Ravage Digitaal 28 maart 2006 Print deze pagina
 

www.ravagedigitaal.org

Rel je rot: een massale knuffelpartij

Afgelopen weekend werd in Amsterdam een trainingsdag voor activisten gegeven, om hen te leren om te gaan met politiegeweld. Zowel het moment van demonstreren zelf - al leek dat meer op een knuffel- en stoeipartij - als de situatie na insluiting op het politiebureau werden belicht.

tekst Peter Barton

Een aantal agenten van de mobiele eenheid (ME) staat in linie. Vanuit een groep luidruchtige demonstranten worden ze bekogeld met stenen. ME-ers smijten wat van deze keien terug, agenten in burger pakken een demonstrant op, waarna de rest van de woedende menigte met een rotgang op de linie ME afstevent en deze met alle gemak omver loopt. Dat is het moment waarop de pleuris uitbreekt: de ME slaat met lange knuppels op de demonstranten in, die op hun beurt terugslaan met de straatstenen in de hand.

Een helse situatie. Gelukkig maar dat het niet echt is, anders zouden er nog eens ongelukken zijn gebeurd. De "stenen" blijken van spons, de "knuppels" opgerolde kranten met plakband en de "ME" bestaat uit een aantal verklede krakers. Desondanks vinden er wel degelijk enkele ongelukjes plaats: door tegen een trap aan te vallen krijgt een meisje een gat in het hoofd, terwijl een jongen een verstuikte pink overhoudt door iets te enthousiast te slaan.

Het tafereel krijgt hiermee wel weer een wat realistischer karakter. En dat is uiteindelijk toch wel de bedoeling op deze 'Rel je Rot' trainingsdag, die zaterdag 25 maart op een alternatieve locatie in Amsterdam wordt gehouden. De lokale arrestantengroep, een krakersclub die de belangen behartigt van arrestanten, hoopt dat de bijeenkomst onder meer leidt tot meer kennis over de verhoortechnieken van de politie en de rechten van actievoerders.

De oefensessies 'omgaan met rellen' worden gegeven door mensen van de Aktivistenschool. "Niet de ME in de rug aanvallen", meldt een cursist herhaaldelijk via de megafoon. "Dat doe je in het echt ook niet!" Maar de boodschap lijkt aan dovemansoren gericht, waarna de omroeper zich er maar snel bij neerlegt. "Nou ja, het is in ieder geval gezellig", concludeert hij.

En gezellig is het. Mirjam (17) is vooral voor de gezelligheid vanuit Almere naar Amsterdam gekomen om dit mee te kunnen maken. "Tussen het vermaak door is het wel degelijk leerzaam", vertelt ze. "Almere is nog niet zo actief, dus ik heb weinig ervaring met actievoeren. Die ervaring kan ik hier nu op doen."

Gezien de leemte aan kraakpanden in Almere blijkt vooral het tweede deel van het programma leerzaam voor haar. In groepjes van vijf krijgen de aspirant-krakers les in het openbreken van de deur en het afschermen van de breker voor het optreden van oom agent. De workshop draait uit op een gezellige stoeipartij die er keer op keer toe leidt dat de breker door de "politie" aan handen en voeten wordt weggetild van de voordeur. Kraakactie mislukt, een heterdaadje.

Serieuzer gaat het eraan toe in de middag, als het stoeien en knuffelen wordt ingeruild voor het theoretische werk: hoe te handelen bij een verhoor wanneer je bent gearresteerd. In een voorbeeldsituatie, waarbij twee personen zijn gearresteerd nadat ze een spoorbaan hebben geblokkeerd uit protest tegen een naderende chloortrein, gaat de aandacht uit naar de verhoortechnieken van de politie.

Een lid van de "criminele organisatie" die ervan verdacht wordt de blokkade te hebben georganiseerd, wordt op het politiebureau verhoord. Het meisje dat het organisatielid naspeelt, is verbaasd over wat de "politie" allemaal wel niet weet over haar. "Ze wisten bijna wat voor kleur onderbroek ik aan had", merkt ze op.

Geert, die namens de Aktivistenschool de workshop geeft, legt uit: "Je hebt zojuist afzonderlijk thee gedronken met een aantal mensen. Die hebben een babbel met je gemaakt, en alle informatie die jij hen hebt verteld, heb ik hier nu op papier staan. Zo gaat de politie ook te werk. Als een agent langs komt in je cel om je eten of drinken te brengen, maken ze een praatje met je dat ogenschijnlijk nergens over gaat, maar voor de politie kan het interessante informatie bevatten die ze meenemen in het onderzoek."

Vervolgens wordt er een jongen verhoord, die na de blokkade van het spoorlijn door de politie bij zijn woning is aangehouden. "Tijdens de spoorbezetting heb ik niet met stenen gegooid", verklaart de jongeman. Fout, merkt een aantal mensen in het publiek op. "Door te verklaren dat jij niet met stenen hebt gegooid, verklaar je tevens dat anderen dat wel hebben gedaan. Blijf zwijgen tijdens het verhoor, dat is het beste."

Het laatste onderdeel van het dagprogramma bestaat uit het spel "geweldsperspectief": door middel van vier getekende vakken op de vloer kan men aan de hand van een aantal stellingen zelf laten zien of men de voorgestelde situatie gewelddadig vindt of niet. Dit door in een bepaald vak te gaan staan. Bij de eerste stelling, 'het plakken van posters aan de muur', blijkt het vak 'geen geweld en wel acceptabel' te klein om alle personen in kwijt te kunnen. Bij daarop volgende stellingen zal de uitkomst gevarieerder zijn.

Aan de hand van de stelling 'het gooien van verfbommen gemaakt van kaarsvet', gaat ongeveer de helft in het vak 'gewelddadig en acceptabel' en de rest in het vak 'niet gewelddadig en wel acceptabel' staan. De stelling 'het gooien van verfbommen gemaakt van glas', daarentegen leidt ertoe dat ongeveer de helft van de tachtig deelnemers in het vak 'gewelddadig en acceptabel' en de overigen in het vak 'gewelddadig en niet acceptabel' plaats nemen. Slechts één meisje bevindt zich geïsoleerd in het vak 'niet gewelddadig en acceptabel'.

Een veel gehoorde reden voor dit verschil is het letsel dat een glazen verfbom kan aanbrengen, terwijl een kaarsvetten verfbom weliswaar vervelend kan zijn, maar niet gevaarlijk. De trainingsdag wordt afgesloten met film en muziek.

Meer lezen: Arrestantengroep A’dam


Naar boven

 

 

Zwarte Kat

 

 

 

hghg