Ravage #14
5 november
2004

 

Ravage   ● Archief    ● Overzicht 2004    ● Overzicht #14


Voorbij het ESF

Mijn eerste ervaring met het Beyond ESF is het binnenlopen van zomaar een zaal en weggeblazen te worden door heftige videobeelden van een groep Italianen die zowaar een heel vluchtelingendetentiecentrum demonteert en na een handgemeen met de politie er nog mee weg weet te komen ook.

Het is woensdagavond, rond half negen, een druilerige dag in Amsterdam. Met een viertal mensen nemen we de bus naar Londen. Zo rond enen komen we aan bij de veerboot in Calais: een desolaat asfaltlandschap afgewerkt met lichtmasten en containerkantoren. We worden gemaand de bus uit te stappen voor paspoortcontrole en betreden een steriele witte ruimte waar mensen in lange rijen stilzwijgend wachten op de goedkeuring van de grenspolitie.

Vandaag worden er gelukkig geen mensen afgevoerd. Halfslapend worden we de veerboot ingeladen waar ons aan de andere kant eenzelfde soort ritueel wacht. Nu worden er 'verdacht' donkere mensen uit de groep gehaald: Waar komt u vandaan? Wat komt u doen in Engeland? Waar gaat u verblijven? Kunt u dat bewijzen? Na enkele min of meer bevredigende antwoorden worden de mensen met een nors gebaar doorgestuurd.

Het is me al vaker overkomen dat ik met een bitter gevoel sta toe te kijken terwijl de grenspolitie, soms met kwijlende herdershonden in de hand, mensen uit bus of trein wegvoert. Geen woord van protest van reizigers. Elke keer word je weer geconfronteerd met de kafkaeske onmenselijkheid aan de grens. Zo ook nu.

In Londen is er onderdak voor ons geregeld in een gekraakte opslagruimte, tezamen met en een stuk of wat internationale actie-sambabands. De beheerders van de ruimte, een levendige mix van technofreaks, kunstenaar, punks, feestbeesten en alcoholici, zijn voornamelijk bezig met het organiseren van feesten of het herstellen ervan.

Die avond bestormen we met een groep van zo'n 150 personen de aankomsthal van de internationale treindienst Eurostar. Onder het spelen van samba en het schreeuwen van de klassieke slogan 'no border no nation, stop deportation!', maken we het feitelijk onmogelijk voor de politie om paspoortcontroles uit te voeren. De vele driedelig verpakte reizigers die ons voorbij komen lopen, kijken enigszins ontsteld. De politie is al lang blij als we luidruchtig onze weg weer vervolgen.

De actie was voorbereid door de Wombles, een groep die is ontstaan uit de brokstukken van het ingestorte Reclaim the Streets netwerk. Zij zijn de hoofdorganisator van het Beyond ESF forum, de grootste van de autonome fora die in de marge van het officiële ESF forum zijn georganiseerd.

Het Europees Sociaal Forum speelt zich grotendeels af in Alexandra Palace, een expositiehal van haast bijbelse proporties. De vloer ligt bezaaid met kranten, flyers en ander propagandamateriaal dat vergeefs de aandacht probeert te trekken van de dolende massa's die de grootste moeite hebben een keuze te maken uit de ontelbare hoeveelheid bijeenkomsten die het programma rijk is.

Critici menen dat dit het slechtste forum is sinds de start van de reeks internationale fora. Ken Livingstone, de burgemeester van Londen, en de Socialist Workers Party houden de organisatie in een wurggreep. Het forum wordt gesponsord en alternatieve stromingen krijgen nauwelijks ruimte in het programma.

Diezelfde critici bestormen het podium van een plenair debat over anti-fascisme op de avond dat Ken Livingstone zou spreken. Hiermee uiten ze hun ongenoegen over de hypocrisie (Livingstone is weer toegetreden tot Labour, de oorlogspartij) en de hiërarchische houterigheid van het forum.

De levendige diversiteit van de autonome ruimtes houdt mij echter meer bezig dan de kritiek op het officiële ESF-programma. Overal mensen die druk ervaringen, publicaties en video's aan het uitwisselen zijn, intense begroetingen van oude vrienden, verloren gewaande liefdes en vergeten politieke samenzweerders.

Mijn eerste ervaring met het Beyond ESF is het binnenlopen van zomaar een zaal en weggeblazen te worden door heftige videobeelden van een groep Italianen die zowaar een heel vluchtelingendetentiecentrum demonteert en na een handgemeen met de politie er nog mee weg weet te komen ook.

Mijn grootste interesse gaat uit naar migratiegroepen verenigd in het No Border en Frassanito netwerk aan de ene kant, en groepen die zich organiseren rond de thema's flexibiliteit en precairheid aan de andere kant: de Italiaanse Chainworkers & Kompanen en het Noord-Europese Antikapitalistisch Netwerk.

Zij organiseren de 'eerste samenkomst van het Europese Precariaat', wat niet echt georganiseerd blijkt te zijn, maar de mogelijkheid biedt aan een grote diversiteit van Europese groepen om elkaar te leren kennen en verhalen met elkaar te delen. De bijeenkomst eindigt in een oproep voor de eerste mei, een EuroMayday die flexwerkers, werklozen en migranten samen de straat op moet brengen in alle grote Europese steden.

Zowel de migratie- als de flexgroepen hanteren een soort tweetanden strategie waarbij ze zich manifesteren in het Beyond maar ook debatten organiseren op het officiële ESF-forum. Iets wat zowaar lijkt te werken.

Er vindt een heuse kruisbestuiving plaats waarbij een innig verband wordt gesmeed tussen enerzijds migratiethema's zoals freedom of movement en de strijd voor open grenzen, en anderzijds de strijd van geflexibiliseerde arbeidskrachten in een tijd dat de sociale rechten van de welvaartsstaat worden weggesaneerd.

Natuurlijk heb ik het dan nog niet gehad over de subversieve clowns, de enorme en hyperactieve sambaband, de Indymedia activisten die opgepakt werden, de optredens en feesten in de verschillende gekraakte ruimtes en de indruk die het zompige Londen achterlaat; groot, gemeen, maar toch met een zekere romantiek.

Merijn

Meer info: www.indymedia.org.uk

 

Naar boven