UIT: Ravage #227 van 24 januari 1997  

Praktiseer wat je predikt

Dubmerge in Nederland

Wie vorig jaar het Tegenwind-festival in Lelystad bezocht, herinnert zich wellicht het swingende optreden van Dubmerge. Het zestal tourt op dit moment door Nederland. 

Dubmerge mixt dub met reggae, funk met hiphop. De band bevindt zich op dezelfde zinderende golflengte als de Revolutionary Dub Warriors, Asian Dub Foundation en DubWar. Dubmerge, dat al tweemaal het vasteland aandeed, laat op hun huidige tournee tevens enkele digidub-, breakbeat- en old-style discjockeys aantreden.

In zaal Arena te Amsterdam, 16 januari jl., wordt het 100-koppige publiek na een lange, vrij rustige aanloop een uur lang getrakteerd op uiterst dansbare dubhop. Zanger Steve McArdle, die regelmatig plaatsneemt achter de djembé, is op z'n best als hij de microfoon ter hand neemt en in sneltreinvaart zijn geëngageerde teksten de zaal in rapt. 

Steve praat net zo vlot als hij zingt en rapt. Samen met bassist Mark legt hij voorafgaand aan het concert uit waar de wortels van Dubmerge liggen. Mark richtte Dubmerge op in 1992. Al snel groeide de reggae à la Bob Marley uit tot een cross-over van dub, hiphop, funk, reggae en jungle.  

"Onze muziek komt regelrecht van de straat," zegt Steve. "Uit de pure hiphop-stal. Oorspronkelijk betekenden hiphop en dub dat je met weinig middelen muziek maakte en je zegje deed. Latino's, Afrikanen, Filippijnen die allemaal op straat breakdancen en graffiti op muren spuiten. Met gangsterrap hebben we trouwens niets te maken. Het is bij ons niet zo dat we 'van de straat' zijn en dus mensen om zeep brengen, o nee. Alleen de grote platenmaatschappijen associëren hiphop per definitie met geweld." Dubmerge heeft inmiddels een eigen label, 'DubUrge' geheten, waarop hun CD 'Wake Up!' is verschenen. Steve: "Met je eigen label hou je er zelf ook nog wat aan over. Bij een 'major label' ontvang je geen rooie cent; ondertussen zit een of andere managementeikel een café verderop een lijntje coke te snuiven. Ons niet gezien!" 

Doodsteek 

Dubmerge is inmiddels een bekende naam in het Engelse travellers-circuit van rondtrekkende bandjes, dichters en andere 'stadsnomaden'. Steve en Mark vertellen opgewonden over de nieuwe wetgeving in Engeland, die het de travellers moeilijk maakt. Mark: "Als je met drie busjes op de snelweg rijdt, kunnen ze je al arresteren vanwege illegale samenscholing. Lastig als je met veel mensen op weg bent naar een feest. Voor je het weet cirkelt er een helikopter boven je hoofd. Kom je dan toch op een terrein aan waar je een feest op touw hebt gezet, dan lopen er binnen de kortste keren allerlei figuren met video-camera's rond." 

De Criminal Justice Act betekende de doodsteek voor de vele rondreizende stadsnomaden die het land kent. Steve: "Je kunt niet meer gewoon je busje veertig kilometer van de bewoonde wereld neerzetten, zonder dat de staat bang wordt dat er een volksopstand wordt voorbereid, of een aanslag op Downing Street 10. Dat is toch absurd?!"  

Een van de nummers op 'Wake Up!' gaat over het zwijgrecht dat iemand heeft als hij wordt aangehouden door de politie. Steve legt uit: "Als je er het zwijgen toe doet bij een aanhouding, kan dat als bewijs tegen je worden gebruikt. Want je hebt dan vast wel iets te verzwijgen. Ja, lach maar, ik maak echt geen grapje, hoor! Waanzin is het."

Mark: "Zoals Bob Marley al zei: 'Ik wil alleen maar een stuk land waar ik kan ronddwalen en mezelf verliezen'. Heeft iedereen daar niet recht op?" 

Orwelliaans 

Mark moet weg voor de sound-check. Steve leunt achterover. "Blij dat ik er even tussenuit ben," zucht hij. "Ik kan wel wat frisse lucht gebruiken. Worcester is een gewelddadige stad. De ergste luchtvervuiling in de gehele omgeving. De 'vibe' is er behoorlijk eng. Er zijn geen alternatieve uitgaansgelegenheden, alleen louche nachtclubs. Het hele gebied wordt door de overheid beheerst." 

"Engeland gaat nog steeds door een periode van hoge armoede. Enorm veel drugsproblemen. Niemand van ons had een toekomstperspectief. We all got our shit together thru our music. It's a dedicated thing, you know." Dubmerge is zowel een uitlaatklep als een manier om ideeën tot uiting te brengen. Furieus vertelt Steve over hoe er in Engeland met de bijstand wordt omgesprongen (de Dubmergers leven ook zelf van een uitkering). 

"Ronduit fascistisch. De 'job seekers allowance' is ingevoerd. Je hebt dus niet meer 'recht op een uitkering' maar 'recht om een baan te zoeken'. Inderdaad een nieuw Orwelliaans begrip. Iedere week moet je aantonen dat je actief op zoek bent naar een baan, kun je dat niet, dan houden ze zo tien pond van je geld achter. Tot je uiteindelijk niets meer overhoudt. Haal jij je dreadlocks niet weg? En je solliciteert niet? Pats boem, een strafkorting." 

In de songteksten van Dubmerge wordt de hand ook in eigen scène gestoken. "Het nummer 'Practice what you preach' gaat over mensen die het zo druk hebben met hun hoogdravende principes dat ze geen tijd overhouden om de handen uit de mouwen te steken. De bus waarin we nu zitten is in feite van een humanitaire hulporganisatie waarmee Barney, een van onze DJ's, regelmatig naar Bosnië rijdt." Steve zelf organiseert in Worcester hiphopworkshops voor jongeren- en gehandicapten. 

Steve kijkt met plezier terug op het Tegenwind-festival, afgelopen zomer in Lelystad. "Het deed me denken aan Glastonbury toen het daar nog goed vertoeven was, maar waar het nu alleen nog maar om geld draait. Festivals als Tegenwind kunnen er niet genoeg zijn: een open sfeer, veel beschikbare informatie, erg positief allemaal. Dat vindt je in Engeland steeds minder, waar mensen steeds opgefokter lijken te raken. Als je het niet eens kunt opbrengen om vriendelijk te zijn op een festival, wat heeft het dan voor zin?" 

Hoe het niet moet maakte hij onlangs nog mee. "Afgelopen nieuwjaar hielden we een feest in Worcester, waar niemand ons nog kende. Tweeduizend mensen kwamen opdagen, en we hadden echt ons best gedaan het iedereen naar de zin te maken. Maar op het eind van de avond ontstond er heibel. Iemand wilde mijn vriendin in elkaar slaan... Daar word ik nou niet goed van, dat mensen het niet één avond vreedzaam kunnen houden."

Marc Hurkmans