang kunnen ze hier mee doorgaan? Langer dan ons lief is, ben ik bang.
Zolang de handel in wapens lucratief is, zal zij doorgaan. De Europese
Unie, maar ook de Verenigde Staten, zijn nu eenmaal tuk op geld. En dus
binnenkort weer een nieuwe crisis in Centraal-Afrika, zo voorspelt de
film. Met dank aan de EU en de VS.
|