Naar archief

UIT: NN #187 van 16 juni 1995    

Wat krijgen we nou? 

NN plaatst artikelen en illustraties die positieve en negatieve reacties kunnen uitlokken. De rubriek Wat krijgen we nou? biedt ruimte aan ingezonden brieven.    

Ingaan op kritiek 

In NN #185 uit Léo Vidal enige kritiek op de Nederlandse dierenbeweging. 't Lijkt wel of zoiets niet mag. Ik kan me voorstellen dat mensen van PeTA reageren op zijn artikel, maar waarom alleen op zo'n verdedigende en in de wiek geschoten manier? Waarom niet gewoon zijn kritiek rustig overdenken en de sterke punten er uit halen? Want sterke punten zaten er zeker in.  

Vooral de reactie van Margreet uit Leiden vind ik beneden peil. Flauwe insinuaties en een wantrouwige toon omtrent het al dan niet 'zuiver op de graad zijn' van Leo zelf. Serieuze kritiek is altijd het overdenken waard, ook al zou die kritiek afkomstig zijn van iemand die zelf in tegenspraak met die kritiek leeft.  

Hoezeer ik de acties van PeTA ook waardeer, het lijkt mij dat er een hoop kan verbeteren, juist wanneer de theoretische poot van het verhaal uitgediept wordt. 'PeTA is niet radicaal' zeggen ze. Ik ben benieuwd waarom niet. En wat verstaan jullie dan onder radicaal? PeTA wil dierenonderdrukking toch met wortel en tak uitroeien: dat is toch radicaal? En PeTA is toch ook tegen de onderdrukking van (bepaalde groepen) mensen? (Dat moet wel, want mensen zijn ook dieren!). Nou, dan ben je in mijn ogen radicaal. 

PeTA maakt echter een aantal pragmatische keuzes in de manier waarop ze een betere wereld voor dieren (ik hoop inclusief mensen) wil bereiken. Bijvoorbeeld de uitgave van een nogal oppervlakkig en milieu­onvriendelijk vierkleurentijdschrift. Dat is een keuze. Een keuze die een serieuze discussie waard is en die niet met verdedigende verhalen of gescheld af te doen is!  

Wat het slecht ingaan op kritiek betreft is PeTA voor mij maar een voorbeeld. Ik denk ook aan de manier waarop ingegaan is op de kritiek  van Menno (zie NN #184), die de linkse machocultuur ter sprake bracht. 

Ik denk dat de meningsverschillen over hoe je actie voert vanuit welke analyse veel te belangrijk en te interessant zijn om in een simpel welles«nietes geschreeuw uit vechten. Bedenk dat je je, als je je kwaad maakt over kritiek, blijkbaar onzeker voelt. Het is helemaal geen schande om die onzekerheid te tonen, om je kwetsbaar op te stellen. Zo komen we pas verder, dat lijkt me onderhand zo duidelijk als wat. We hoeven ons helemaal niet aan te passen aan deze vechtmaatschappij. Niemand van ons heeft de waarheid in pacht, en dus slaat het nergens op een ander met zo'n vermeende waarheid om de oren te slaan.  

Rymke, Utrecht

Naar boven
Naar overzicht dit nummer
Naar Jaargang 1995