Naar archief

Uit: Ravage #256 van 3 april 1998

COMING OUT

('Mannen zijn gemaakt om in de strijd te sterven')

Al jaren leef ik met een geheim. In de linkse beweging word ik op handen gedragen en bewonderd om mijn scherpe pen, maar ik moet u de lezer iets bekennen. Ik lijd aan het Camille Claudel syndroom. Dit syndroom komt vaak voor bij niet ongetalenteerde kunstenaars van het mannelijke geslacht. Op eigen kracht zouden zij niet de top kunnen halen. Mannen met het syndroom worden namelijk in stilte gesteund door een overgetalenteerde vrouw. Deze vrouw komt met de briljante ideeën en finishing touches, die van het middelmatige werk van hun geliefde, meesterwerken maken.

Dankzij wetenschappelijk onderzoek weten we ondertussen dat Rodin een prutser was en toch is er een museum dat zijn naam draagt. Bovendien is het algemeen bekend dat Rembrandt de Nachtwacht niet zelf heeft gemaakt, dat Mozart een fake was, dat Simone de ware existentie belichaamde, dat Cor Gout van de fameuze Trespassers W geen noot zelf speelt, dat de stukken van Laurens van Rooijen eigenlijk door Ina Brouwers gecomponeerd zijn en dat Ravage wordt geschreven door een vrouwencollectief.

Dat mijn naam in dit rijtje (dat zonder problemen eindeloos uitgebreid kan worden) thuishoort, had ik eigenlijk geheim willen houden. Maar mijn vrouw achter de schermen, was deze week geveld door een nierbekkenontsteking. Ik verzorgde haar goed en daar de aandoening in de nieren zit en niet in het taalcentrum, verwachtte ik voor de naderende deadline nog wel wat van haar. Tussen het kermen en snikken van mijn vrouw door, haalde ik dus vol goede moed mijn papiertje met leuke ideetjes tevoorschijn. Waar ze de kracht vandaan haalde weet ik niet, maar ik vloog zonder pardon de deur uit. De laatste woorden die ze me toevoegde waren: 'Jij denkt ook altijd alleen maar aan jezelf'. En dat is inderdaad zo, maar daar wilde ik het niet over hebben. Ik wilde het alleen even over mijn column hebben.

Woedend ging ik achter mijn computer zitten. Ik kan het zelf ook wel hoor, dacht ik. Nu bleek dat tegen te vallen, zo'n column schrijven is niet niets! Alles wat ik had, waren wat losse grappen en intro's:

Grap 1: 'Zelfs een komkommertijdfan wordt het soms even beu. Het woord komkommer leek voor mij de komende tijd taboe. Toch bleek dat ik te voorbarig was geweest. In de Volkskrant stond een artikel over een Amerikaans onderzoek. Uit dit onderzoek zou blijken dat vrouwen zich meer tot mannen aangetrokken voelen wanneer deze ruiken naar kaneelkoekjes, popcorn of... komkommer. Alle duurbetaalde geurtjes ten spijt. Deze uitkomsten stelden de acties van de Vrolijke Komkommervrouwen in een heel ander daglicht. Die acties waren dus niet vijandig bedoeld! Ze dienden als onderdeel van een subtiel uitgevoerde paringsdans. Ik wens de dames en heren dan ook een gelukkig, voorspoedig en gelijkwaardig liefdesleven.'

Grap 2: 'Terwijl wij onze tijd verdoen met pietluttige discussies, is de paus op wereldtour. 'The tour that changes the world'! Overal waar hij komt snijdt hij penibele kwesties aan, komt hij op voor mensenrechten en vrijheid van meningsuiting. Het is een man naar mijn hart! Het is doodzonde dat zijn genen met hem, tot stof zullen weerkeren. Het is nog niet te laat! Helaas gaf het Amerikaanse onderzoek geen uitsluitsel over welke geur de paus kan aanzetten tot de ultieme daad van zijn leven.'

Intro 1: 'Mondige Hongaarse foetus spant kort geding aan tegen baarmoeder en weet aan abortus te ontkomen'.

Intro 2: 'Lovers organiseert rondvaarten in de Haagse tramtunnel'.

Intro 3: 'Ambtenaren Haags gemeentehuis nemen in pauze frisse duik in tunnelbassin'.

Intro 4: 'De Oscar voor de beste rolmodellen gaat dit jaar naar de slachtoffers van de Titanic'.

Het was allemaal wat magertjes, moet ik toegeven. Daarom besloot ik, met de deadline voor ogen, open kaart te spelen. De jaren dat ik voor u geschreven heb, waren de mooiste uit mijn leven. Maar bij deze maak ik nederig plaats voor mijn Camille Claudel, die vanaf het volgende nummer de kolommen zal vullen.

Harry Zevenbergen