Markt van het uitgaan (45)

Was laatst bij 'n goeie vriend. Dacht ik. Gezellige avond. Dacht ik dat het zou worden. Ouwe koeien uit de sloot halen en zo. In geen jaren elkaar gezien. Zuipen, ouwehoeren, enzovoorts. Het gelijk aan onze zij, heerlijk. Hij moest naar de wc, ik hing m'n kop scheef en scande zijn boekenkast, moet kunnen. Schrok me lam. Daar stond het: MEIN KAMPF, in grote gotische letters. Vroeg hem even later hoe dat zo. Slecht boek natuurlijk verdedigde hij zich, maar wel lache op z'n tijd. Wel lache op z'n tijd? Begon ie 'n heel verhaal over 'ken uw vijand' enzovoorts. In mij knapte iets, een zekering, een zekerheid. Hoe kun je nou lachen om de grootste massamoord van de eeuw? Het foutste boek aller tijden? Bij jou in de kast? Kalmpjes an, doe niet zo paranoïde man, probeerde mijn niet meer zo goede vriend te redden wat niet meer te redden viel.

Afijn, wij in een heilloze discussie, na twee uur en liters water bij de wijn ging ik gefrustreerd naar huis. Zijn vraag: 'Ben ik een fascist als ik een fascistisch boek in m'n kast heb staan?' spookte door m'n kop. Ik denk van wel. Dit soort discussies voeren wij vaak in ons anti fascistisch onderzoekskollektief. Dat boek staat er niet zomaar. Godweet wat er verder nog aan vuilnis in die hersenpan van hem ronddrijft. Toch? Ieder het zijne, zeggen ze wel eens. Ben ik het niet mee eens, stond niet voor niks boven een concentratiekamp, Jedem das Seine. Je moet het kwaad bij de bron bestrijden. Heb het vaker zien gebeuren. Voormalig linksisten die ineens een ruk naar rechts maken. Snap er de balle van, maar het gebeurt.

Afijn, ik strompelde naar huis en dook in bed. Sloeg actieblad Ravage open en begon te bladeren. Te bladeren, ja. Ravage moet je steeds selectiever lezen de laatste tijd. Alleen de ingezonden stukken deugen, op die van Peter Edel, Bob Black, Sies van Raaij en andere renegaten na natuurlijk. Ook de redacteuren Alex en Rob blijven gewoontegetrouw aan de okaye kant, op wat uitglijdertjes na. Maar met Freek begint het al. Veel te intellectueel. Zijn co redacteurschap bij het contra revolutionaire Mba Kajere spreekt voor zich. Ons kollektief heeft verder ontdekt dat hij publiceert in het belachelijke De Jubelkrant!, uitgebracht door Marcia Huh!. Achter Huh! gaat niemand minder schuil dan Manik Marc, het vierde redactielid bij Ravage en wat ons betreft persona non grata pur sang. Wat die vent doet bij een zichzelf respecterend radicaal links tijdschrift is ons volstrekt een raadsel. 'n Seksistisch zwijn bovendien. Wat die allemaal in z'n kast heeft staan! 'n Fan van Heidegger en Nietzsche, Ernst Jünger, Cioran, Céline, allemaal rabiaat schrijverstuig.

Dat wij op den duur met onze zogenaamde antifa paranoia geen vegetarische herdershond meer in de gelederen zouden overhouden, is allemaal gelul natuurlijk. Waar het fascisme bestreden wordt, daar vallen nu eenmaal slachtoffers. Let dus goed op wat je leest, want voor je het weet, krijg je ons op bezoek. Of wie weet, lezen we nu al over je schouder mee.

Manik Marc