Naar archief

UIT: Ravage #207 van 5 april 1996  

Dansend door een multiculturele Pijp 

"Waar blijven ze nou?", vroeg de coördinator van Nederland Bekent Kleur zich rond een uur of vier vertwijfeld af op het nagenoeg lege Maria Heinekenplein in de Amsterdamse Pijp, alwaar een uur eerder de slotmanifestatie had moeten beginnen. Hij doelde op de vijfduizend mensen, die rond twee uur die middag in een demonstratieve tocht vertrokken waren vanaf de Dam. Het jaarlijkse ritueel tegen racisme en fascisme, een warm en verplicht pleidooi voor een multiculturele samenleving.  

Zou het soms aan de boys van de milieu-organisatie A SEED gelegen hebben, dat het plein niet gevonden werd. Om drie uur hadden medewerkers van deze club namelijk de naambordjes van het Heinekenplein overgeplakt, zodat het nu Aung San Suu Kyi plein heette. Aung San Suu Kyi - toegegeven, voor een plein een niet al te eenvoudige naam - is een mensenrechtenactiviste uit Birma. De omdoop-actie vond plaats uit protest tegen de ondersteunende activiteiten die bierbrouwer Heineken ontplooit in Birma, dat bestuurd wordt door een dictatuur. 

Om een uur stroomden de demonstranten uit alle hoeken en gaten van dit land bijeen op de Dam. Vanaf een mobiel podium was veel kritiek te horen op de plannen van de regering om illegalen uit te sluiten van basisvoorzieningen als gezondheidszorg en onderwijs. De zogenaamde Koppelingswet werd door veel sprekers bekritiseerd. FNV-voorzitter Stekelenburg zei "het onmenselijk te vinden dat mensen die hier illegaal zijn, alle toegang tot de gezondheidszorg ontnomen wordt". Ook werd er stevig geageerd tegen de activiteiten van extreem-rechts en de houding van de politiek en justitie. 

Op het moment dat de staart van de demonstratie nog in beweging moest komen, waren de mensen achter het kopspandoek reeds aangekomen op het Weteringplantsoen. Even rechtdoor steken, en je bent op het Aung San Suu Kyi plein, zou je denken. Maar nee, de politie dacht er natuurlijk weer anders over. Men vond dat er veel teveel mensen waren om allemaal op het San Suu Kyi, pardon, Aung San Suu Kyi plein terecht te kunnen. Dat zou tot grote chaos en tot verkeersopstoppingen leiden in de toch al drukke Ferdinand Bolstraat. Onzin, dacht de voorhoede, waarna men een geslaagde poging ondernam door het politie-kordon te breken. 

De rest van de stoet was echter op achterstand gekomen, als gevolg van een groep trommelaars, die snel met hun armen kunnen werken, maar niet weten wat lopen is. Driekwart van de demonstranten, onwetend waar de Pijp zich bevindt, lieten zich door de politie braaf naar het Museumplein begeleiden. Daar kreeg men te horen dat het uit was met de pret, degene die nog naar het Heinekenplein wilde, werd alle succes gewenst.  

Zo kwam het dat rond een uur of vier een kleine tweeduizend demonstranten de slotakkoorden van sprekers en bands konden beluisteren op het Aung San Suu Kyi plein. Even daarvoor was men al dansende op het aanstekelijke ritme van de trommelaars, door de straten van de Pijp getrokken. Ze hadden wel de toespraak van Dita Vermeulen, deelraadsvoorzitter van de Pijp, gemist. Zij riep vanaf het podium op om een week later allemaal naar Leerdam te gaan, waar om half elf verzameld zou worden voor een demonstratie tegen extreem-rechts. Wat zij niet wist, was dat het in haar handen gedrukte pamflet een oproep was van een groep Molukkers, die van zins waren de neonazi's Leerdam uit te slaan.  

De slottoespraak was toebedeeld voor Hans Krikke, de medewerker van het collectief Opstand die te boek staat als 'RaRa-verdachte'. Krikke hield een emotioneel pleidooi, waarin hij onder meer stelde dat het protest die middag lang niet fel genoeg was. De vonken moesten er wat hem betreft vanaf springen. Dat lieten de Molukse en Turkse jongeren in Leerdam zich geen tweede keer vertellen, zo bleek een week later. (Alex)

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1996