●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
2005 ● Overzicht
#13
Alec Empire's rocklawine
Even dreigde het helemaal mis te gaan met het concert van Alec Empire, zondagmiddag in het Alkmaarse Parkhof. Na het eerste nummer ging de computer in staking, met alle decibelloze gevolgen van dien. Daar sta je dan als Duitse rocker met revolutionaire ambities en volumineuze 'noise' als belangrijkste wapen.
tekst Peter Bruyn
Gelukkig bleek het ongemak van tijdelijke aard en wist elektronica-pilote Nic Endo na enkele minuten weer een moordende 'groove' uit haar apparatuur te halen. ,,I wanna be so high that I can't see no more'', brulde Empire vervolgens in het nummer 'Overdose (High on the Adolph Hitler Drug)'
Van een betje provoceren en agiteren is de Duitser nooit vies geweest. Dat begon al met de eerste single van zijn groep Atari Teenage Riot, die opgericht werd in het Berlijn van de de vroege jaren negentig dat toch niet het Teutoonse Lusthof bleek dat Helmut Kohl bij hereniging van de twee Duitslanden beloofd had.
Neonazi's vielen Turkse immigranten en vluchtelingencentra aan. Atari Teenage Riot reageerde met de single 'Hetzjagd auf Nazis' die prompt door de radio geboycot werd. De snoeiharde mix van punk en gabber-achtige elektronica die het handelsmerk van Empire's groep werd, groeide uit tot één van de meest authentieke muziekstijlen van het decennium en kreeg de naam 'digital hardcore'.
Bij zijn vorige bezoek aan ons land stond de inmiddels 33-jarige Empire nog in de grote Melkweg Max. Ditmaal kwam hij naar Drachten en Alkmaar. In de Kaasstad trad hij in het sympathieke, 25 jaar bestaande punk-hondenhok Parkhof op, dat amper honderd fans kan herbergen. En dat alles in het kader van de Europese tournee die zijn nieuwe album 'Futurist' moet ondersteunen.
Op 'Futurist' heeft Empire na 15 jaar oorverdovende elektronica de gitaar herontdekt. De rock'n'roll is vandaag de dag volledig door de commercie ingekapseld, meent hij. Dus waagt hij n aldus een heus op het cd-boekje afgedrukt manifest n nog één laatste poging om het ware rock'n'roll-gevoel uit te kotsen.
En dat doet hij in Parkhof, na die eerste haperingen, overtuigend. Met ontbloot bovenlijf en de handen als in gebed om de microfoon gevouwen, staat hij op het podium. Precies zoals Iggy Pop op de hoes van diens legendarische album 'Raw Power' uit 1973.
En zijn muziek is net zo compromisloos als die van Iggy and the Stooges destijds. Bijgestaan door muze Nic Endo, een gitarist en een drummer laat de Duitser een meedogenloze en indrukwekkend strakke rocklawine door het Alkmaarse zaaltje denderen, met als hoogtepunt het alle rockcliché's tot de zesde macht verheffende 'Kiss of Death'.
Elvis, de Sex Pistols, Public Enemy n stuk voor stuk zorgden ze voor een muzikale aardschok. Maar stuk voor stuk kwamen ze ook razendsnel in commercieel vaarwater terecht dankzij de slimme marketingstrategieën van respectievelijk Colonel Parker, Malcolm McLaren en Rick Rubin.
Empire heeft het nooit zover laten komen. Hij blijft agiteren, al is het de vraag of z'n politieke boodschap overal even helder doorkomt. Wie de man door de jaren heen een beetje gevolgd heeft, weet dat hij weliswaar weinig concrete maatschappelijke alternatieven te bieden heeft, maar dat z'n verontwaardiging en engagement integer zijn.
In Parkhof danst het publiek een wilde pogo of vlucht voor het volume de zaal uit. Een enkele balorige bezoeker schreeuwt ,,Harder!''. Maar hoewel in Alkmaar ooit de victorie begon in de strijd met de Spanjaarden, zit de wereldrevolutie er deze zondagmiddag toch niet in.