Ravage
#16
23 december
2004
●
Ravage ●
Archief
● Overzicht
2004 ● Overzicht
#16
Maffe muziek op Oddpop
Onaangepast én onaangetast. Zo kun je de artiesten die te horen en bewonderen waren op het derde Oddpop festival in Maastricht best noemen. ,,Het lukt ons nooit om een honderd procent geslaagd programma samen te stellen. Daarvoor zoeken we het toch te zeer aan de rafelranden van de popmuziek.''
Tekst Theo Ploeg
Het knusse Löss Theater in het centrum van Maastricht is op deze decemberavond goed gevuld met een paar honderd mensen die luidkeels meezingen met de valse zang van Jack de Rapper. Jack springt op het podium, struint door het publiek en heupwiegt op de muziek die door de speakers knalt. Tot vervelens toe roept hij 'Café au Chocolate'. Met een beetje goede wil is er nog net een melodie in te ontdekken. Zelf noemt hij het vast zingen. Het publiek maalt er niet om. Zij genieten van het ontstellend slechte optreden van de kleine Belg.
Een week eerder vertelde Ray Moon me al over deze muzikant: ,,De bedoeling is om groepen en artiesten te vinden die popmuziek maken waarbij het onduidelijk is of het nu goed is of slecht. Dat is nog behoorlijk lastig hoor. Dit jaar hebben we bijvoorbeeld Jack de Rapper. Als je die een keer gezien hebt... [stilte, dan schaterend] ...die man weet zelf niet hoe slecht hij is.''
Conformisme
Daarmee slaat de 37-jarige beeldend kunstenaar de spijker op z'n kop. Oddpop is zijn festival. Drie jaar geleden organiseerde hij de eerste editie uit onvrede met de toenmalige staat waarin de popmuziek verkeerde. Het besef dat het anders moest, kwam tijdens het zoveelste bezoek aan een groot popfestival. ,,Iedereen loopt daar druk te doen met walkietalkies. Dat staat me tegen, die professionalisering die meteen voor een soort festivalgedrag bij de bezoekers zorgt'', zegt Moon minzaam.
Nog belangrijker: dat soort professionalisme heeft ook zijn weerslag op de muzikant en dat maakt de muziek er niet beter op. Juist dát wil Oddpop laten zien en horen. ,,Zie het als een duidelijke reactie. Wij zoeken mensen die dat bewust achterwege laten, die zichzelf zijn en daardoor een soort menselijkheid in de muziek brengen'', betoogt Moon. Dan denkt hij even na: ,,Muziek die écht gebeurt, dat is Oddpop.''
Moon weet waar hij het over heeft. Met zijn band (Los) Dansing Queenc begeeft hij zich al tien jaar naast de gebaande paden. Zo reden zij op een zondagmorgen - met een oude Ford Escort waarop een PA was vastgebonden - door de Maastrichtse arbeiderswerk Malberg. Moon scheurend op zijn gitaar, iemand anders schreeuwend door een microfoon.
Ook lieten zij het versterkte geluid van een elektrische gitaar, die achter een bus over de grond werd meegetrokken, horen en hield de band tijdens een optreden één enkel moment drie kwartier vast, alsof de muziek bleef hangen, als een plaat in een groef. Moon: ,,Niets conformisme! Je moet iets laten zien dat mensen niet kunnen plaatsen, pas dan gaan ze nadenken.''
Odd
Instemmend geknik van Kim Laughs (26), evenals Moon afgestudeerd aan de Rijksacademie voor Beeldende Kunst in Maastricht en organisator van Oddpop. Ook bij hem speelt muziek en geluid een bepalende rol in de installaties die hij maakt. Daarnaast produceert hij elektronische muziek n noise en industrial om precies te zijn n en organiseert hij avonden waarop jonge elektronische muziekmakers zich presenteren in de werkplaats van Stichting Intro.
Laughs: ,,Met Oddpop willen we een podium creëren voor mensen die op een andere manier met muziek bezig zijn, inclusief onszelf. [grinnikend] We hebben er allemaal al een keer opgetreden.'' De taakverdeling tussen de twee is duidelijk. Laughs houdt zich bezig met elektronische muziek, Moon met rock en gitaarmuziek. Al lijkt die muziek vaak heel erg op elkaar, meent Laughs: ,,De rauwheid, de uiting, die komt vaak overeen. De emotie, zeg maar. Heel los, rauw en onvoorspelbaar. De vertaling is alleen anders.''
Op de derde editie van Oddpop wisselen rock en elektronica elkaar af. Maar tot echte, authentieke emotie komt het zelden. Meestal is het idee en het enthousiasme leuker dan de uitvoering. Zoals bij de eerder genoemde Jack de Rapper en bij de Belgen van The Electrifying Beef Brothers die met verve de hedendaagse hiphop door de mangel halen maar als gevolg daarvan dodelijk saai zijn.
Op en top Odd echter zijn Harry Merry en Puyo Puyo. Eerstgenoemde Rotterdammer is een entertainer in hart en nieren die staand achter zijn keyboard popliedjes zingt in vals cockney Engels. Dat doet ie dan weer met zoveel zelfvertrouwen en zoveel houterigheid dat het een genoegen is om naar hem te kijken. En te luisteren, want soms klinkt het resultaat als PIL of Velvet Underground. Nou ja, een beetje dan.
Fransman Puyo Puyo gaat er met de hoofdprijs vandoor. Zijn fraaie lowbudget clipjes die hij vanaf zijn ibook vertoont, de opzwepende electro met smerige baslijnen (die doet denken aan die van Electronicat), het klopt helemaal. Die zie je vast binnenkort op de 'gewone' festivals. Of ie dan meteen niet meer Odd is?
Meer info: www.oddpop.nl