Het rad van Fort(uin)

"De Staat mag dan wellicht één vonk uittrappen, maar het beseft niet dat de heide rondom allang in lichterlaaie staat." Een ode aan de krakers van het onlangs ontruimde Fort Pannerden.

 

Het fort staat leeg.

De oude bakstenen moeten het doen zonder de geluiden van een groep jongeren die geprobeerd hebben hun leven op die plek een positieve draai te geven.

Een voorbeeld van hoe het dus blijkbaar ook kan onder de jeugd, maar zij zijn met behulp van militair materieel verdreven.

Het zal waarschijnlijk de laatste keer in de geschiedenis van dit land zijn dat er met dergelijk oorlogsmaterieel geschutterd is waarbij een andere reactie werd uitgelokt als doorgaans bij dit wapen gebruikelijk.

Voorzover de verklaringen van de betrokken partijen kunnen worden gehoord, zijn er bij deze actie geen gewelddadige acties uitgevoerd.Dat maakt deze situatie zo bijzonder.

Blijkbaar is er een groep jongeren, met hen een legioen van lotgenoten, welke een andere maatschappij voor ogen zien.

Utopia mag dan misschien onbereikbaar zijn, het pad erheen is al inspiratie genoeg.

 

Zie de symboliek.

Op een landtong, omstroomd door het handgegraven Pannerdens kanaal en de Waal waar ooit over werd uitgekeken naar de vijand welke vanaf het water zou toeslaan.

Bijna dezelfde weg als waarlangs de Batavieren ons land bevolkten.

Het oervolk.

Vooralsnog het heidense volk dat de banden met haar oorsprong nog niet doorsneden had, gezien door Romeinse legioenen en kerkelijke aartsvaders.

Deze plek is steeds de plek geweest van waaruit gekeken werd naar de vijand van buitenaf.

Vandaag zien we dat de vijand van binnenuit zich laat gelden.

Het fort, uit een tijd dat de vijand nog te zien was en te ruiken, zwaar uit de mode geraakt vergeleken bij wat tegenwoordig menselijke wanproducten kunnen.

Het lijkt alsof de vijand zich heeft opgelost onder een mantel van onzichtbaarheid.

Toch is het alziend oog overal en de communicatie is slechts in één richting.

De machinerie kan slechts bestaan onder voorwaarde dat de gevangenis, althans niet zichtbaar, tralies laat zien.

Zij die de tralies ombuigen en de mogelijkheden daarbuiten verkennen, ontdekken een ander pad, als ware het de weg naar Utopia.

Dan is het des te begrijpelijker dat de pioniers van de nieuwe tijd het éérst gaan voelen wat vrijheid is.

Het is de gevonden sleutel van de poorten van de hel die daarbuiten een andere wereld laat zien, om zo overspoeld te worden met allerlei menselijke aspecten die we eeuwenlang vergeten waren maar blijkbaar nog hadden.

Zo is de Staat het instrument geworden van een sinistere intelligentie.

 

De landtong.

Tot hier is het land en dat daar is water wat kwam van een berg en stroomde door het lage land naar de zee.

Tot hier kun je gaan. Dit is het einde van een land.

Drijf de oprechte jeugd uit het laatste stukje land? De poort van de beschaving, dan drijf je ook een stukje hoop voor alle jeugd weg.

Hoop op een helderder toekomst. Met alles erop en eraan zoals zij zich dit al voor hun geboorte hadden bedacht.

De Staat mag dan wellicht één vonk uittrappen, maar het beseft niet dat de heide rondom allang in lichterlaaie staat.

De solidariteit onder de aanwonende bevolking laat zien dat deze jonge mensen iets dragen van dié vonk waarop zijzelf de hoop een beetje op hadden laten varen. Een stuk grond uit een tijd dat de vijand uit dezelfde rangorden voortkwam.

 

De ontruiming.

De strijd was geen strijd maar meer de modus van de geëvalueerde mens.Het feit dat de arrestanten tijdens hun hechtenis geen namen gaven, geeft aan dat geen mens een typeplaatje nodig heeft om als mens gezien te worden.

Daarbij is het ook duidelijk geworden dat de mening van de hermandad niet altijd het bevel hoeft te zijn van haar ministerie. Twee dagen hechtenis, in plaats van de te verwachten vier, met daarbij een coulante opstelling van de politie.

De morele kloof tussen het overheidsapparaat en het volk, welke blijkbaar bestaat, is jarenlang gevoed door politieke voorbeeltelijkheid, daarentegen een rechtvaardig en diepgeworteld weten.

De Staat in de gedaante van al haar overheden en bevoegd gemaakte instanties moeten met de billen bloot om inzicht te geven in hun ware langetermijnbelangen.

Zonder inzicht geen keuze en zonder keuze geen vrijheid.

Die vrijheid willen we terug!

 

Namens deze, Rob van der Zon

 

Lees ook over de achtergrond van de ontruiming.