www.ravagedigitaal.org

Israëlische bezetting versterkt Hezbollah

De huidige Israëlische aanvallen en bezetting van Zuid-libanon leiden tot een patstelling. Hezbollah kan en zal de opgelegde eisen niet inwilligen, terugtrekking door Israël leidt tot gezichtsverlies. Hoe langer het conflict voortduurt, hoe groter de kans dat ook strijders uit andere landen naar Libanon zullen trekken en dat er zich, net als in Irak, Al Qaida-cellen vestigen.

door  Ed Hollants

Libanon wordt momenteel platgegooid, zeker het deel waar in meerderheid sjiieten wonen. "Voor elke raket die neerkomt in Israël bombarderen we tien huizenblokken in de Dahiya-buurt in Zuid-Beiroet", aldus Brigadier Generaal Dan Halutz, de Israëlische stafchef. "Niets is veilig in Libanon, zo simpel is dat."

Het Israëlische leger probeert Hezbollah, een politieke partij in het Libanese parlement en een militante beweging van sjiitische moslims, te vernietigen. In wezen is het dus een aanval op de sjiieten in Libanon. Net als in Gaza met betrekking tot Hamas wordt de Libanese bevolking het leven zó zuur gemaakt dat ze het wel na laat om ooit nog een groepering als Hezbollah te steunen.

Bombardementen op niet-sjiietische doelen moeten Libanon verdelen. De welgestelden en moderne jongeren (Beiroet begon haar naam het Parijs van het Midden-Oosten te worden weer waar te maken) zullen het voelen. Hiermee wordt geprobeerd hen in de richting van het verzet en de strijd tegen Hezbollah te bewegen waardoor de partij geïsoleerd raakt. Mocht er opnieuw burgeroorlog uitbreken dan is dat altijd beter dan dat Hezbollah zich op Israël richt.

Vernietigingsdrang

De aanval van Israël, die op 12 juli losbarstte, is al langer voorbereid. De wijze waarop Israël momenteel reageert op een militaire actie van Hezbollah, waarbij twee Israëlische militairen werden ontvoerd, heeft alles te maken met het feit dat het Syrische leger inmiddels uit Libanon verwenen is. Dat Libanon gepacificeerd wordt door een beperkte oorlog, met als doel de uitschakeling van Hezbollah, is de volgende stap. Vervolgens kan er een vredesverdrag met Libanon worden afgesloten.

De Israëlische aanval kan ook gezien worden als onderdeel van de VS-strategie voor het Midden-Oosten, die voor een belangrijk deel benoemd wordt als 'de oorlog tegen terreur'. Terwijl de meeste Libanese burgers aanvankelijk de aanleiding van het conflict bij Hezbollah leggen, hetgeen op termijn juist de positie van Hezbollah had kunnen ondermijnen, reageert Israël met een zekere mate van een vernietigingsdrang dat het eerder lijkt dat de rijen zich in Libanon sluiten dan dat er verdeeldheid ontstaat.

Israël kan ook niet anders. Het land heeft zich altijd als doel gesteld een zo groot mogelijk gebied te behouden met zo min mogelijke Arabische inwoners. Het ontstaan van Israël op zich was al een gewelddadige verovering, waarbij de oorspronkelijke Palestijnse bevolking deels verdreven en gevlucht is, waarna zij niet terug kon keren. Tal van Palestijnse dorpen en steden zijn in de vorige eeuw met de grond gelijk gemaakt. Dit kon alleen gebeuren vanuit een superioriteitsgevoel en de beschouwing dat Arabische mensen 'nog net wel of net niet mensen' zijn.

Militaire dominantie

De geschiedenis leert dat Israël slechts met militair geweld kan overheersen. Elk vredesoverleg kan niets anders inhouden dan een kritische beschouwing van de eigen (ontstaans)geschiedenis en het ter discussie stellen van de eigen zienswijze. En dat is momenteel nog vele bruggen te ver. In plaats daarvan is er sprake van een steeds verder gaande vlucht naar voren met gebruikmaking van militaire middelen. Wat dat betreft heeft het Israëlische beleid veel weg van dat van het vroegere apartheidsregime in Zuid-Afrika.

Het gevolg is dat de Israëlische politiek zich steeds verder beweegt richting etnische zuiveringen en het letterlijk uitroeien van bevolkingsgroepen. Israël kan geen enkele inbreuk op haar militaire dominantie dulden, want in dat geval breekt er een discussie los onder de eigen bevolking waarin de militaire dominantie op de lange termijn als niet langer houdbaar wordt beschouwd en er dus naar daadwerkelijk overleg en vrede gestreefd moet worden, die alle partijen recht doen.

De poging om Hezbollah militair uit te schakelen en als beweging te verzwakken, past ook prima in de strategie van de VS. Elke (politieke) kracht die inbreuk maakt op de hegemonie van de VS moet onschadelijk gemaakt worden. De al tientallen jaren verleende steun van de VS aan Israël, de zeer sterke pro-Israël lobby (zowel een joodse als een christelijke lobby) in de VS en de zionistische krachten onder de neo-conservatieven en de binnen de regering Bush maken dat de VS meer dan ooit partij kiest. Israël wordt gezien als voorpost van christelijk-joodse waarden en vrij ondernemerschap in een duistere wereld.

Eén ding is zeker. De kloof tussen Israël en de omringende landen wordt zo nóg dieper en de racistische vooroordelen over en weer stijgen tot ongekende hoogten. Al Qaida likt zijn vingers erbij af. Daarnaast is de oorlog in Libanon volgend op die in Irak een nieuw voorbeeld van het vastlopen van de modernste en sterkste militaire machten op relatief kleine guerrillabewegingen die zijn ingebed in een bevolking. Deze oorlog toont ook aan dat de morele principes waar het westen zich op baseert geen stuiver waard zijn, voor degenen die daar nog aan twijfelden.

Kruistocht

De Amerikaanse steun aan Israël om de oorlog voort te zetten en met spoed een groot aantal precisiebommen aan Israël te leveren, laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Dit gaat gepaard met een veel beter inzicht en ruimere kennis bij de gemiddelde burger in Arabische landen over de gebeurtenissen in het Midden-Oosten en de rol die Israël en de VS daarin spelen, dan die de gemiddelde Westerse burger heeft.

Bin Laden kan nu rustig achterover leunen in zijn grot, hij hoeft hier niets meer aan toe te voegen. Veel Arabische burgers zullen opnieuw concluderen dat er een christelijk-zionistische kruistocht tegen de Arabische landen en de islam in gang is gezet. Er breken gouden tijden aan voor fundamentalistische groeperingen en netwerken. De groei van deze groeperingen zal in landen als Egypte, Syrië, Saoedi-Arabië en Jordanië verder toenemen en kan op den duur tot ware volksbewegingen uitgroeien, die proberen de macht over te nemen of de landen te destabiliseren.

Dit alles heeft in onze samenleving ook zijn weerslag op allochtonen met een islamitische achtergrond, die zich toch al tweederangsburger voelen en meer en meer klem komen te zitten tussen twee kampen. Ook zij kijken naar de satellietzenders, hebben familie in de landen waar zich conflicten afspelen en hebben meer kennis over de situatie aldaar dan autochtonen. Onbegrip en frustratie zoeken een uitweg.

De meeste terreurdeskundigen stellen dan ook dat de strijd tegen het terrorisme uiteindelijk moet gaan om de heart and minds van de burgers in plaats van het toepassen van massief militair geweld. Juist deze strijd verliezen Israël, de VS en in hun kielzog vele Westerse landen in een groot deel van de wereld.

Burgerdoelen

Oorlogsmisdaden lijken in het huidige conflict tussen Israël en Hezbollah eerder norm dan uitzondering. Hetzelfde beeld zie je in Irak tussen de VS en de verzetsgroeperingen. Wordt de eigen oorlogsmisdaad niet zo benoemd maar als een noodzakelijk kwaad voorgesteld om erger te voorkomen, dát wat de ander doet is per definitie een oorlogsmisdaad en terreur.

Het aanvallen van de bevolking om een conflict te beëindigen is een beproefd recept. In Vietnam werd door het leggen van bommentapijten, ook op bewoonde gebieden, geprobeerd de bevolking murw te slaan. In de Tweede Wereldoorlog werden er in Japan atoombommen op burgerdoelen gegooid en werden Duitse steden, met als bekendste voorbeeld Dresden, met de grond gelijkgemaakt. In Tsjetsjenië werd de hoofdstad Grozny volledig door de Russen verwoest.

Burgerslachtoffers worden meestal goed gepraat met de redenatie dat je niet de intentie hebt om burgers te doden. Zo kan Israël een raket afschieten op bijvoorbeeld een groep mensen of een wooncomplex waarin zich een naar eigen zeggen een strijder bevindt en waarbij naast deze strijder burgers omkomen. Vervolgens wordt gesteld dat het niet om de burgers te doen is, maar er wordt wel degelijk geschoten met de wetenschap dat er burgers bij om kunnen komen.

Elke vrachtwagen of ieder busje in Libanon wordt door Israël gezien als een doelwit omdat er een raket in vervoerd kan worden. Dezelfde redenatie gaat op voor bruggen, communicatietorens en wat eigenlijk niet, want alles kan ook door 'terroristen' gebruikt worden. Bolton, de VN-ambassadeur van de VS, stelt zelfs dat je uit moreel standpunt een door een raketbeschieting gedode burger in Israël niet kunt vergelijken met een door een bombardement gedode burger in Libanon…

Kakkerlakken

Wat echter tijdens de Tweede Wereldoorlog nog lukte, het murw slaan van de bevolking, bleek niet op te gaan in Vietnam en gaat ook niet op in Afghanistan, Irak, Libanon of de Gazastrook. Om het begrip terrorisme dát publieke effect mee te geven dat het nodig heeft, mag de tegenstander niet langer als mens beschouwd worden. In het geval van het Midden-Oosten, maar ook van conflictgebieden als Afghanistan en Somalië en van het terreurnetwerk Al Qaida hebben we het over door de islam geïnspireerde bewegingen.

Het kon dan ook niet anders dan dat ook de islam in het verdachtenbankje werd geplaatst. De tegenstander diende in de publieke opinie gedehumaniseerd te worden. Het is namelijk weer in om elkaar als kankergezwel te benoemen dat verwijderd dient te worden. Vroeger werden op die manier de kakkerlakken bestreden. Joden werden neer gezet als ongedierte, (communistische) vrijheidsstrijders als oneerlijke gemene strijders die een voorkeur voor martelen zouden hebben.

Om er volop tegenaan te gaan en het kwaad te bestrijden met alle ter beschikking staande middelen, heeft men nu het containerbegrip terrorisme geïntroduceerd. Terroristen moet je net als ongedierte verdelgen. Daarmee hoeven we ons niet meer te verdiepen in de achtergronden en beweegredenen van (religieuze) bevolkingsbewegingen of het conflict politiek te benaderen en te onderhandelen.

Voor het verdelgen van terroristen hebben we uitsluitend militaire macht en middelen nodig. De samenleving wordt gemilitariseerd, de burgers worden op een permanente oorlog voorbereid. Dit proces vindt in Israël al decennia lang plaats en begint nu ook in de VS en andere Westerse landen van de grond te komen.

Revolutionair elan

Aan 'onze' kant staan de zuivere en moreel integere staten die het goede met iedereen voor hebben en voor de juiste zaak vechten. Te pas en te onpas wordt het begrip terrorisme gebruikt om de tegenstander te definiëren. Bewegingen als Hezbollah in Libanon, Hamas in de bezette gebieden en Mahdi in Irak zijn volksbewegingen met enorme steun met name onder de armen. Meer dan menige staat dragen zij zorg voor de bevolking betreffende onderwijs, medische zorg en voedselhulp.

Toch wordt hen het etiket 'terreurorganisatie' opgeplakt. Deze bewegingen zijn echter iets totaal anders dan het met recht betitelde terreurnetwerk van Al Qaida. Het moge eveneens duidelijk zijn dat bewegingen als Hezbollah en Hamas tegelijkertijd de eigen bevolking net zo makkelijk opofferen in de strijd en terroristische middelen gebruiken om hun doel te bereiken. Maar dit doen staten even goed. Dit maakt je nog niet een terroristische organisatie.

De door de islam geïnspireerde massabewegingen zijn tevens in zekere zin antikapitalistisch en een vormen als zodanig een bedreiging voor de huidige politieke economische machthebbers en de machtsbalans. Ze zijn óók het directe gevolg van onrecht, bezetting en uitbuiting. Je kunt ze zelfs als emancipatorische bevrijdingsbewegingen zien, hoe gek dat ook klinkt. Helaas gebaseerd op een fundamentalistische ideologie en met nieuwe vormen van onderdrukking.

Het revolutionaire elan van deze religieuze volksbewegingen vormt misschien wel de grootste bedreiging voor zowel de Arabische als Westerse machthebbers. Een islamitische beweging of staat als Iran houdt zich niet aan de spelregels waar neoliberalen graag mee werken.

Islamitisch offensief

We hoeven ons dan ook weinig illusies te maken over de werkelijke betrokkenheid van de VS of Israël bij het welzijn van de bevolkingen in het Midden-Oosten. Uitspraken hieromtrent zijn voornamelijk bedoeld om het militaire optreden tegenover de eigen bevolking te rechtvaardigen, in Arabische landen hebben ze nauwelijks weerklank. Het agressieve en gewelddadige optreden van Israël en de VS zorgt ervoor dat dáár waar verkiezingen plaatsvinden fundamentalistische groeperingen sterk naar voren schuiven, denk aan de Palestijnse gebieden, Irak, Libanon en Egypte.

Het initiatief ligt dan ook steeds vaker bij de islamitische volksbewegingen die blaken van zelfvertrouwen en in het offensief gaan. De VS, andere westerse landen en aan het eind ook de VN, lijken steeds vaker voor verrassingen komen te staan en zijn in toenemende mate in het defensief geraakt. Israël heeft zich nu in Libanon met haar eisen schaakmat gezet. Militair gezien weet zij haar grootspraak bij aanvang van het conflict niet waar te maken en op diplomatiek niveau zijn er eisen gesteld waar Hezbollah nooit op in kan en zal gaan.

Het resultaat is óf een eindeloze bezetting en dus oorlog, die ook tot een regionaal conflict kan leiden, óf het inslikken van de opgelegde onhaalbare eisen. Beiden leiden tot gezichtsverlies van Israël. Hoe langer Israël in Libanon blijft zitten, hoe groter de kans dat ook strijders uit andere landen naar Libanon zullen trekken en dat er zich, net als in Irak, Al Qaida-cellen vestigen. Dat is een groot verschil met de vorige Israëlische bezetting van Libanon in 1982. De wereld is sindsdien veranderd.

In Somalië, ook een voorbeeld van een land dat door de VS gezien wordt als frontstaat voor de strijd tegen terrorisme, is sprake van een constante inmenging van de VS door onder andere steun aan milities. Het gevolg is contraproductief. De islamitische beweging, de Unie van Islamitische Rechtbanken, heeft de door de VS gesteunde milities zo goed als verslagen. Het heeft eindelijk voor een vorm van orde gezorgd en daardoor een grote steun onder de bevolking verkregen. Hiermee is een volgende islamitische staat een feit.

Helaas worden steeds meer mensen gedwongen te kiezen tussen twee kwaden: de VS en haar strijd tegen terrorisme en aan de andere kant fundamentalistische islamitische bewegingen. Te hopen valt, en dat lijkt niet onwaarschijnlijk, dat de islamitische volksbewegingen en staten op den duur van binnenuit democratiseren. In Iran was dit proces aardig op gang gekomen, maar dat proces is onder meer door de agressieve politiek van Israël en de VS weer op de achtergrond geraakt. Het grootste obstakel om te komen tot een meer democratisch en minder gewelddadig Midden-Oosten, is de huidige politieke koers van met name Israël en de VS.

De auteur is werkzaam voor het project D4: Dromen, Durven, Denken, Doen (voorheen Autonoom Centrum)

- - - - - - - - - - - -

.

.

.

Naar boven

Zwarte Kat

hghg