Naar archief

Uit: Ravage #235 van 16 mei 1997  

Niet gezwicht voor sollicitatieplicht 

Steeds meer uitkeringsgerechtigden worden gekort omdat zij niet langer aan de zinloze arbeids- en sollicitatieplicht willen meewerken. Zinloos, omdat er niet genoeg banen zijn en ook omdat velen van hen al werk verrichten zonder daarvoor betaald te worden. Jacques Peeters, die na twaalf jaar baanloosheid nog steeds sollicitatiebrieven moet schrijven, is zo iemand die onlangs gekort werd. Hij pikte dit niet en stapte naar de rechter. 

Er heerst nog steeds werkloosheid in Nederland. Ondanks het wegschuiven van werklozen uit de begroting van de sociale dienst in Melkert-baantjes en banenpoolplaatsen zijn er nog 1,2 miljoen werkzoekenden. Daar staan 90.000 vacatures tegenover. In enkele gemeentes in Nederland wordt geëxperimenteerd met de ruimte die de Nieuwe Bijstands Wet biedt zelf invulling aan het sociale reactiveringsbeleid te geven. In sommige gemeentes wordt zelfs al ontheffing van de sollicitatiedwang verleend aan mensen die zich actief inzetten op het gebied van onder andere milieu- en woonproblematiek.  

In Amsterdam is van deze ontwikkelingen niks te merken. Daar raken steeds meer baanlozen geconfronteerd met kortingen op hun maandinkomen. Als men niet een x-aantal afwijzingsbrieven op sollicitaties kan overleggen wordt er voor een periode van een maand een korting van tien procent op je inkomen toegepast. Een vrij willekeurige maatregel; niemand kan je vertellen hoeveel afwijzingsbrieven je moet laten zien om niet gekort te worden. Het standaard antwoord luidt: 'je moet kunnen aantonen dat je actief bezig bent uit de uitkering te geraken'. 

Gekort 

Jacques Peeters is al bijna vijftien jaar baanloos. Vorig jaar werd hij ineens geconfronteerd met een korting van tien procent over een maand. Reden om na een doorlopen (en verloren) beroepsprocedure naar de rechter te stappen. Ruim dertig vermoedelijk baanlozen en enkele journalisten namen 7 mei plaats op de publieke tribune. Minzaam keken rechter en griffier toe hoe er een spandoek voor het raam gehangen werd met de tekst "Weg Sollicitatieplicht, Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam".  

De rechter had zijn huiswerk goed gedaan. Hij gebruikte zelfs, zonder dat hem dat in de mond gelegd werd, het woord 'baanloze' in plaats van 'uitkeringsgerechtigde' of werkloze. Mevrouw Van Kesteren, de advocate van de burgemeester en wethouders van Amsterdam, kon alleen maar mompelen dat uitkeringsgerechtigden verplicht zijn te solliciteren. Dit deed zij in verschillende toonaarden. De rechter eist te melden dat de gemeente met de Nieuwe Bijstand Wet ook de mogelijkheid heeft ontheffing van sollicitatieplicht te verlenen.  

Daarvan scheen mevrouw Van Kesteren niet op de hoogte te zijn. Net zo min als de rechter had de gemeenteadvocate kennis genomen van het programma dat de gemeente Amsterdam uitvoerde om uitkeringsgerechtigden in samenwerking met andere instanties te begeleiden naar een reguliere arbeidsplaats, zoals in de nieuwe bijstandswet is voorgeschreven. Toen vroeg de rechter of het dan wel zin had te sanctioneren als zo'n trajectbegeleiding ontbreekt. Mevrouw Van Kesteren antwoordde dat uitkeringsgerechtigden verplicht zijn te solliciteren.  

Cursus 

Jacques ging met zijn pleidooi in op de zinloosheid van het solliciteren. Jacques is zelf als vrijwilliger werkzaam bij de Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam, hij is daar gelukkig en hoeft niet, zoals de rechter terecht opmerkte 'sociaal gereactiveerd' te worden. Jacques ging niet zover te zeggen dat het werk der bureaucraten bij de verschillende diensten er een stuk plezieriger op zou worden wanneer zij zich zouden concentreren op het begeleiden van mensen die echt geholpen zouden zijn met een al dan niet reguliere arbeidsplaats.  

Hij vertelde wel dat hij enige tijd geleden via een geldpotje uit Groningen een computerscholingscursus begonnen was. Halverwege die cursus werd dat potje wegbezuinigd. Hij is toen naar de sociale dienst gestapt om extra bijstand aan te vragen om die cursus af te kunnen maken. De sociale dienst verwees hem naar het Arbeidsbureau. Het Arbeidsbureau wees het verzoek af, Jacques zou te oud zijn...  

Ook verwees hij naar het beleid in andere gemeentes (met name Utrecht) waar langdurig werklozen die actief waren als vrijwilliger wel ontheven worden van de sollicitatiedwang. Jacques advocate, mevrouw Van de Berg, had nog enkele procedurele bezwaren over de opgelegde sanctie. Zo zou de sanctie geheven zijn over de verkeerde uitkeringsperiode. Mevrouw Van Kesteren merkte hierover op dat dit in de eerdere beroepsprocedures aan derde had moeten komen. Uitspraak binnen zes weken.  

In januari van dit jaar speelde in Sint-Miechielsgestel een proces over dezelfde problematiek (zie Ravage #227). Marta Resink, werkzaam bij de stichting Omslag, weigert te solliciteren op schaarse banen die haar toch geen voldoening zouden bieden. De inzet van het proces was een voorlopige voorziening van de gemeente (lees geld) voor de periode dat haar bezwaren tegen verschillende beschikkingen (waaronder het uitsluiten van drie maanden uit de uitkering). Die zaak is door Marta verloren.  

JanThomas

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1997