Naar archief

UIT: NN #191 van 25 augustus 1995    

That will be the day 

Het is zaterdagnacht, even voor vieren. Voor het slapen gaan luister ik nog even naar de radio. Een bericht op het ANP bezorgt me, ondanks de hitte, letterlijk en figuurlijk koude rillingen. Ik kan er nauwelijks meer van slapen. Ik ben woedend. Vervolgens maak ik mezelf maar wijs, tegen beter weten in, dat ik het bericht niet goed gehoord heb, het is al laat nietwaar? Als in de volgende nieuwsuitzending van het ANP het bewuste bericht reeds niet meer voorkomt, val ik in slaap. Ook de volgende dagen kom ik het bericht niet meer tegen.  

"Frankrijk heeft vorig jaar het regeringsleger in Rwanda wapens en munitie geleverd, waarmee waarschijnlijk duizenden Tutsi's en Hutu's zijn vermoord", zo meldde de nieuwslezer. Zou hij in de gaten gehad hebben wat de strekking van deze mededeling was? "Een Belgische waarnemer van de VN heeft in de nacht van 8 april, de tweede nacht van de massamoorden, met eigen ogen gezien, hoe op het vliegveld van Kigali in Rwanda vanuit een drietal Franse vliegtuigen de munitie werd uitgeladen. Het BBC-programma Panorama zegt te beschikken over een faxbericht, waarmee de Rwandese regeringsleiding de Franse overheid bedankt voor haar hulp. Frankrijk, dat al eerder van collaboratie met het Rwandese regime is beticht, ontkent de aantijging."  

Zo was de strekking van het bericht ongeveer. April 1994. In een van de gruwelijkste oorlogen werden in Rwanda tienduizenden Tutsi's en Hutu's vermoord. De internationale gemeenschap was diep geschokt. Minister Pronk was getuige van de afschuwelijke gevolgen van het bloedbad en kon voor de camera z'n emoties niet langer in bedwang houden. We werden dagenlang overspoeld met de meest huiveringwekkende tv-beelden die we ooit live op het scherm hebben moeten aanschouwen.  

Het was het regeringsleger van Rwanda ja, zij hebben het gedaan. Maar met behulp van wapens en munitie van de Franse overheid. Frankrijk, een land niet ver hier vandaan. Frankrijk, een zeer geliefd land voor de Nederlanders. Niet zozeer vanwege haar bevolking, dat goeddunkend het leven leidt op kernenergie, maar vanwege het landschap. Frankrijk, een land wiens militaire apparaat het afgelopen jaar de grootste leverancier ter wereld was van wapens aan de Derde Wereld. Groter zelfs dan Amerika. De grootste wapenproducent van de wereld. Dat hebben de Hutu's en Tutsi's geweten.  

Indien blijkt dat Frankrijk een zeer belangrijke rol heeft gespeeld in de beestachtige slachtpartij van vorig jaar, dan hebben we hier toch te maken met oorlogsmisdadigers van het grootste kaliber? De verantwoordelijke Franse politici dienen tegen de muur te worden gezet, hoewel ze de kogel mijns inziens niet eens waard zijn. Het is afschuwelijk om je leven lang geconfronteerd te worden met de ene oorlog na de andere die er om je heen uitbreekt. Je weet dat de mensen die er wonen niets anders willen dan leven in vrede en welzijn. Maar ze worden gepakt door de politici van hun land, die op hun beurt worden geruggesteund door politici uit het westen. Het geld moet rollen, niet waar?  

Het Indonesische dagblad Kompas maakte vorige week melding van het feit dat het regime binnenkort zeven mensen zal executeren, waaronder twee politieke gevangenen. Niets bijzonders overigens in Indonesië maar de mededeling kwam wel enigszins ongelegen. Onder aanvoering van minister Wijers van Economische Zaken, bezocht op dat moment een handelsdelegatie van grote Nederlandse bedrijven het land. Wijers: "Ach, we dienen normen en waarden van andere landen te respecteren, ook al zijn het niet onze normen en waarden." Hij zei dat voor de radio. Wat kan het hun ook schelen, als achter hun rug om de bevolking wordt afgemaakt. Er moet verdiend worden, de Nederlandse bedrijven moeten een graantje meepikken van de opbloeiende Indonesische industrie.  

Zo gaat het anno 1995 en zo is het altijd al gegaan. Economisch gewin gaat over lijken. We zijn geen stap verder. Ik blijf er kwaad om worden, al tientallen jaren lang. Ik hou van al die mensen die zich inzetten voor de vrede, hier en op het slachtveld ter plaatse. Maar het blijft op een bepaalde manier water naar de zee dragen zolang we geloven in de goedheid van onze eigen politici, die dergelijke vredes- en hulpinitiatieven weer financieren.  

Sla politici in hun gezicht, tref ze op hun gevoelige plekken. Zo'n yup als Wijers moet na z'n trip naar Indonesië weer thuiskomen en een uitgesloopt huis aantreffen. Die man, nog geen jaar minister, heeft nu al bloed aan z'n handen. Laat de dag aanbreken dat politici, of ze nu Kok, Bolkestein, Jorritsma, De Boer of Van Mierlo heten, er spijt van krijgen dat ze ooit de politiek zijn ingegaan. Pak hun heilige huisjes en dito auto's aan, bestorm hun bastionen en paleizen.  

Totdat het moment aanbreekt dat er politici aantreden in het kabinet, die volledig weten hoever ze kunnen gaan met hun vuige spelletjes. Dat zijn politici die rekening zullen houden met de wil van het volk en zich niet langer ongestraft kunnen permitteren wapens te produceren, laat staan te exporteren naar andere landen. Dat zijn politici die slechts fabrieken mogen neerplanten in landen, waarvan het regime de mensenrechten respecteert en naleeft. That will be the day.  

Bam

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1995