Naar archief

UIT: Ravage #211 van 31 mei 1996   

De mannen die werk vonden... 

Het was me wat: claimbrieven, bastionteams, geile koppen in de Telegraaf, interviews op de Amsterdamse dorps-tv, verontwaardigde journalisten die vonden dat de 'persvrijheid' werd geschonden, solidariteitsmanifestaties, steungroepen en een dramatische stijging van de losse verkoop. En dat allemaal als gevolg van het door 'paars' gebezigde adagium werk-werk-werk. Want uit alle gebeurtenissen de afgelopen weken blijkt overduidelijk dat er weer velen hard bezig zijn geweest met het vinden van werk. Ik zal voor de geachte lezers en lezeressen even het rijtje sollicitanten doornemen.  

Het justitiële apparaat. Na de IRT-affaire wordt alom een 'zuivering' -van het Stalinistische type- verwacht. Ten burele van onze inkijk- en afluistervrienden is de drang tot 'scoren uit lijfsbehoud' daardoor dramatisch toegenomen. Niet in de laatste plaats om de tweede auto, de rechtenstudie van de kinderen en het vakantiehuisje in Frankrijk veilig te stellen. Geen mens maakt mij namelijk wijs dat het hier om een serieus onderzoek gaat naar die rotjes die een tijdje terug in Arnhem afgingen. Ik wil maar zeggen; mijn buurjongens van het woonwagenkamp vlak bij de flat waar ik woon steken bij oud en nieuw dergelijke bommen voor de lol af. Daarmee ieder jaar traditiegetrouw een twee à drie meter diepe krater in het aanpalende speelveldje veroorzakend. Kun je nagaan wat zo'n 'kanker knal' (gelieve uit te spreken op z'n Utrechts) aanricht indien vakkunstig gedrapeerd tegen de gevel van een doorsnee BASF-kantoor.  

De pers (zowel schrijvend als audiovisueel). Na de IRT-affaire was het even uit met de pret. Geen onthullingen meer, slechts voetballers die te hard reden, bloedige burgeroorlogen in Afrika, ontvoeringen in voormalige koloniën en het weer. Wat er nodig was? Een portie onversneden morele verontwaardiging. Want dat is het enige waar de pers in ons land nog in uitblinkt. Een stel dominees dat zijn het. Van de 'Free Press Now' kansel preken ze de 'persvrijheid' en de 'vrijheid van meningsuiting' maar ondertussen leveren ze razendsnel claimfaxen of -brieven in bij justitie als men daar naar het helaas nog immer toegestane opsporingsmiddel 'huiszoeking' neigt. En dan zwijg ik nog van dat journaille dat zich voor laat staan op 'warme betrekkingen' (sic) met justitie en politie.  

Sympathisanten. Moeilijk. Maar waarschijnlijk verveelden zij zich die dooie vrijdagmiddag. En aangezien er de laatste tijd weinig 'actie' werk heeft plaats gevonden was men klaarblijkelijk wel weer eens in voor een 'verzetje'. Dus bivakmutsen uit de kast en 'we gaan ervoor'. Aardig bedoeld maar erg sentimenteel. De autonome tijden van weleer keren er niet mee terug en in het beroep 'actievoerder m/v' zit ook al jaren de klad zal ik maar zeggen. Maar misschien zit een job als campagneleider bij een of andere vage actiegroep er nog wel in. Ook instructeur bij een duikschool op de Antillen schijnt de laatste tijd tot de mogelijkheden te behoren.  

De redactie. Minder moeilijk. Want sinds jaar en dag is het 'overstappen' van een 'radicaal-links' blad naar de 'gevestigde' journalistiek een beproefd carrière-traject. Voeg daar de weliswaar spaarzaam uitgedeelde 'veren in de Ravage reet' aan toe en het kostje van de redactie lijkt gekocht. Een briljante carrière bij de hoofdstedelijke journalistieke maffia ligt in het verschiet! Nog een inval en je kan er donder op zeggen dat de namen van deze heren plotseling in de colofons van De Groene of Vrij Nederland opduiken.   

De advocatuur. Daar kan ik kort over zijn. Altijd 'Kampf Bereit' voor de goede zaak. Of dat nu een actieblad betreft of een bejaarden uitmoordende ziekenverzorgster maakt ze niet zoveel uit. Als er na afloop maar een paar rooie ruggen aan de strijkstok blijven hangen.  

En 'last-but-not-least'. De ELFjes. Die beticht ik ervan te solliciteren naar een leerstoel radicale milieufilosofie, als die zou bestaan tenminste. Ze dingen in ieder geval mee naar een plaatsje in het Ravage promotieteam. Kunnen ze op manifestaties mooi 'groene' katoenen t-shirts met daarop de tekst 'Wij hebben iets te verbergen' uitdelen.  

Zodoende is iedereen verzekerd van een meer of minder betalende arbeids(simulatie)plaats. In ieder geval zijn enkelen tot de laatste sollicitatieronde doorgedrongen. Ja, ja 'none dare call it conspiracy', maar ik heb zo mijn twijfels over wie hier achter de schermen aan de touwtjes trekt. Melkert en Kok lachen mij de laatste tijd namelijk iets teveel... 

Marinus

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1996