Naar archief

Uit: Ravage #241 van 5 september 1997   

Markt van het uitgaan (23) 

De eeuwige automobilist 

Iedere dag sta ik in de file, tussen 3 miljoen andere randdebielen. In mijn auto voel ik me veilig, 'n man van de wereld, bijna heilig. Iedere dag naar m'n werk en terug (het geld groeit niet op m'n rug). Ik hou van mijn auto en mijn auto houdt van mij. Kom desnoods aan m'n vrouw! Maar kom je aan m'n auto, dan kom ik aan jou. Laatst vond ik een tennisbal in m'n uitlaat: wie doet zoiets, welke onverlaat?! We leven in een vrij land: aan de kant! aan de kant!!!  

Vrijdagmiddag, rond de klok van vier. Godverdomme, nu sta ik hier. Het kruispunt wordt geblokkeerd door een stelletje bollebozen. Ze noemen zich: de Autolozen. Die gasten ken ik. ''GA TOCH FIETSEN!'', kalken ze op viaducten. ''GA TOCH WERKEN'', zeg ik tegen die mislukten. Op de fiets? Gaat mij veel te langzaam, da's niets.

We leven in een vrij land: aan de kant! aan de kant!!! 

Straks zijn alle winkels dicht; dadelijk stap ik uit en sla d'r een op z'n gezicht! Moet je dat tuig zien, dansend in een streetrave, aangevuurd door house en techno raken ze flink op dreef. Hé, wie zie ik daar, mijn zoon Fred, dansend met een of andere slet? Nu is het uit met de pret! Mijn voet dwars door het gaspedaal: opzij opzij allemaal!!! We leven in een vrij land: aan de kant! aan de kant!!! 

Godverdomme, dit is klote. Ze hebben me opgesloten. Ik deel m'n cel met zo'n Autoloze, die maar op me in blijft lullen, om de tijd te vullen. 'Of ik mij niet schuldig voel, dat ik auto rij?' Nee trut, juist heel blij! Nog meer snelwegen moeten er komen, zodat ik nog harder door kan stomen! Bomen? Weg ermee, hup, nog een snelweg, recht door zee. De natuur naar de maan? Interesseert me geen banaan! We leven in een vrij land: aan de kant! aan de kant!!!

Manik Marc
Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1997