Naar archief

Uit: Ravage #253 van 20 februari 1998


Fuck you en lees eens een boek

1998 is het jaar van de verkiezingen. Wie zich anarchist noemt en niet gaat stemmen, zal zich weer op alle fronten moeten verdedigen. De brand in al die stembiljetten!

"Politiek is net zoiets als proberen een kat in z'n reet te naaien". Dichter-drinker Charles Bukowski, Bachus hebbe zijn ziel, verwoordde het ooit bijzonder treffend. De liefde bedrijven met een kat levert een grote klerezooi op en is voor alle partijen weinig plezant. Een 'onduidelijke opeenhoping van het politieke', om Baudrillard te parafraseren. Als je jezelf anarchist noemt en niet gaat stemmen, moet je je verdedigen. Zeker als degene die het vraagt er blijk van geeft geen sikkepit van het anarchisme te weten, maar er zich wel allerlei oordelen over aanmatigt, en over mij, luidt mijn reactie: Fuck you en lees eens een boek!

"Stemmen op een parlementaire partij maakt je moreel medeverantwoordelijk voor dit systeem met al z'n onrecht. Geloven in het verkiezingscircus, in de Haagse bluf van het parlementaire bedrog is in feite meewerken aan de bestendiging van een intolerante en repressieve democratie," vat Henri Haenen de argumentatie samen in zijn nog steeds houtsnijdende bundel Stemmen is toestemmen (Pamflet, 1986).

De parlementaire democratie beschrijft hij als een misselijkmakend belangenspel, gespeeld door altijd dezelfde onbetrouwbare koppen die altijd dezelfde onnavolgbare prietpraatjes houden. En zijn er eens goedbedoelende individuen als de toekomstige president van Groen Nederland Roel van Duyn, ex schrijver Vaclav Havel of post-bajesklant Nelson Mandela, dan worden ze vroeg of laat meegezogen in de draaikolk van het belangenspel, in de "pornografie van de onverschilligheid" (Baudrillard).

Schijnkeuze

De keuze die je hebt tussen al de verschillende partijen is een schijnkeuze. Bukowski: "Wat is het verschil tussen warme stront of koude stront?". Er is ook nog een keuze tégen het partijsysteem. Maak je deze keuze, dan wordt al gauw geroepen dat je wel een alternatief moet bieden, een blauwdruk van een andere staatsinrichting. Waarom? Waarom pretenderen te weten hoe de wereld ingericht dient te worden!? Wie die pretentie heeft, is niet goed bij zijn of haar hoofd.

Een van de grootste drogredenen luidt: 'je moet wel stemmen, anders gaat jouw stem naar de grootste partij'. Hiermee verklaar je jezelf tot slachtoffer van het bestaande systeem. Ik heb niet voor de parlementaire schijndemocratie gekozen, en voel me dan ook niet geroepen om te stemmen. Met een beroep op 'de werkelijkheid' wordt vervolgens gezegd dat ik onrealistisch ben. Kwestie van definitie. Wat is realisme? Niet dat wat is, maar datgene wat mogelijk is.

Parlementaire democratie zou nog te pruimen zijn als het spel overzichtelijk bleef en de betreffende politici na bepaalde tijd plaats zouden maken voor anderen. Dat is iets heel anders dan het huidige ondoordringbare wereldje van beroepspolitici, tot de stralende tanden bewapend geschoold in de marketing van hun ideologieën.

Inspraak en vrijheid van meningsuiting zijn twee totems van de parlementaire democratie. Ze zijn een farce. Er wordt wel naar je geluisterd, voorzover je stem al uitkomt boven het gebabbel. Maar de bureaucratie maakt daadwerkelijke inspraak zo goed als onmogelijk. Voor je je mening hebt gegeven, ben je te moedeloos voor woorden, en is datgene waartegen je ageert allang gerealiseerd.

Maar wat dan, klein anarchistje? Totale chaos? Een autoritair leiderschap? De tegenvraag luidt: wat is dat voor een vraag? Er zijn net zoveel anarchistische alternatieven voor de parlementaire democratie als er anarchisten zijn. De een trekt zich terug in individualisme, egoïsme, waanzin en/of kunst; de ander probeert samenwerkingsverbanden van de grond te krijgen, die niet op machtsmisbruik zijn gebaseerd. Weer anderen proberen deze polen te combineren.

Anarchisten kunnen voorstander zijn van 'directe democratie' of 'radendemocratie'. Een vertegenwoordiging die zo dicht mogelijk bij je staat. Waarbij de vertegenwoordigers na bepaalde tijd vervangen worden door anderen.

Buitenparlementair

Niet alleen anarchisten mijden de stembus: steeds minder 'stemgerechtigden' maken de gang naar het hok. Dat zou volgens 'opiniepeilingen' te wijten zijn aan apathie. Bullshit. Mensen zijn minder apathisch dan politici willen geloven. Wel raken ze uitgekeken op de politiek zoals die wordt bedreven. En veel mensen leven dag in dag uit al zonder politiek.

Er bestaat enige verwarring over het begrip 'buitenparlementair'. Het kan betekenen dat je buiten de parlementen om probeert invloed op politici uit te oefenen. Buitenparlementair kan echter ook betekenen dat je buiten parlementen kunt. Wie echt iets wil uitrichten in deze wereld kan volgens mij beter alle politiek links en rechts laten liggen en iets fatsoenlijks proberen te doen. Doen? Barst de wereld niet al uit elkaar van de hopeloze dadendrang?

Vandaar het stemadvies: jaag de brand in al die stembiljetten!

Aansteker

Naar boven
Naar overzicht dit nummer

Naar Jaargang 1998