● Ravage   ● Archief    ● Overzicht 2001    ● Overzicht #1


Uit: Ravage #1, 12 januari 2001

Glup, Glup, Glup

Een avond met taartgooier Noël Godin

,,De president van Amerika moet hoe dan ook getaart worden'', zegt de vermaarde Belgische taartgooier Noël Godin. Samen met enkele collega's was hij te gast op de feestelijke avond 'Banketbakkers zonder grenzen' die onlangs in Amsterdam plaatsvond. Marina Groen liet deze unieke gelegenheid voor een gesprek met deze beroemdheid niet aan haar voorbij gaan.

Rond tien uur 's avonds loop ik het gebouw in de Amsterdamse Plantage Doklaan binnen waar de bonte avond van Banketbakkers zonder Grenzen plaats zal vinden. Bij binnenkomst tref ik een niet bepaald voor een party uitgedoste menigte aan en voel me ietwat opgelaten in mijn PC Hooft-outfit. Ik bedenk me dat ik nu nog rechtsomkeert kan maken. Naar Artis bijvoorbeeld, om te kijken of de apen al liggen te slapen. Doch, ik schraap alle moed bij elkaar, doe nog even snel mijn wenkbrouwpiercing in en wandel achteloos de zaal in. Kees Stad, een van de organisatoren van het feest, introduceert mij bij Godin, om daarna weer te verdwijnen tussen de aanwezigen in de zaal. Ik krijg een warm onthaal van Godin en zijn vriendin Francoise. Hij stelt me voor aan andere beroepstaarters als Robert Dehoux en zijn vriendin Yaki Knuysen en de Belgische fotografe Corrine. Ik schuif een stoel bij en het kost me weinig moeite om me op mijn gemak te voelen bij dit bonte gezelschap. Er wordt stevig gedronken en veel gelachen. Door mijn miserabele Frans gaat helaas veel van de onderlinge pret aan mijn neus voorbij. Gelukkig blijkt Yaki Knuysen het Vlaams te beheersen en bereid het een en ander te vertalen.

Gejuich

De avond vangt aan met een Franstalige documentaire Que Que Peut, Puisse die eerder door het Belgische Canal+ werd uitgezonden. De film gaat grotendeels over een festival in Montréal dat daar vanwege een proces tegen taart-gooiers gehouden werd. Thema van dat festival was 'cultureel terrorisme', of hoe voeren dollen en dwazen politiek radicale acties. De film wordt zo nu en dan verstoord door discussies over onder andere de zin van deze acties. Na deze veertig minuten durende film worden er een paar filmpjes vertoond over de tactiek en de strategie van het taartgooien waaronder de klassieker Crème et Chatiment waarin de Franse filosoof Bernard Henri-Levy zes maal de klos is. Zo nu en dan als er een taart over het doek vliegt, brult Godin in het Frans wat de zaal in, beantwoord door een luid gejuich. Noël Godin is een man die een en al passie, hartstocht en energie uitstraalt. Een warme persoonlijkheid waar je niet omheen kunt. Kees Stad schreef al weer enige tijd geleden in Ravage over Godin: "hij ziet er misschien uit of hij nog geen band kan plakken, maar hij heeft wel het 800 pagina's dikke 'Anthology Of Radical Subversion' geschreven. Daarnaast is hij gevreesd in België en Frankrijk, waar hij al twintig jaar jacht maakt op prestigieuze filosofen, politici en media-types. Onder het pseudoniem Georges Le Groupier stampt hij ze slagroomtaarten in het gezicht", aldus Stad.

Machtswellustelingen

Tegen een uur 's nachts, wanneer alle films bekeken zijn, voel ik me zwak, ziek en misselijk, en heb nog steeds niet met Godin gesproken. Yaki lost dit voor me op door Godin en zijn genodigden mee te nemen naar een rustiger plek aan de andere kant van de zaal, waar we ons intiem, met de stoelen tegen elkaar, bijeen scharen. Volgens Godin is taarten een van de manieren om het imago en de reputatie van vooraanstaande mensen om zeep te helpen omdat je ze hiermee belachelijk maakt. Hij taart alleen mensen die misbruik maken van hun macht, of zoals Yaki zegt: ,,machtswellustelingen.'' Het idee voor het taarten ontstond eind jaren '60 toen Godin als recensent voor een filmtijdschrift werkte. Hij publiceerde in dit blad zo'n 200 interviews over films, waarvan hij er volgens Yaki zeker een derde uit zijn duim heeft gezogen. In een van die verhalen laat Godin de door hem verzonnen filmmaker Georges le Gloupier iemand een taart in het gezicht gooien. Vervolgens besloot hij zelf daadwerkelijk te gaan taarten, waarbij hij zich telkens uitgaf voor Gloupier. De eerste die door Godin werd getaart was de schrijfster Marguerite Duras. Godin: ,,Dit voelde zo heerlijk, zo zalig''. Wanneer ik opper dat het me nogal confronterend lijkt om een taart tegen je snuit te krijgen en hem vraag of hij niet bang is dat het slachtoffer een hartstilstand krijgt, reageert Godin opgewonden. ,,Nee daar ben ik absoluut niet bang voor. Integendeel, ik zou het een voltreffer vinden als iemand gestrekt ging. Natuurlijk schrikken diegene die getaart worden. Ze weten niet wat er gebeurd, maar uiteindelijk zijn ze alleen gekwetst in hun hoogmoed'', aldus Godin.

Bill Gates

Godin legt me uit dat een 'professionele' taarter geen taarten gooit, maar deze in het gezicht van het slachtoffer duwt. Verder is het van belang om het taart-gooien met een groep mensen te doen. Dan is de kans dat je je doel mist veel kleiner. Zijn Godin en zijn mede taart-gooiers wel eens gearresteerd tijdens een van hun ludieke acties? Godin: ,,De eerste keer dat we met de politie en bodyguards te maken kregen, was tijdens het taarten van Bill Gates. Er was veel commotie rond deze taart-gooiactie. Als reactie hierop hebben we lachend de internationale strijdkreet van de taarters geroepen: 'Glup, Glup, Glup'.'' De taarten die Godin en zijn mede-taarters gebruiken, worden geleverd door een klein bedrijf. ,,Aangezien we erg lui zijn, en geen zin hebben om te werken, maken we ze niet zelf'' zegt Godin. ,,We hebben ook een eigen koe, die 'Gloep' heet en de melk produceert waar de crème voor op de taart van wordt gemaakt, vult Yaki aan. ,,Echt waar!'' zegt ze vol overtuiging, als ze merkt dat ik enigszins twijfel aan het bestaan van 'Gloep' de koe. Een van de volgende potentiële slachtoffers van Godin is de Paus. ,,Hij is een seriemoordenaar. Hij is tegen het gebruik van anticonceptiemiddelen'', zegt Godin. ,,Een echte wellustmoordenaar'', vult Yaki opstandig aan. (Genoeg redenen om te taarten, lijkt me). Ook de nieuwe Amerikaanse president Bush is volgens Godin aan een 'taart-beurt' toe. ,,Hij is even erg als Pinochet. Hij is een seriemoordenaar omdat hij voor de doodstraf is.'' Hij maakt overigens geen onderscheid tussen Bush en Gore. ,,De president van Amerika moet hoe dan ook getaart worden'', aldus Godin. Als afsluiting van de avond drink ik enkele glazen wijn mee en al gauw wordt de wereld om me heen steeds mooier. Yaki zegt me dat Godin graag nog een kusje van mij wil, al is het maar op zijn neus. Mais bien sur Noël, geen enkel probleem. Als ik niets vermoedend de daad bij het woord wil voegen, tilt hij me plots op en krijg ik van de beroemde taart-gooier uit België een overheerlijke tongzoen. Geef mij maar een 'kus' in plaats van een 'taart'. Ik ga naar huis, 'Glup, Glup, Glup'.

Marina Groen

.Terug naar boven