| - Home - Archief - 1998 |
|
Uit: Ravage #264/265 van 7 augustus 1998
Peter Pontiac is niet alleen Nederlands bekendste underground striptekenaar. Begin jaren '80 ondernam hij als een van de eersten persoonlijk iets tegen McDonald's en richtte daarbij voor tienduizend gulden schade aan. Hieronder zijn relaas.
SEARCH & DESTROY, ooit een prominent punkparool, is uw reviewer 'n te primitief credo. Hoewel 'n enkel tegelsegment of klinkerbrokstuk ook wel 's mijn hand - in blinde staat van haat - in 'n zo recht mogelijke lijn heeft verlaten, kan geweld weinig meer doen dan de grote plas bloed te vergroten. 'Geen zet onnut of onbezonnen, geen bom kan tornen aan het lot fulmineert de fee in 'Bombs away!' (Begin 80's was ik getuige van 'n destructieve 'demo' waarbij de woede zich op warenhuis en bank ruiten richtte. Zoals Nick Lowe zong 'n verfrissend geluid, maar toen 2 gemaskerde strijders 'n gietijzeren prullenbak door 'n kunsthandel etalage, met daarin 1 (Engels aandoend) landschapje wilden gaan jonassen, voelde ik me geroepen voor de schone kunsten & de zachte krachten op te komen en wierp me tussen schilderij en projectiel. "Een Rus, 'n stille!' siste 't. Oogjes flikkerden boven sjaals. Toen viel iemand me bij en wees op 'n vers bankgebouw, waarop men mij, en m'n schilderij, vergat.) Ruiten
Onder de naam A.M.F. (AntieMcDonaldsFront) ben ik heel wat keer op pad gegaan, vooral op de nachtelijke uurtjes. Gewapend met 1 of 2 stenen lekker op maat en goed in de hand liggend, ging ik dan even de hoek om, op naar de McDonald's, woest om me heen kijkend op m'n doel af. Een steen dwars door de zijruit, de ander dwars door het smoelwerk van André McDuin. De terugweg binnendoor, hard rennend tot de hoek en dan weer rustig naar binnen, uitrusten en naar bed toe. Het mooist waren de ruiten die net weer gemaakt waren, weer een steen erdoor. Ik wilde ook wel graag dat de eigenaar van de zaak zou weten waarom zijn zaak het slachtoffer was van terreur. Dat zou hij snel weten. Thuis maakte ik met uit de krant geknipte letters een dreigbrief, waarop stond: 'AMF McDonald's rot op of ruit kapot'. En dat stukje ruit kapot was een hele toepasselijke advertentie van een glashandel. Een gebroken ruit waar instond 'Ruit kapot bel dan...' Samen met de informatiefolder 'Mcdonald's is meer' van Greenpeace gingen zij achter een steen aan. Weer de ruit van de zijdeur. Ik dacht me suf om de dreigbrief kracht bij te zetten. Bij gebrek aan bommen werd het een molotov cocktail. De molotov kwam terecht in een doos met vet waardoor de vlammen gelijk tegen het plafond sprongen, wauw. Ik was verbaasd om de volgende ochtend te zien dat die McDonald's gewoon open was. Want ik had toch wel verwacht dat de molotov een deel van de keukenapparatuur vernietigd zou hebben. Niets van dat alles, de hamburgers gingen weer als zoete broodjes over de toonbank. Ik was toch wel blij dat niet de hele tent in vlammen is opgegaan, want wie weet waren er dan wel dodelijke slachtoffers gevallen, wat natuurlijk nooit mijn bedoeling is geweest. Guerrillapet Een week later ging ik weer naar McDonald's gewapend met twee stenen bedoeld voor de voordeur. Gekleed met een sjaal voor mijn gezicht en een Afghaanse guerrillapet op bij McDonald's twijfelde ik in eerste instantie, dacht ik om het niet te doen. Deze nacht zou fataal worden. Ik gooide een steen weg, bedacht me, pakte die steen weer op en liep op de deuren af en smeet door beide deuren een steen. Wat ik niet wist was dat er in de McDonald's een hele politiemacht verstopt zat. Dat zou ik snel weten. Want op het moment dat ik wegrende kwamen ze me gelijk achterna. Ik had het niet door, maar ik was snel. Toen ik thuis was, zag ik het. Bij mij in het blok stierf het gelijk van de smerissen, zaklantaarns flitsten in het donker, ook bij mij voor de deur. Mijn vriendin die van niets wist merkte nog op: te gek, zoveel politie, dan wordt mijn fiets tenminste niet gejat. Vijftien minuten later stonden ze in de slaapkamer; of ik maar effe wilden komen. Ik was gepakt. De lul. Vernieling en poging tot brandstichting. Een zinloos gevecht tegen een hamburgergigant met miljoenen aan McDollars. Rattus McRattus Uit: Pontiac Review, deel 1, uitgeverij Het Raadsel, Amsterdam. Naar boven Naar Jaargang 1998 |