Uit: Ravage #246 van 14 november 1997  

Blijven doorrotten in de vrije wereld 

Bij vlagen niet van deze wereld is de nieuwe Polvo. Met 'Shapes' weet de gitaarband uit Chapel Hill, North Carolina de luisteraar meer dan eens dermate te betoveren dat terugkeren naar de koude werkelijkheid weer pijn doet. Deze band, geestverwant van June of '44 en Codeïne, springt als een dolfijn dwars door de golven van feestelijke rock 'n roll tot ingetogen saloncore. Geleidelijk voel je je in dieper en kleurrijker vaarwater terechtkomen, om uit te monden in een twaalf minuten durende extatisch-instrumentale trip door ongekende regionen (zie ik daar Atlantis of een walvis?). Steve Albini wordt bedankt voor het uitlenen van de apparatuur en dat doet deze noiseheld niet aan de eersten de besten! Polvo ontstijgt met gemak het nog steeds welig voorttierende, ontstellend oppervlakkige Brintapopgeneuzel. Maak snel de oversteek richting lage landen, jongelui, want dit moet ik op de planken zien! (Distributie de Konkurrent, Postbus 14598, 1001 LB Amsterdam, 020-6844153).   

Een bandje dat van oppervlakkigheid een Wet maakt is het Japanse Pizzicato Five. Maar verdorie, zelfs een zwartkijker als ik word zowaar vrolijk van deze onbeduidende liedjes. Geile stemmetjes, tekstjes die nergens over gaan, 'Happy End of the World' heet dit fastfood niemendalletje. Dat is niet apocalyptisch bedoeld, maar gewoon, hihi, grappig. Proef tot je buikpijn krijgt zoals dat gaat met mierzoete plumpudding (de Konkurrent). 

Wat wel op de zenuwen gaat werken is 'New Lands' van Flying Saucer Attack. Breed uitgesponnen, mystiek bedoelde gitaarmist. Niet aan mij besteed, ik blow hiervoor te weinig (De Konkurrent). Mystiek komt ook aan bod op 'Coma Divine' van Porcupine Tree, dat maart van dit jaar een concert gaf in Rome. Zo te horen voor een hoop uitzinnige fans, wier geschreeuw en applaus wel heel nadrukkelijk op de voorgrond zijn gemixt. Los van dit populisme weet Porcupine Tree verdomd boeiende, lange nummers te schrijven met een vette symfonische knipoog naar Pink Floyd. Soms wat pathetisch, maar met houtsnijdende teksten over existentiële vervreemding en wat diesch meer zij. "On the age of sixteen, I grew out of hope, I regarded the cosmos through a circle of rope". Opgenomen, geproduceerd en gemixed door zanger/gitarist Steven Wilson himself (distributie Sonic Rendezvous, postbus 417, 1800 AK Alkmaar, 072-5673030). 

Weirde gitaarnoise die menig luisteraar voortijdig zal doen afhaken produceert US Maple op hun tweede CD 'Sang Phat Editor'. Op het eerste gehoor lijken deze oefeningen in tegendraads minimalisme niet van de grond te komen, maar de gekte krijgt je na meerdere luisterbeurten in de greep. Laat je meeslepen aan de groene handschoentjes van maniakale stemslaaf Al Johnson, die je met zijn gezucht en gekreun alle hoeken en gaten van zijn vergeelde matras laat zien (de Konkurrent). Zeer vrolijk word ik van het trio Huenchos Rancheros uit Calgary, Alberta, dat op 'Get outta Dodge' bewijst dat surf á la Dick Dale nog altijd springlevend is. Negen instrumentale, helaas korte meedeiners staan er op dit schijfje, na beluistering waarvan je liefst in een Amerikaanse slee een onherbergzame woestijn in zou wilen rijden (de Konkurrent).  

Atoomoorlog 

Tijd voor het wat grovere werk. In het genre brulmetal pakt Misery Loves Co. uit met 'Not like them'. Het zoveelste zich overschreeuwende gezelschap dat krachtig en luguber wil overkomen. Er zijn zoveel van dit soort bands, die erg goed kunnen spelen en een frontman hebben met een ongelooflijke strot, maar het doet me niks. Hun debuut (naar de band zelf vernoemd) verkocht 125 duizend exemplaren, vermeldt de CD-hoes trots. Dat is heel erg leuk voor ze (Play It Again Sam).  

Misery Loves Co. komt ook voor op de zojuist verschenen Earplugged 2, een verzamelaar van Earache. Napalm Death op volle sterkte en vooral Carcass moeten de eer redden, laatstgenoemde met het prachtige 'Keep on rotting in the free world', waar Neil Young een puntje aan mag zuigen! Tevens met Dub War, Pitchshifter en Extreme Noise Error, eh Terror (distributie Play It Again Sam, postbus 2115, 1200 CC Hilversum, 035-6463030).

Ook een verzamelaar, maar dan van zichzelf, is er van het legendarische Guru Guru uit Duitsland. 'The Best of Part 2' bevat nummers uit de jaren '70. Het meest tot de verbeelding spreekt het lange 'Atommolch', waarin de dreiging van een atoomoorlog wordt verklankt. Niet achterhaald. al was het maar omdat het over de grootheidswaan van 'machthebbers' in het algemeen gaat (PIAS). 

Wie eind jaren '80 jong was en zich klote voelde, kon terecht bij The Pixies. Met name op de eerste platen, opwindende romantische soundtracks, pakte de band voor die tijd origineel uit, daarna (zoals dat gaat) werd het meer van dezelfde succesformule. Voorman Black Francis ging op de solo-tour en werd een onverbeterlijke ijdeltuit, bassiste Kim Deal richtte The Breeders op en toverde een glimlach op haar gelaat. Wat mij betreft heeft Pixies de tand des tijds niet overleefd: ik krijg er kiespijn van om al die grijsgedraaide nummers weer te horen. Wie anno 1997 nog een keer wil ronddweilen in dat typische levensgevoel van Pixies en nog nauwelijks werk van hen heeft, die kope 'Death to the Pixies', inclusief het fraaie boekje vol fotomontages (PIAS).   

Marc Hurkmans