UIT: Ravage #202 van 26 januari 1996

Een lachspiegel voor 'progressieve denkers'

Bart Croughs tussen vlijmscherpe pen en botte bijl

Sinds onze oud-linkse dominee Freek de Jonge openlijk afstand heeft genomen van het 'linkse denken' en daarbij zelfs Frits Bolkestein heeft geprezen voor de scherpe wijze waarop hij in Nederland 'de discussie over bepaalde politieke taboes' probeert te doorbreken, lijkt het hek van de dam. Trendy bladen als HP/de Tijd maken themanummers over de 'teloorgang van de strijdcultuur' met fijne portretjes van de oud-Provo's die nu Groen-wethouder danwel directeur Y-tech Innovatiecentrum zijn geworden. De rebellen van toen zijn de regenten van NU verworden, ach... wat vliegt de tijd... 

Wie, zoals ondergetekende, bij tijd en wijle een meewarige GRIMlach niet kan onderdrukken als weer een of andere dominee namens 'De arme kant van Nederland' een pleidooi houdt tegen de sollencitatieplicht voor bijstandsmoeders, en daarbij een beroep doet op de 'solidariteit' (ik hoor Yup van 't Hek nu in een onheilspellende schaterlach uitbarsten, bijgevallen door alle hockey-kantines in Nederland...) die weet, de Nieuwe Zakelijkheid heeft stevig wortel geschoten, tot in de kolommen van de, ooit o zo progressieve, Volkskrant toe. Honi soit, qui mal y pense! 

Op zich redelijk integere kamerleden als Jan Marijnissen en Remi Poppe van de Socialistische Partij (SP) begeven zich steeds vaker op het hellende vlak van goedkoop volkspopulisme. Eerst in Rotturrrdam bij de acties tegen de vele drugskoeriers, die de brave burgers van de wijk Spangen het leven tot een hel maakten. Nu hebben ze zich in Amsterdam aangesloten bij het legertje burgerlijke fatsoensrakkers, die tegen een 'afwerk-plaats' (alleen het woord al, yeccchh!, het bekt alsof je net een melaatse gepijpt hebt...) zijn voor heroïne-hoertjes aan de Theemsweg. Als er ergens een unheimische plek is, een troosteloos en verlaten oord, dan is het wel dit gedeelte van het Amsterdamse havengebied.  

Voor u, waarde lezer, nu denkt: SP, dat zijn toch die griezels die de brochure Gastarbeid en Kapitaal hebben geproduceerd, waarin onvervalste CP/CD-praatjes met een 'links' sausje werden overgoten, ja, dat klopt! En over precies zo'n soort geschrift wil ik het hier hebben. Bart Croughs (1966), werkloos filosoof, tevens scherpschrijver, heeft een boek geschreven met de fraaie titel: In de naam van de Vrouw, de Homo en de Allochtoon.  

De heer Croughs noemt zich 'anarcho-liberaal' en is lid van de zogenaamde. Libertarische Partij, die het 'anarcho-kapitali$me' predikt. Vandaar dat zijn partijkas regelmatig gulle giften ontvangt uit Alicante, Spanje. Jacob Leutscher, bekend van zijn exploderende limonade en groffe speculatie-praktijken, ziet wel wat in deze jonge werkloze. Belastingontduiking en pleidooien voor de grootst mogelijke individuele vrijheid gaan hier hand in hand. Toch blijft In de naam van de Vrouw, de Homo, en de Allochtoon een interessant en lezens(w)aardig boek. 

Croughs schopt hierin wel zo wild en venijnig tegen 'het linkse denken' aan, dat hij waarlijk een Ravage aanricht. Het is een boek waar iemand als Janhaat veel inspiratie uit kan putten: zo welsprekend, zo helder geformuleerd zal die zweterige sukkel het wel nooit uit zijn enge bek krijgen. Toch heb ik dit boek in een ruk uitgelezen en zou het eigenlijk verplichte lectuur moeten zijn voor al die oud-Provo's en andere fossielen uit de jaren '60/'70, die toen 'tegen het establishment' aanschopten, maar daar inmiddels zelf deel van uitmaken. In hun bestuurlijk jargon zijn die eerder genoemde heroïne-hoertjes namelijk ,,kansarme prostituées met een verslavingsproblematiek'. Het afgrijselijke woord 'afwerkplek' is dan ook ontsproten aan hun, door teveel vergaderen in rokerige stadsdeel-zaaltjes, danig aangetaste hersenen. 

In de naam van de Vrouw, de Homo, en de Allochtoon gaat in feite over de gigantische Kloof tussen 'de Politiek' en de Burgers,

die zij geacht worden te 'besturen'. En juist die kloof is de voedingsbodem, de Mest, waarop CP/CD zich baseren. 

Voetzoekers 

Croughs is bepaald niet fijnzinnig, maar zijn verbale voetzoekers treffen heel vaak doel. Hij is hilarisch op dreef als hij bijvoorbeeld verhaalt over het Groen Links-raadslid in de gemeenteraad van Den Haag, Astrid Roemer: vrouw, schrijfster, allochtoon: de Natte Droom van Groen Links dus. Croughs: "Twee halen, een betalen, moet Groen Links gedacht hebben. Zoals wel vaker bleek ook dit keer goedkoop duurkoop te zijn: Astrid kwam vrijwel nooit opdagen. Zelf verklaarde Astrid dat dit een kwestie van 'cultuurverschillen' was - een uitspraak, die gedaan door een blanke, subiet onze rechterlijke macht in beweging zou brengen." 

Een ander heikel onderwerp dat Croughs te berde brengt is Tara Oedraisingh Varma, destijds Groen Links-raadslid voor Amsterdam, nu kamerlid voor die partij. Tijdens de Amerikaanse inval in Grenada beheerde zij de kas van het zogenaamde 'Grenada-komitee'. Croughs: "Al snel kwam naar buiten dat Varma bij verschillende financiële knoeipotterijen was betrokken. Evenals Roemer weet ook Varma haar gedrag aan haar culturele achtergrond. Doordat Groen Links de zaak in de publiciteit gooide, werd ook nog eens in de media het uiterst stigmatiserende vooroordeel bevestigd dat Surinamers niet te vertrouwen zouden zijn." Croughs concludeert dan ook laconiek: "Groen Links heeft met dit gevoerde personeelsbeleid de Zwarte Zaak inmiddels meer schade gedaan dan partijen als de CD en CP'86." 

Nogmaals, niet erg fijnzinnig allemaal, maar Croughs legt zijn vinger dan ook graag in enkele pijnlijk voort-etterende Morele Dilemma's. Wat te denken van een groep Moslims, die weigerden het COC als buren te accepteren in een schoolgebouw, dat moest dienen als 'multifunctioneel wijkcentrum'??? Homo's waren immers ayip - onrein! 

De hoofddoekjes-kwestie: Feminisme versus 'dit symbool van vrouwenonderdrukking, vrouwenbesnijdenis in het ziekenfonds?, 'positieve discriminazi' en 'reactionaire genen' - Bart Croughs walst als een op hol geslagen olifant door de porseleinkast van het 'politiek-correcte' denken, maar hij doet dit met zoveel brille en overtuigingskracht, dat men in ieder geval geprikkeld wordt om haar of zijn 'linkse dogma's' nog maar eens goed te overdenken.  

In hoofdstukken als 'Mijn leven als sollicitant' gaat hij wel erg ver in zijn afkeer van de regel 'allochtonen en vrouwen' (in die volgorde) genieten (bij gebleken geschiktheid) de voorkeur, maar dat neem ik dan voor lief. Waar het om gaat is dat Croughs de juiste, pijnlijke vragen stelt aan mensen die zich 'links' noemen. Vragen als: "Waarom mogen mannen wel, en vrouwen niet besneden worden?" Of een hele goeie: (schrijver dezes bezocht najaar '95 enkele tradeposts in Afrika, waar deze vraag heel actueel was) "Waarom horen wij nog dagelijks over de slavenhandel door het Westen, en zwijgt men in alle talen over dezelfde praktijken bij de Arabieren?" 

Kloof 

In de naam van de Vrouw, de Homo, en de Allochtoon is bepaald geen prettige lectuur voor linkse activisten. Croughs schiet zijn doel soms op jammerlijke wijze voorbij, omdat hij zichzelf overschreeuwt. Maar zijn argumentatie is glashelder, en bijna altijd goed onderbouwd. 

Er is dus geen reden de brenger van de Slechte Boodschap maar aan de schandpaal te nagelen. Dat zou niet alleen erg goedkoop zijn, het gaat geheel voorbij aan het feit dat Croughs met dit boek een provocerend en haarscherp portret heeft geschreven van wat ik maar 'de uitwassen van het linkse denken' zal noemen. Om de schrijver nog eenmaal te citeren (over die kloof tussen politiek en burger dus): "Het is van tweeën een. Ofwel je gaat de kloof tussen burger en politiek dichten; maar dan moet je borrelpraat en populisme toejuichen in plaats van afkeuren; ofwel je geeft openlijk toe dat het onbeschaafde gepeupel beter niet z'n zin kan krijgen; maar dan moet je wel ophouden zorgelijk te ouwehoeren over 'de kloof tussen burger en politiek'". 

Als er straks weer verkiezingen zijn, hoort dit boek dus OOK op de

verplichte boekenlijst van Lulletje Rosenmöller dan wel Waspoeder-verkoper W. Kok. Voordat ze met hun zalvende praatjes 'de Oude Wijken' intrekken om 'Tante Miep 3-hoog achter' ervan te overtuigen dat ze vooral 'tolerant' moet zijn als er weer eens ritueel een schaap wordt geslacht op het balkon van onze 'multiculturele samenleving'. Tante Miep: "Ik hep niks tege buitelanders, maar die bloedspetters op me rame, en op me begonia's. Daar ken ik niet tege." En wees nou eens eerlijk, wat is dat nou voor moralistische lulkoek om Tante Miep, met haar gekorte AOW, dan 'racisme' te verwijten? Zij wordt net zo hard 'gepakt' als Mustafa die geen geld heeft om zijn schaap 'halal' bij het abattoir de keel af te laten snijden! 

Als nu de vegetariërs gaan gruwen, dan heeft dit stuk al zijn doel bereikt. Dat is ook precies van Bart Croughs beoogd heeft met dit boek: de knuppel in het Hoenderhok van wat zo gemakzuchtig 'onze multi-culturele samenleving' wordt genoemd. Terwijl types als Hedy d'Ancona of Ed van Thijn genietend van een gekoeld glas Chablis zich in hun grachtenpandjes zorgen maken over 'het toenemend racisme' dreigen die 'oude wijken' steeds meer in getto's te veranderen, waar het recht van de sterkste uiteindelijk zal gelden. Kortom: de dealer met de grootste bek, de pooier met de zwaarste blaffer, De 'Aso' met de zwaarste (gabber) house-installatie. Het gepeupel, dus! 

Bart Croughs doet niets meer dan zijn vinger in die zwerende plek priemen. Dat doet hij dan ook erg goed. Leesch, en huiver! Ennnuhhh... Spiegel jezelf, en spiegel je zacht!  

M.C. Simonski 

Bart Croughs, In de naam van de Vrouw, de Homo, en de Allochtoon. Uitgeverij: De Arbeiderspers (sic!) ISBN 90-295-1193-1