- Home - Archief - 1998 |
Uit: Ravage #272 van 27 november 1998
Na twaalf jaar op een afgeragte foeton te hebben geslapen, heeft Henry Rollins dan eindelijk een echt bed. Deze en andere onthullingen ving onze speciale verslaggever op tijdens een korte speurtocht naar de 'politics of noise'.
Volgens John Sinclair van het legendarische MC5 heeft de populaire muziek van tegenwoordig geen klap te betekenen. De muziek "bouwt geen interculturele bruggen meer, maar bevordert segregatie en de verkoop van lifestyles," aldus Sinclair (zie Ravage 271). MC5, ter ziele gegaan in de jaren '70, bepleitte een 'politics of noise'. Dat betekende: alle remmen los op alle gebieden: Kick out the jams, motherfuckers!. De Amerikaanse zanger schrijver én MC5 fan Henry Rollins gaf onlangs voor de zoveelste keer een spoken word show weg in Paradiso, Amsterdam. Rollins, bekend als briesend rockbeest in de Rollins Band, vertoont zich in z'n eentje van een zeer persoonlijke zijde. "Ik heb niet de ambitie om president te worden, dus ik zal volkomen eerlijk tegen jullie zijn," zegt hij ergens halverwege tegen de volle zaal. In no time heeft Rollins alle lachers op zijn hand. Gewapend met een fles water en een microfoon rijgt de man bijna drie uur lang de ene anekdote na de andere aan elkaar. Bijvoorbeeld over het kattenkwaad dat hij uithaalde met Ian Mckaye, frontman van Fugazi. Beiden hadden een 'Positive Abuse Program': met gigantische zonnebrillen op en keiharde muziek aan door de stad rijden, op zoek naar bejaarden, om hen eerst aan het schrikken te maken maar hen vervolgens een hart onder de riem te steken: right on! Of over hun bijbaantjes van kaartjesknipper en ijsverkoper... Inmiddels heeft Rollins wat lucratiever bijbaantjes: hij figureert regelmatig in Hollywoodfilms (The Chase, Johnny Mnemonic, Lost Highway). De moraal van de meeste anekdotes in Paradiso: "Je bent nog niet 30 procent zo cool als je denkt dat je bent", en om dat te bewijzen steekt hij de hand veelvuldig in eigen boezem. Is MC5'er Sinclair een ouwe zak die de blues heeft, of heeft hij gelijk? Nu is Rollins toevallig een groot MC5 fan. Interculturele bruggen, segregatie, lifestyles, politics of noise...zou Rollins langs de meetlat van Sinclair kunnen? Een proef op de som. Geheel volgens het punk adagio Do It Yourself heeft hij sinds eind jaren '80 van de grond af aan een goedlopende uitgeverij (2.13.61) en een platenlabel opgericht. Al wat hij verdient (door non stop arbeid) stopt hij in zijn business. Zichzelf ontziet hij; als hij thuis al slaapt (gemiddeld 4,5 uur) doet hij dat op een volkomen afgeragte foeton. In Paradiso onthulde Rollins dat hij pas dit jaar een echt Bed heeft gekocht, nog wel onder dwang van een vrouwelijke collega die zich rot schrok toen ze in Rollin's ultra sober ingerichte huis over de vloer kwam. Een heus bed: "The end of the line," verzuchtte hij. Na afloop van Rollins' optreden verdringen de bewonderaars zich voor het verkoopstalletje. Het ene na het andere t shirt met de data van de Think Tank Tour gaat van de hand. Kosten: 45 piek. Commercie en DIY gaan hand in hand bij Rollins, een reden dat hij door menigeen wordt verguisd. Hij speelt het kapitalistische spel mee, zou je kunnen zeggen, het spel waardoor volgens Sinclair de muziek naar de klote gaat. Daar kun je tegen zijn, feit is wel dat inmiddels tientallen schrijvers en bands profijt hebben van Rollins' inzet. Of hij en zijn eigen muziek met de Rollins Band onder de 'politics of noise' valt, zal hem waarschijnlijk een worst zijn. Jezelf uitleven, zeggen wat op je hart ligt, daar gaat het om. Met andere woorden: misschien kunnen we de meetlat van Sinclair beter meteen weer vergeten. Wat ze op voormalig poëzie festival Crossing Border in Den Haag te zoeken hadden, is mij een raadsel, want ze maken nauwelijks gebruik van teksten. In een uitverkochte Westergasfabriek swingt Red Snapper uit Londen dat het een aard heeft. Een uitstekende ritmesessie met als trots middelpunt een contrabas doet Red Snapper uitstijgen boven het gros aan voortdenderende Drum 'n Bass. Maar hoe goed ook, Red Snapper, dat recent de fraaie cd Making Bones uitbracht, brengt zeer mellow dansmuziekjes. 'Ja en het gaat nergens over en is volkomen van iedere dreiging gespeend' hoor ik de meetlat van Sinclair streng oordelen. Men wil zich amuseren en verder niet teveel nadenken. Hoe het ook zij, de band leeft zich uit, het publiek leeft zich uit...en is dat niet wat de 'politics of noise' uiteindelijk beoogde? (Making Bones wordt verspreid door PIAS) Meer 'politics of swing' op Asphalt Darling 02, een compilatie die grooves of rubber, beats of steel bevat. Onder meer DJ Angelo, Tombo Vira, Head First (die net hun eerste plaat uitbrengen bij Djax in Eindhoven) en Streamer zorgen voor een weldadig bad van muzak in de supermarkt der wereld (distributie PIAS). Geen woorden maar kogels. Het damestrio Purity heeft een pittige titel gekozen voor haar nieuwste cd. Bullets for words. Dertien in een dozijn Drum 'n Bass is wat we door de oren mogen laten spoelen. Meetlatten aller landen: gaat alle afmetingen te buiten! Marc Hurkmans Naar boven Naar Jaargang 1998 |