Uit: Ravage #244 van 17 oktober 1997  

Kietelen, wat een marteling! 

Yvonne lag afgelopen maandag de gehele dag middels een lock-on vastgeketend aan het wegdek bij het actiekamp Groenoord. Ze schreef het volgende verslag.  

Maandagochtend, ongeveer half acht. Daar lig ik dan. Met mijn hand vastgeketend in het asfalt. Naast mij op een meter afstand ligt een vrouw in dezelfde positie en onder dezelfde omstandigheden. Allebei liggen we op ons buik op een tuinstoelkussen zodat het nog een beetje is vol te houden. Liggen is zo'n beetje het enige wat we kunnen doen, veel bewegingsvrijheid hebben we niet.  

We hebben een arm tot net over de elleboog in een buis gestoken. Die buis is zo smal dat er maar één arm in past en met een slim mechaniek kunnen we ons hierin vastketenen. De buis zit weer met beton vast in het asfalt. De enige mogelijkheid om ons los te krijgen is door de buis los te bikken uit het asfalt. En dat is een zeer tijdrovende klus. 

We zien de zon opkomen. Wat een prachtig gezicht is dat toch. Ondertussen stappen allerlei mensen over ons heen. Wij liggen namelijk dwars over de weg, om zo de graafmachines en politiebusjes en dergelijke tegen te houden. Van de mensen die om ons heen staan te dansen vernemen we dat de ME inmiddels in het zicht is en haar best doet om de diverse barricades te verwijderen. Wij kunnen ze niet zien, want een grote stapel brandhout belemmert ons uitzicht. We liggen precies onder de slagboom bij kamp 120. Ik voel me nu toch steeds onrustiger worden. Het gaat er echt van komen. De ontruiming van actiekamp Groenoord is begonnen! 

Ik sluit mijn ogen en probeer me wat te ontspannen. Ik hoor de geluiden van fotografen, van voetstappen en van mensen die door elkaar heen praten. Wanneer ik mijn ogen weer open, blik ik in diverse lenzen van de tv-camera's en fotografen. Her en der worden interviews afgenomen. De pers stort zich er volledig op. Ik laat het allemaal maar over mij heen komen. 

Ondertussen dwalen mijn gedachten af naar vorig jaar. Naar het begin van Groen Front! Zoiets als EarthFirst! in Engeland, dat willen we hier ook, zeiden we toen tegen mekaar. Misschien wordt het niks, maar laten we het gewoon proberen, we zien wel wat er van komt. We hebben toch niets te verliezen... Wat hier nu gebeurt, daar droomden we vorig jaar nog over. Van het een kwam het ander en zo is het balletje gaan rollen. We moeten er nu alleen voor zorgen dat het balletje ook blijft rollen. 

Inmiddels verneem ik dat er heel veel ME aanwezig is en dat ze eerst gaan beginnen met het plaatsen van hekken rondom het actiegebied, waarschijnlijk met de bedoeling om ons verder buiten het gebied te houden, maar ik bedenk me dat het voor ons wellicht geschikt bouwmateriaal is. 

Later blijkt dat de ME ook bezig is een compleet nieuwe weg aan te leggen dwars door het natuurgebied heen, vlak langs Ruigoord. Diverse mensen worden opgeroepen daar heen te gaan en de graafmachines te bezetten. Ook de pers gaat op weg, zodat wij effe wat rust hebben. Eindelijk kunnen we ons nu ongemerkt los maken en de struiken in duiken om wat overtollig vocht te lozen. 

De sfeer is erg relaxed en het lijkt er zelfs even op dat er vandaag niet eens ontruimd gaat worden, maar dat ze alleen het gebied afzetten. Echter, rond een uur of twee wordt duidelijk dat ze toch de straat waaraan wij onszelf vast hebben geketend willen ontruimen en alles wat los loopt en geen geldige perskaart heeft van het terrein willen verwijderen. 

Helaas voor ons beginnen ze aan de andere kant van de weg, waar ook twee activisten in het asfalt vastzitten. Op deze manier duurt het nog langer en blijven we dus in spanning zitten. Je weet namelijk dat je wordt weggehaald, maar je weet alleen niet precies wanneer en hoe de politie denkt het karweitje aan te zullen gaan pakken. 

Uiteindelijk verzamelen zich steeds meer ME'ers om ons heen. Twee activisten die zich bij ons in de buurt met een 'nekslot' aan een stalen paal hebben vastgeketend worden allereerst verwijderd. Ze krijgen een aantal lompe opmerkingen van ME'ers over zich heen, maar worden vervolgens wel weer op een rustige manier los geknipt. 

En dan zijn wij eindelijk aan de beurt. Twee ME'ers proberen wat aan onze armen te trekken om te kijken of we wel echt vast zitten. Een van hen probeert mij los te krijgen door onder m'n arm te kietelen. Maar ja, ik zit toch eigenlijk wel behoorlijk goed vast en kan niet goed tegen kietelen. Wat een marteling! 

Na deze weinig succesvolle pogingen ons los te krijgen, besluiten ze maar om ons gedurende de nacht te laten liggen. Ze blijken ondertussen te hebben bemerkt dat ze met hun voertuigen om ons heen kunnen rijden. Wij zijn morgen de eersten die 'bevrijd' zullen worden. Toch wel jammer dat ik dat niet meer zal meemaken, want ik moet weer werken en ben dan niet meer aanwezig. 

Inmiddels zijn ME'ers druk bezig de barricades om ons heen te slopen. Hetzelfde gebeurt met ons postkantoor. Een shovel rijdt deze helemaal plat. Tegelijkertijd rijden ze ook nog twee accu's aan gort, welke nog in het postkantoor aanwezig waren. Een van de ME'ers herkent mij van een eerdere Groen Front-actie bij de bouwput van de Panamabrug in Amsterdam. Wanneer hij daar een opmerking over maakt, herken ik hem ook. Hij was toen degene  

die een activiste aan de benen had getrokken en haar vervolgens beschuldigde van poging tot doodslag. Elke keer wanneer hij in de buurt is kijkt hij me vuil aan en wanneer hij over mij heen stapt stoot hij tegen mijn benen aan. Hem kom ik liever niet alleen in het donker tegen. 

Langzaam begint het alweer een beetje te schemeren. Ik heb al vanaf zondagochtend zeven uur niet meer geslapen en ben dus nu best wel moe. Ik hoop dan ook dat ik nog een beetje bijtijds naar huis kan gaan om bij te slapen, want morgen moet ik weer fit zijn. Ik kan hier pas weg wanneer een ander mij komt vervangen. Dit wordt waarschijnlijk nog vrij lastig, want de ME'ers lijken voorlopig nog wel in de buurt te blijven hangen en een groepje stillen (twee busjes vol) hebben dit kamp helaas ook weten te vinden. Ze lopen her en der een beetje rond. Ik ken ze nog van de EU-Rot Op demonstraties. Zij lijken mij ook nog wel te kennen. 

Tegen acht uur maandagavond vindt uiteindelijk in een onbewaakt ogenblik mijn aflossing plaats, nadat de heer Patijn himself nog effe is langs gekomen. Voor mij is het nu over en uit. Samen met een andere activist verlaten we veilig het terrein en nemen de bus en trein terug naar huis. Misschien dat het nog lukt om woensdag terug te keren, maar wellicht is dan ook alles wel ontruimd.  

Yvonne